(੧੭੬)
ਕਿ ਤੂੰਨੇ ਅਪਨੀ ਯਹ ਦੁਰਦਸ਼ਾ ਕਯੋਂ ਕੀ ਮੁਝਸੇ ਅਪਨਾ ਬ੍ਰਿਤਾਂਤ ਕਹੁ ਉਸਨੇ ਅਪਨਾ ਸਭ ਹਾਲ ਔਰ ਤੁਮਾਰੀ ਪ੍ਰੀਤਿ ਔਰ ਕ੍ਰਿਪਾ ਕਾ ਵਰਣਨ ਕੀਆ ਔਰ ਕਹਾ ਕਿ ਪਾਦਸ਼ਾਹਜ਼ਾਦੀ ਸਾਤ ਦਿਨ ਕੀ ਅਵਧਿ ਕਰਕੇ ਗਈ ਹੈ ਸੋ ਸਾਤ ਬਰਸ ਬੀਤੇ ਕਿ ਆਜਤਕ ਨਹੀਂ ਆਈ ਮੈਂ ਉਨਕੇ ਆਨੇ ਕੀ ਆਸ਼ਾ ਮੇਂ ਰੋਤਾ ਪੀਟਤਾ ਹੂੰ ਨ ਜਾ ਸਕਤਾ ਹੂੰ ਨ ਰਹਿ ਸਕਤਾ ਹੂੰ ਕਯੋਂ ਕਿ ਉਨੋਂ ਨੇ ਚਲਨੇ ਕੇ ਸਮਯ ਮੇਰਾ ਹਾਥ ਪਕੜ ਕੇ ਕਹਾ ਥਾ ਕਿ ਜੋ ਤੂੰ ਯਹਾ ਸੇ ਕਹੀਂ ਜਾਏਗਾ ਤੋ ਜਨਮ ਭਰ ਪਛਤਾਏਗਾ ਅਬ ਮੈਂ ਬਯਾਕੁਲ ਹੂੰ ਕਿ ਪਿਆਰੀ ਕੀ ਆਗਯਾ ਕੈਸੇ ਭੰਗ ਕਰੂੰ ਜੋ ਮਿਲਾਪ ਹੋਨਾ ਹੈ ਤੋ ਯਹੀਂ ਹੋ ਰਹੇਗਾ ਮੈਨੇ ਜੋ ਉਸਕੀ ਯਿਹ ਦਸ਼ਾ ਦੇਖੀ ਔਰ ਸੱਚਾ ਆਸ਼ਕ ਪਾਯਾ ਤੋ ਅਪਨਾ ਕਾਮ ਛੋਡਕਰ ਤੁਮਾਰੇ ਪਾਸ ਆਯਾ ਜੋ ਉਸ ਦੀਨ ਦੁਖੀਪਰ ਕ੍ਰਿਪਾ ਕਰੋ ਤੋ ਮਾਨੋ ਮੁਝਕੋ ਮੋਲ ਲੋ ਔਰ ਉਸ ਮਰਤੇ ਹੂਏ ਕੋ ਜਿਵਾਓ ਤੋ ਉਸਨੇ ਕਹਾ ਕਿ ਮੈਂ ਤੁਝੇ ਦੇਖ ਉਸਕੋ ਭੂਲ ਗਈ ਮੇਰੇ ਯੋਗਰ ਵੁਹ ਨਹੀਂ ਉਸਕੀ ਚਾਹ ਭੀ ਕੱਚੀ ਹੈ ਕਿਉਂਕਿ ਸਾਤ ਬਰਸ ਬੀਤੇ ਵੁਹ ਅਪਣੇ ਪ੍ਰਾਣ ਕੇ ਡਰ ਸੇ ਵਹੀਂ ਰਹਾ ਔਰ ਲੱਕਿ ਪਰਬਤ ਪਰ ਪੈਰ ਭੀ ਨ ਰਖ ਸਕਾ ਹਾਤਮ ਨੇ ਕਹਾ ਕਿ ਜੇ ਵੁਹ ਕੱਚਾ ਹੈ ਤੋ ਤੇਰੀ ਪ੍ਰੀਤਿ ਕਿਉਂ ਅਪਨੇ ਮਨ ਮੇਂ ਰਖਤਾ ਔਰ ਤੇਰੇ ਸਮਰਣ ਸੇ ਕਿਉਂ ਅਪਨੀ ਦੁਰਦਸ਼ਾ ਕਰਤਾ ਤੂੰ ਜੋ ਉਸ ਸੇ ਅਵਧਿ ਕਰਕੇ ਆਈ ਹੈ ਕਿ ਮੈਂ ਸਾਤ ਦਿਨ ਮੇਂ ਆਊਂਗੀ ਤੂੰ ਮੇਰੇ ਆਨੇ ਤਕ ਕਹੀ ਨ ਜਾਨਾ ਵੁਹ ਦੀਨ ਦੁਖੀ ਸਨੇਹੀ ਨਿਰਾਸ ਅਪਨੀ ਪਿਆਰੀ ਕੀ ਆਗਯਾ
