ਪੰਨਾ:ਸਭਾ ਸ਼ਿੰਗਾਰ.pdf/159

ਵਿਕੀਸਰੋਤ ਤੋਂ
ਇਹ ਸਫ਼ਾ ਪ੍ਰਮਾਣਿਤ ਹੈ

(੧੫੮)

ਕਿਆ ਦੇਖਤਾ ਹੈ ਕਿ ਏਕ ਪਰਮ ਸੁੰਦਰ ਇਸਤ੍ਰੀ ਬੈਠੀ ਹੂਈ ਰੋ ਰਹੀ ਹੈ ਵੁਹ ਭੀ ਆਂਖੋਂ ਮੇਂ ਆਂਸੂ ਭਰ ਕਰਕੇ ਪੂਛਨੇ ਲਗਾ ਕਿ ਅਰੀ ਸੁਕੁਮਾਰੀ ਤੂੰ ਕੌਣ ਹੈਂ ਔਰ ਇਸ ਬਨ ਮੇਂ ਤੂੰ ਕਿਸ ਲੀਏ ਰੋ ਰਹੀ ਹੈ ਉਸਨੇ ਕਹਾ ਕਿ ਮੇਰਾ ਪਤੀ ਮੁਝਕੋ ਮੇਰੀ ਮਾਈ ਸੇ ਅਪਨੇ ਘਰ ਲੀਏ ਜਾਤਾ ਥਾ ਇਤਨੇ ਮੇਂ ਜੰਗਲ ਸੇ ਸਿੰਘ ਨਿਕਲਾ ਔਰ ਉਸਕੋ ਉਠਾਕਰ ਲੇ ਗਿਆ ਔਰ ਮੈਂ ਇਕੇਲੀ ਰਹਿ ਗਈ ਮੈਂ ਅਪਨੇ ਮਾਏ ਕੇ ਸਾਸਰੇ ਕਾ ਰਸਤਾ ਨਹੀਂ ਜਾਨਤੀ ਔਰ ਅਬ ਮੈਂ ਬਿਆਕੁਲ ਹੂੰ ਕਯਾ ਕਰੂੰ ਔਰ ਕਹਾਂ ਜਾਊਂ ਔਰ ਯਿਹ ਭੀ ਨਹੀਂ ਜਾਂਨਤੀ ਕਿ ਆਗੇ ਕੈਸੀ ਅਪਦਾ ਪੜੇਗੀ ਔਰ ਮੇਰਾ ਰੰਡੇਪਾ ਕੈਸੇ ਕਟੇਗਾ ਉਸਨੇ ਕਹਾ ਕਿ ਜੇਕਰ ਤੁਝਕੋ ਕੋਈ ਅਪਨੇ ਪਾਸ ਰੱਖੇ ਤੋ ਤੂੰ ਉਸਕੇ ਪਾਸ ਰਹੇਗੀ ਵਾ ਨਹੀ। ਉਸਨੇ ਕਹਾ ਕਿ ਹਾਂ ਰਹੂੰਗੀ ਇਸ ਬਨ ਮੇਂ ਮੇਰਾ ਕੋਈ ਨਹੀਂ ਹੈ ਜੋ ਇਸ ਦੁਖ ਮੇਂ ਸਾਥੀ ਹੋਗਾ ਇਸ ਬਾਤ ਕੋ ਸੁਨਕਰ ਉਸਨੇ ਕਹਾ ਕਿ ਮੁਝਕੋ ਅੰਗੀਕਾਰ ਕਰ ਵੁਹ ਬੋਲੀ ਕਿ ਤੀਨ ਬਾਤੋਂ ਪਰ ਦ੍ਰਿੜ੍ਹ ਹੋ ਏਕ ਤੋ ਯਿਹ ਕਿ ਤੇਰੇ ਘਰ ਮੇਂ ਦੂਸਰੀ ਇਸਤ੍ਰੀ ਨਾ ਹੋ ਦੂਸਰੀ ਯਿਹ ਕਿ ਮੇਰੇ ਸੇ ਕੋਈ ਸੇਵਾ ਟਹਿਲ ਨਾਂ ਹੋ ਸਕੇਗੀ ਤੀਸਰੀ ਯਿਹ ਕਿ ਜਬਤਕ ਮੈਂ ਜੀਤੀ ਰਹੂੰ ਮੁਝਕੋ ਦੁਖ ਨਾ ਦੇਨਾ ਨਾਂ ਕੱਢਨਾ ਉਸਨੇ ਕਹਾ ਕਿ ਮੈਂ ਰਾਜ਼ੀ ਹੂੰ ਜਬਤਕ ਮੈਂ ਜੀਤਾ ਰਹੂੰਗਾ ਤੁਝਕੋ ਛੋਡ ਕਰ ਦੂਸਰੀ ਇਸਤ੍ਰੀ ਨਾ ਕਰੂੰਗਾ ਜੋ ਅਪੱਛਰਾ ਭੀ ਹੋਗੀ ਕਬੀ ਉਸ ਕਾ ਮੂੰਹ ਨਾ ਦੇਖੂੰਗਾ ਔਰ ਪਰਮੇਸ਼੍ਵਰ ਕੀ ਕ੍ਰਿਪਾ ਸੇ ਮੇਰੇ ਘਰ ਮੇਂ ਬਹੁਤ ਸੀ ਲੌਡੀ ਬਾਂਧੀ ਆਦਿਕ ਗ਼ੁਲਾਮ