(੧੯੧)
ਨਹੀਂ ਖਾਤਾ ਔਰ ਯਿਹ ਕਹਿਤਾ ਹੈ ਕਿ ਜਬਤਕ ਤੂੰ ਅਪਣੇ ਔਰ ਅਪਣੇ ਸਰਦਾਰ ਕਾ ਨਾਮ ਔਰ ਇਸ ਸਭਾ ਕਾ ਬ੍ਰਿਤਾਂਤ ਜੋ ਇਸ ਤਾਲਾਵ ਮੇਂ ਨਿਕਲੀ ਹੈ ਨ ਬਤਾਵੇਗੀ ਤਬਤਕ ਮੈਂ ਖਾਣਾ ਨਹੀਂ ਖਾਉਂਗਾ ਯਿਹ ਸੁਨਕਰ ਮਲਕਾ ਬੋਲੀ ਕਿ ਤੂੰ ਫਿਰ ਜਾ ਕੇ ਕਹੁ ਕਿ ਪਹਿਲੇ ਤੂ ਖਾਨਾ ਖਾਲੇ ਪੀਛੇ ਬਤਲਾਊਂਗੀ ਜਬ ਵੁਹ ਖਾਨਾ ਖਾ ਚੁਕੇ ਤੋ ਕਹੀਓ ਕਿ ਆਜ ਨਹੀਂ ਕਲ, ਵੁਹ ਹਾਤਮ ਕੇ ਪਾਸ ਆਈ ਔਰ ਜੈਸਾ ਕਿ ਮਲਕਾ ਨੇ ਸਿਖਾਇਆ ਥਾ ਵੈਸਾਹੀ ਕਹਿ ਸੁਨਾਯਾ ਹਾਤਮ ਨੇ ਚਾਹਾ ਕਿ ਉਸਕਾ ਹਾਥ ਪਕੜ ਲੇ ਵੁਹ ਭਾਗ ਕੇ ਤਾਲਾਬ ਮੇਂ ਕੂਦ ਪੜੀ ਔਰ ਮਲਕਾ ਕੇ ਪਾਸ ਜਾ ਖੜੀ ਹੂਈ ਸਾਰੀ ਰਾਤ ਨਾਚ ਰੰਗ ਹੋਤਾ ਰਹਾ ਸਵੇਰਾ ਹੋਤੇ ਹੀ ਸਭ ਤਾਲਾਵ ਮੇਂ ਕੂਦ ਪੜੀ ਥੋੜੀ ਦੇਰ ਮੇਂ ਸਭ ਸਿਰ ਪਾਨੀ ਪਰ ਆ ਗਏ ਔਰ ਆਪ ਸੇ ਆਪ ਉਛਲ ਉਛਲ ਕਰ ਉਸੀ ਬ੍ਰਿਖ ਕੀ ਡਾਲੀਓਂ ਮੇਂ ਜਾ ਲਟਕੇ ਔਰ ਵੁਹਸਿਰ ਵੈਸਾ ਹੀ ਊਚਾ ਜਾ ਲਟਕਾ ਫਿਰ ਸਭ ਸਿਰ ਹੰਸਪੜੇ ਹਾਤਮ ਭੀ ਉਸ ਕੋਨੇ ਮੇਂ ਸੇ ਸਰਦਾਰ ਕੇ ਸਿਰ ਪਰ ਟਿਕਟਿਕੀ ਲਗਾਇ ਦੇਖ ਰਹਾ ਥਾ ਔਰ ਮਨ ਮੇਂ ਕਹਿਤਾ ਕਿ ਜੋ ਇਸਭੇਦ ਕੋ ਪਾਊਂ ਤੋਂ ਜੈਸੇ ਬਨੇ ਵੈਸੇ ਇਸ ਸਰਦਾਰ ਕੇ ਸਾਥ ਅਪਨਾ ਬਿਵਾਹ ਕਰ ਲੂੰ ਹੇ ਪਰਮੇਸ਼੍ਵਰ ਯਿਹ ਕਿਆ ਭੇਦ ਹੈ ਕਿ ਰਾਤ ਕੋ ਜੀਤੀ ਹੈਂ ਔਰ ਦਿਨ ਕੋ ਉਨਕੇ ਸਿਰ ਬ੍ਰਿਖ ਸੇ ਜਾ ਲਟਕਤੇ ਹੈਂ ਯਿਹ ਕਾਮ ਜਾਦੂ ਕਾ ਜਾਨ ਪੜਤਾ ਹੈ ਇਸੀ ਸੋਚ ਮੇਂ ਦਿਨ ਬੀਤਾ ਔਰ ਰਾਤ ਹੋ ਗਈ ਫਿਰ ਵੈਸੇ ਹੀ ਸਿਰ ਤਾਲਾਵ ਮੇਂ ਗਿਰ ਪੜਾ ਔਹ