ਪੰਨਾ:ਸਭਾ ਸ਼ਿੰਗਾਰ.pdf/170

ਵਿਕੀਸਰੋਤ ਤੋਂ
ਇਹ ਸਫ਼ਾ ਪ੍ਰਮਾਣਿਤ ਹੈ

(੧੬੯)

ਹਾਤਮ ਇਸ ਬਿਚਾਰ ਸੇ ਉਸਕੇ ਨੀਚੇ ਬੈਠ ਗਿਆ ਕਿ ਜੋ ਕਿਸੀ ਯਹਾਂ ਕੇ ਰਹਿਨੇ ਵਾਲੋਂ ਕੋ ਦੇਖੋ ਤੋਂ ਪੂਛੋ ਕਿ ਇਸਕਾ ਮਾਰਗ ਕਿਧਰ ਹੈ ਇਸੀ ਚਿੰਤਾ ਮੇਂ ਥਾ ਕਿ ਪਰੀਜਾਦੋਂ ਕਾ ਝੁੰਡ ਦੇਖ ਪੜਾ ਵੁਹ ਉਸਕੇ ਪੀਛੇ ਦੌੜਾ ਪਰ ਨਾ ਪਾਯਾ ਔਰ ਵੁਹ ਝੁੰਡ ਉਸਕੀ ਦ੍ਰਿਸ਼ਟੀ ਸੇ ਲੋਪ ਹੋ ਗਿਆ ਇਤਨੇ ਮੇਂ ਏਕ ਬਡਾ ਗੜ੍ਹਾ ਦਿਖਾਈ ਦੀਆ ਔਰ ਏਕ ਚਿਕਨਾ ਸਾ ਪੱਥਰ ਉਸਕੇ ਏਕ ਓਰ ਲਗਾ ਦੇਖਾ ਤਬ ਹਾਤਮ ਨੇ ਅਪਨੇ ਮਨ ਮੇਂ ਬਿਚਾਰਾ ਕਿ ਇਸ ਗੜੇ ਕੀ ਰਾਹ ਕਿਸੀ ਓਰ ਸੇ ਨਹੀਂ ਦੇਖ ਪੜਤੀ ਹੈ ਇਸਮੇਂ ਕਿਆ ਭੇਦ ਹੈ ਫਿਰ ਯਿਹ ਉਪਾਉ ਸੂਝਾ ਕਿ ਇਸ ਪੱਥਰ ਸੇ ਫਿਸਲਤੇ ਚਲੀਏ ਪਰਮੇਸ਼੍ਵਰ ਚਾਹੇ ਸੋ ਕਰੇ ਨਿਦਾਨ ਐਸਾ ਹੀ ਭੋਰ ਸੇ ਸਾਂਝ ਤਕ ਟੋਟਤਾ ਲੋਟਤਾ ਚਲਾ ਗਿਆ ਜਬ ਉਸਕੇ ਪੈਰ ਧਰਤੀ ਪਰ ਲਗੇ ਤੋ ਆਂਖੇਂ ਖੁਲ ਗਈਂ ਤੋ ਕਿਆ ਦੇਖਤਾ ਹੈ ਕਿ ਏਕ ਬਹੁਤ ਲੰਬੀ ਚੌੜੀ ਪਰਮ ਰਮਣੀਕ ਜਗਹ ਹੈ ਉਸਕੋ ਦੇਖਤੇ ਹੀ ਉਸਕਾ ਮਨ ਖਿਲ ਗਿਆ ਥੋੜੀ ਦੂਰ ਜਾ ਕਰਕੇ ਮਨ ਮੇਂ ਬਿਚਾਰਨੇ ਲਗਾ ਕਿ ਵੇ ਪਰੀਜ਼ਾਦ ਕਿਧਰ ਗਏ ਔਰ ਇਸ ਜੰਗਲ ਕੇ ਕਿਸੀ ਓਰ ਵਸਤੀ ਹੈ ਵਾ ਨਹੀਂ ਯਿਹ ਸੋਚ ਕਰਤਾ ਦੋ ਚਾਰ ਪੈਰ ਗਿਆ ਥਾ ਕਿ ਏਕ ਬਹੁਤ ਬਡਾ ਔਰ ਰਮਣੀਕ ਮਕਾਨ ਦੇਖ ਪੜਾ ਮਨ ਮੇਂ ਬਿਚਾਰਾ ਕਿ ਯਹਾਂ ਲੋਗ ਰਹਿਤੇ ਹੋਂਗੇ ਚਲਨਾ ਚਾਹੀਏ ਇਤਨੇ ਮੇਂ ਕਈ ਪਰੀਜ਼ਾਦੋਂ ਨੇ ਉਸਕੋ ਦੇਖਾ ਕਿ ਏਕ ਮਨੁਖਯ ਪੂਰਬੀ ਬੇਧੜਕ ਚਲਾ ਆਤਾ ਹੈ ਵੁਹ ਸਹਸਾ ਅਪਨੀ ਜਗਹ ਸੇ ਉਠ ਦੌੜੇ ਔਰ