(੧੬੦)
ਕਰ ਇਸ ਬਾਤ ਕੋ ਵੁਹ ਸੁਨ ਜਲ ਬਲ ਕੇ ਕਹਿਨੇ ਲਗੀ ਕਿ ਆਜ ਮੈਂ ਤੁਝਕੋ ਕਲੰਕ ਲਗਾ ਕੇ ਤੇਰੇ ਭਾਈ ਸੇ ਕਹੂੰਗੀ ਕਿ ਯਿਹ ਤੇਰੇ ਪੀਛੇ ਮੁੜਸੇ ਕੁਕਰਮ ਕਰਨਾ ਔਰ ਲੇ ਭਾਗਨਾ ਚਾਹਤਾ ਥਾ ਨਹੀਂ ਤੋ ਯਿਹ ਬਾਤ ਮਾਨ ਲੇ ਉਸਨੇ ਕਹਾ ਕਿ ਜੋ ਤੇਰੇ ਮਨ ਮੇਂ ਆਵੇ ਸੋ ਕਰ ਮੈਂ ਕਬੀ ਨਹੀਂ ਮਾਨੂੰਗਾ ਯਹੀ ਬਾਤੇਂ ਹੋ ਰਹੀ ਥੀਂ ਔਰ ਹਾਤਮ ਭੀ ਏਕ ਕੋਨੇ ਮੇਂ ਖੜਾ ਹੂਆ ਸੁਨ ਰਹਾ ਥਾ ਇਤਨੇ ਮੇਂ ਬੜਾ ਭਾਈ ਪਾਣੀ ਸੇ ਭਰੀ ਛਾਂਗਲ ਲੀਏ ਹੂਏ ਪਾਸ ਆ ਪਹੁੰਚਾ ਉਸ ਇਸਤ੍ਰੀ ਨੇ ਦੇਖਤੇ ਅਪਨੇ ਸਿਰ ਕੇ ਬਾਲ ਖਸੋਟੇ ਔਰ ਗਾਲ ਨੌਚੇ ਸਿਰ ਪਰ ਧੂਰ ਡਾਰਕੇ ਸਹਿਸਾ ਚਿੱਲਾਨੇ ਲਗੀ ਉਸਨੇ ਉਸਕੇ ਪਾਸ ਆ ਕਰਕੇ ਪੂਛਾ ਕਿ ਮੈਂ ਪਾਨੀ ਲੇਨੇ ਗਿਆ ਥਾ ਤੁਝੇ ਕਿਆ ਬਾਘ ਖਾਇ ਜਾਤਾ ਹੈ ਵਾ ਦੁਸਰਾ ਜੀਵ ਫਾੜੇ ਡਾਲਤਾ ਹੈ ਜੋ ਮੇਰੇ ਲੀਏ ਅਪਣੀ ਇਤਨੀ ਦੁਰਦਸ਼ਾ ਕਰਤੀ ਹੈ ਇਸਕਾ ਕਿਆ ਕਾਰਣ ਹੈ ਵੁਹ ਬੋਲੀ ਕਿ ਪਰਮੇਸ਼੍ਵਰ ਕੀ ਧੰਨਯ ਦਯਾ ਤੁਝ ਪਰ ਅਰ ਤੇਰੇ ਭਾਈ ਪਰ ਛੋਟੇ ਜਹੇ ਜੋ ਹੈਂ ਅਰੇ ਅਭਾਗੇ ਕੋਈ ਭੀ ਅਪਣੀ ਇਸਤ੍ਰੀ ਕੋ ਐਸੇ ਕੁਕਰਮੀ ਕੇ ਪਾਸ ਛੋਡ ਕਰ ਕਹੀਂ ਜਾਤਾ ਹੈ ਪਰਮੇਸ਼੍ਵਰ ਨੇ ਮੇਰੀ ਲਾਜ ਰੱਖੀ ਜਯੋਂ ਤੂ ਪਾਣੀ ਲੇਨੇ ਗਿਆ ਤਯੋਂ ਹੀ ਇਸ ਅਭਾਗੇ ਨੇ ਮੇਰੇ ਹਾਥ ਪਕੜ ਅਪਣੀ ਓਰ ਖੀਂਚਾ ਔਰ ਚਾਹਤਾ ਥਾ ਕਿ ਮੇਰੀ ਦੇਹ ਦੇਖੇ ਔਰ ਬਿਗਾੜੇ ਔਰ ਮੈਂ ਅਪਨੇ ਹਾਥ ਕੋ ਖੀਂਚਤੀ ਛੁਡਾਤੀ ਥੀ ਜਬ ਮੈਨੇ ਦੇਖਾ ਕਿ ਕਿਸੀ ਤਰਹ ਮੁਝਕੋ ਨਹੀਂ ਛੋਡਤਾ ਤਬ ਮੈਂ ਚਿੱਲਾਨੇ ਲਗੀ ਪਰ ਕੋਈ ਮੇਰੀ ਸਹਾਇਤਾ