(੧੮)
ਚੜ੍ਹ ਥੋੜੇ ਪਿਆਦੋਂ ਕੋ ਆਗੇ ਰਖ ਏਕ ਥਾਲ ਭਰ ਰਤਨੋਂ ਔਰ ਮਾਣਿਕਾ ਕਾ ਮੋਰ ਅਪਨੇ ਸਾਥ ਲੇ ਸ਼ਹਿਰ ਕੀ ਓਰ ਚਲੀ ਪਾਤਸ਼ਾਹ ਕੋ ਯਿਹ ਸਮਾਚਾਰ ਪਹੁੰਚਾ ਕਿ ਏਕ ਸੌਦਾਗਰ ਬਚਾ ਬਹੁਤ ਸੁਘਰ ਆਪ ਕੇ ਚਰਨਾਂ ਸਮੀਪ ਆਨੇ ਕੀ ਅਭਿਲਾਖਾ ਸੇ ਦ੍ਵਾਰੇ ਪਰ ਆਯਾ ਹੈ ਪਾਤਸ਼ਾਹਨੇ ਆਗਿਆ ਕਰੀ ਕਿ ਉਸਕੋ ਪ੍ਰਤਿਸ਼ਟਾ ਪੁਰਬਕ ਲਾਓ ਲੋਕ ਉਸਕੋ ਹਾਥੋਂ ਹਾਥ ਪ੍ਰਤਿਸ਼ਟਾਸੰਯੁਗਤ ਪਾਤਸ਼ਾਹਕੇ ਸਾਮਨੇ ਲਿਆਏ ਵੁਹ ਉਚਿਤ ਰੀਤਿ ਅਰ ਨੀਤਿ ਸਹਿਤ ਯਥਾ ਯੋਗ ਸਥਾਨ ਪਰ ਖੜੇ ਹੋ ਪ੍ਰਣਾਮ ਕਰ ਨਿਵੇਦਨ ਕੇ ਥਾਨ ਤਖ਼ਤ ਕੇ ਨੀਚੇ ਰੱਖ ਕ੍ਰਿਪਾ ਕੀ ਆਸਾ ਕੀ ਪਾਤਸ਼ਾਹ ਉਸਕੋ ਦੇਖ ਬਹੁਤ ਪ੍ਰਸੰਨ ਹੂਏ ਅਨੁਗ੍ਰਹੁ ਕਰ ਜੋ ਪੂਛਨੇ ਲਗੇ ਕਿ ਤੁਮ ਕਿਸ ਸ਼ਹਿਰ ਕੇ ਰਹਿਨੇ ਵਾਲੇ ਹੋ ਔਰ ਕਿਸ ਕਾਮ ਕੇ ਲੀਏ ਯਹਾਂ ਆਏ ਹੋ ਔਰ ਤੁਮਾਰਾ ਨਾਮ ਕਿਆ ਹੈ ਵੁਹ ਹਾਥ ਜੋੜ ਕਰ ਬਿਨਤੀ ਕਰਨੇ ਲਗਾ ਕਿ ਮੈਂ ਸੌਦਾਗਰ ਕਾ ਬੇਟਾ ਹੂੰ ਭਾਗਯ ਵਸ ਮੇਰਾ ਪਿਤਾ ਕਿਸੀ ਸ਼ਹਿਰ ਕੇ ਸਮੀਪ ਜਹਾਜ਼ ਪਰ ਮਾਰਾ ਗਿਆ ਮੁਝਕੋ ਆਪ ਕੇ ਚਰਨ ਸਮੀਪ ਰਹਿਨੇ ਕੀ ਬਡੀ ਅਭਿਲਾਖਾ ਹੈ ਆਜ ਮੇਰਾ ਅਹੋਭਾਗ ਥਾ ਜੋ ਆਪ ਕੇ ਚਰਨਾਂ ਸਮੀਪ ਆਪਹੁੰਚਾ ਯਿਹ ਆਸ਼ਾ ਹੈ ਕਿ ਆਪ ਹੀ ਕੇ ਚਰਨ ਸਮੀਪ ਅਪਨਾ ਜੀਵਨ ਬਿਤੀਤ ਕਰੂੰ ਕਿਉਂਕਿ ਇਸ ਦ੍ਵਾਰ ਪਰ ਰਹਿਨੇ ਸੇ ਲੋਕ ਪਰਲੋਕ ਦੋਨੋਂ ਕੀ ਭਲਾਈ ਹੈ ਔਰ ਯਿਹ ਬਿਨਤੀ ਹੈ ਜੋ ਆਪ ਆਗਯਾ ਕਰੋ ਤੋ ਉਸ ਜੰਗਲਮੇਂ ਕੁਛ ਦਿਨ ਰਹੂੰ ਔਰ ਏਕ ਸ਼ਹਿਰ ਬਸਾਕੇ ਉਸਕਾ ਨਾਮ ਸ਼ਾਹਬਾਦ ਰੱਖੂੰ ਇਸ ਬਾਤ ਕੋ
