(੧੭੯)
-ਜ਼ਾਦ ਏਕ ਪਲ ਮੇਂ ਵਹਾਂ ਜਾ ਪਹੁਚੇ ਔਰ ਯਿਹ ਸਭ ਸਮਾਚਾਰ ਉਸਕੋ ਕਹਾ ਕਿ ਵੁਹ ਇਸ ਬਾਤ ਕੇ ਸੁਨਤੇ ਹੀ ਹਾਤਮ ਕੀ ਸਾਹਸ ਪਰ ਧੰਨਯ ਧੰਨਯ ਕਰਕੇ ਉਨਕੇ ਸਾਥ ਹੋ ਲੀਆ ਔਰ ਏਕ ਹੀ ਦਿਨ ਮੇਂ ਵਹਾਂ ਜਾ ਪਹੁਚੇ ਪਾਦਸ਼ਾਹਜ਼ਾਦੀ ਨੇ ਉਸਕੋ ਅਪਨੇ ਪਾਸ ਬੈਠਾਲ ਲੀਆ ਵੁਹ ਉਸਕੋ ਦੇਖਤੇ ਹੀ ਮੂਰਛਤ ਹੋ ਧਰਤੀ ਪਰ ਗਿਰ ਪੜਾ ਤਬ ਅਲਗਨ ਨੇ ਅਪਣੇ ਹਾਥ ਸੇ ਉਸ ਪਰ ਗੁਲਾਬ ਛਿੜਕਾ ਜਬ ਚੇਤ ਮੇਂ ਆਯਾ ਤਬ ਅਲਗਨ ਪਰੀ ਸੇ ਪਿਆਰ ਸੇ ਕਹਾ ਕਿ ਅਬ ਮੁਝੇ ਜੀਅ ਭਰਕੇ ਦੇਖ ਲੇ ਨਿਦਾਨ ਦਿਨ ਭਰ ਐਸੇ ਹੀ ਬੀਤਾ ਸਾਂਝ ਸਮਯ ਉਸਨੇ ਪਰੀਯੋਂ ਸੇ ਕਹਾ ਕਿ ਨਾਚ ਰਾਗ ਕੀ ਸਭਾ ਬਨਾਓ ਇਸ ਬਾਤ ਕੇ ਸੁਨਤੇ ਹੀ ਵੁਹ ਨਾਚਨੇ ਗਾਨੇ ਲਗੀਂ ਹਾਤਮ ਔਰ ਵੁਹ ਮਨੁੱਖਯ ਭੀ ਦੇਖ ਰਹੇ ਥੇ ਪਰ ਅਲਗਨ ਪਰੀ ਨੇ ਉਸ ਮਾਨੁਖਯ ਕੀ ਓਰ ਮਨ ਨਾ ਲਗਾਯਾ ਹਾਤਮ ਨੇ ਯਿਹ ਦਸ਼ਾ ਦੇਖਕਰ ਉਸ ਮਾਨੁੱਖਯ ਸੇ ਕਹਾ ਕਿ ਤੂ ਇਸ ਮੋਹਰੇ ਕੋ ਪਾਣੀ ਮੇਂ ਰਗੜਕਰ ਅਪਨੇ ਮੂੰਹ ਮੇਂ ਲੇ ਔਰ ਉਸਕੇ ਪਾਣੀ ਕੀ ਠਿਲੀਆ ਮੇਂ ਕੁੱਲੇ ਕਰ ਲੇ ਫਿਰ ਯਹਾਂ ਆਕਰ ਚੁਪਕੇ ਸੇ ਬੈਠ ਰਹਿਨਾ ਵੁਹ ਉਸ ਕਾਮ ਕੋ ਕਰਨੇ ਲਗਾ ਕਿ ਕਈ ਪਰੀਓਂ ਕੀ ਦ੍ਰਿਸ਼ਟ ਉਸ ਪਰ ਜਾ ਪੜੀ ਵੁਹ ਸਹਿਸਾ ਦੌੜ ਪੜੀ ਕਿ ਤੁਝ ਕੋ ਪਾਣੀ ਕੀ ਠਿਲੀਆ ਸੇ ਕਿਆ ਲੋੜ ਹੈ ਉਸਨੇ ਕਹਾ ਕਿ ਮੈਂ ਬਹੁਤ ਪਿਆਸਾ ਹੂੰ ਕਿਆ ਕਰੂੰ ਉਨੋਂ ਨੇ ਉਸੇ ਪਾਣੀ ਪਿਲਾ ਦੀਆ ਵੁਹ ਵਹੀਂ ਫਿਰ ਆ ਬੈਠਾ ਹਾਤਮ ਨੇ ਜਬ ਦੇਖਾ ਕਿ ਵੁਹ ਅਪਨਾ ਕਾਮ ਕਰ