(੧੭੩)
ਨਾ ਜਾਇ ਮੈਨੇ ਉਸਕੀ ਯਿਹ ਦਸ਼ਾ ਦੇਖਕਰ ਪੂਛਾ ਕਿ ਤੇਰਾ ਕਿਆ ਬ੍ਰਿਤਾਂਤ ਹੈ ਉਸਨੇ ਅਪਨਾ ਦੁਖ ਸ਼ੁਰੂ ਸੇ ਆਖ਼ੀਰ ਤਕ ਵਰਣਨ ਕੀਆ ਵੁਹ ਸੁਨਕਰ ਮੇਰਾ ਕਲੇਜਾ ਜਲ ਗਿਆ ਔਰ ਮੇਰੀ ਆਂਖੋਂ ਸੇ ਆਂਸੂ ਟਪਕਨੇ ਲਗੇ ਮੈਂ ਇਸਲੀਏ ਆਯਾ ਹੂੰ ਕਿ ਉਸੇ ਉਸਕੇ ਬਚਨ ਕਾ ਸਮਰਣ ਕਰਾਊਂ ਭੂਲ ਨਾ ਗਈ ਹੋ ਜੋ ਵੁਹ ਇਸੀ ਆਸ਼ਾ ਮੇਂ ਮਰ ਜਾਇਗਾ ਤੋ ਬੜਾ ਅਨਰਥ ਹੋਗਾ ਉਨੋਂ ਨੇ ਕਹਾ ਕਿ ਹਮਾਰੀ ਇਤਨੀ ਸਾਮਰਥ ਨਹੀਂ ਜੋ ਤੇਰਾ ਹਾਲ ਜਾ ਕਰਕੇ ਕਹੇਂ ਪਰੰਤੂ ਤੁਝਕੋ ਬਾਂਧ ਕਰ ਉਸਕੇ ਸਾਮਨੇ ਲੇ ਜਾਏਂਗੇ ਜੋ ਤੇਰੇ ਮੁਖ ਸੇ ਨਿਕਲ ਸਕੇ ਤੋ ਕਹਿ ਸੁਨ ਲੇਨਾ ਯਿਹ ਬਾਤ ਹਮ ਮਿੱਤ੍ਰਤਾ ਕੀ ਰੀਤੀ ਸੇ ਕਹਿਤੇ ਹੈਂ ਕਯੋਂਕਿ ਜੋ ਹਮ ਤੁਝਕੋ ਆਦਰ ਸਨਮਾਨ ਸੇ ਲੇ ਜਾਏਂ ਤੋ ਵੁਹ ਹਮ ਪਰ ਕ੍ਰੋਧ ਕਰੇਗੀ ਕਿ ਤੁਮ ਮਾਨੁੱਖਯ ਕੋ ਕਿਉਂ ਸੁਖ ਪੂਰਬਕ ਲਾਏ ਹਾਤਮ ਨੇ ਕਹਾ ਕਿ ਜਿਸ ਢਬ ਸੇ ਬਨੇ ਮੁਝਕੋ ਉਸਕੇ ਪਾਸ ਲੇ ਚਲੋ ਆਗੇ ਜੋ ਉਸ ਮਾਨੁੱਖਯ ਬ੍ਰਿਹ ਮਾਰੇ ਕੇ ਭਾਗ, ਨਿਦਾਨ ਏਕ ਦਿਨ ਅਲਗਨ ਪਰੀ ਅਪਨੇ ਮਹਿਲ ਸੇ ਨਿਕਲ ਬਡੀ ਛਬ ਔਰ ਚਮਤਕਾਰ ਸੇ ਕੋਰ ਕਟਾਖਯ ਕਰਤੀ ਬਾਗ਼ ਕੀ ਓਰ ਚਲੀ ਆਤੀ ਥੀ ਕਿ ਉਨ ਸਭੋਂ ਨੇ ਆਗੇ ਬੜ੍ਹ ਬੜ੍ਹ ਕੇ ਸਲਾਮ ਕੀਆ ਵੁਹ ਆ ਕੇ ਤਖ਼ਤ ਪਰ ਬੈਠ ਗਈ ਔਰ ਵੁਹ ਪਰੀਆਂ ਜੋ ਉਸਕੀ ਸਹੇਲੀਆਂ ਥੀ ਕੁਰਸੀਓਂ ਪਰ ਰੀਤਿ ਸੇ ਪਾਂਤ ਕੀ ਪਾਂਤ ਬੈਠੀ ਪਰੀਜ਼ਾਦੋਂ ਨੇ ਆਨਕਰ ਹਾਤਮ ਸੇ ਕਹਾ ਕਿ ਚਲ ਤੁਝੇ ਬਾਂਧ ਕਰ ਸ਼ਹਿਜ਼ਾਦੀ ਦਿਖਾ ਦੇਵੇਂ ਹਾਤਮ
