(੧੯੩)
ਆਹੇਂ ਮਾਰ ਮਾਰ ਕਰ ਰੋ ਰਹਾ ਹੈ ਉਸਕੀ ਸਹਾਇ ਕਰੋ ਸੰਸਾਰ ਮੇਂ ਵੁਹ ਬਹੁਤਸੀ ਭਲਾਈ ਕਰੇਗਾ ਔਰ ਸੁਯਸ ਮੇਂ ਬਿਦਤ ਹੋਗਾ ਖ਼ਵਾਜ਼ਾਖਿਜ਼ਰ ਹਰੇ ਕਪੜੇ ਪਹਿਨੇ ਔਰ ਆਸਾ ਹਾਥ ਮੇਂ ਲੀਏ ਹਾਤਮ ਕੀ ਦਹਿਨੀ ਓਰ ਸੇ ਦੇਖ ਪੜੇ ਹਾਤਮ ਉਨਕੋ ਦੇਖਕਰ ਹੋਰ ਭੀ ਆਂਹੇਂ ਮਾਰਨੇ ਲਗਾ ਉਨੋਂ ਨੇ ਯਿਹ ਦੇਸ਼ਾ ਦੇਖ ਦਯਾ ਕਰਕੇ ਅਪਨਾ ਹਾਥ ਉਸਕੇ ਮੂੰਹ ਪਰ ਫੇਰਾ ਵੁਹ ਉਸੀ ਖਿਣ ਭਲਾ ਚੰਗਾ ਹੋ ਕਰਕੇ ਕਹਿਨੇ ਲਗਾ ਕਿ ਪੀਰ ਮੁਰਸ਼ਦ ਯਿਹ ਕੌਨਸਾ ਮਕਾਨ ਹੈ ਉਨੋਂ ਨੇ ਕਹਾ ਕਿ ਇਸਕੋ (ਖੈਰ ਪੁਰਸ਼ ਸਹਿਰਾ) ਕਹਿਤੇ ਹੈਂ ਹਾਤਮ ਨੇ ਫਿਰ ਪੂਛਾ ਕਿ ਮੈਂ ਯਹਾਂ ਕੈਸੇ ਆਯਾ ਹੂੰ ਕਿ ਤੂਨੇ ਉਸ ਤਾਲਾਬ ਮੇਂ ਉਸ ਪਰੀ ਕੇ ਸਾਥ ਗੋਤਾ ਮਾਰਾ ਥਾ ਵੁਹ ਤਾਲਾਬ ਤਲਿਸਮ ਸੇ ਬਨਾ ਹੈ ਉਸ ਕੀ ਯਹੀ ਪ੍ਰਭਾਵ ਹੈ ਕਿ ਜੋ ਉਸਮੇਂ ਗੋਤਾ ਮਾਰੇ ਯਹਾਂ ਆ ਨਿਕਲੇ ਵੁਹ ਮਕਾਨ ਯਹਾਂ ਸੇ ਤੀਨ ਸੈ ਕੋਸ ਪਰ ਹੈ ਹਾਤਮ ਇਸ ਬਾਤ ਕੇ ਸੁਨਤੇ ਹੀ ਧਰਤੀ ਪਰ ਗਿਰ ਪੜਾ ਔਰ ਰੋ ਰੋ ਕਰ ਕਹਿਨੇ ਲੱਗਾ ਕਿ ਹਾਇ ਮੇਰੇ ਮਨ ਕੋ ਕਿਆ ਹੂਆ ਔਰ ਵਹਾਂ ਕੈਸੇ ਪਹੁਚੂਗਾ ਜੋ ਮੇਰਾ ਅਭਿਲਾਖ ਪੂਰਾ ਨਾ ਹੂਆ ਤੋ ਮੈਂ ਤੜਫ ਤੜਫ ਕੇ ਮਰ ਜਾਊਂਗਾ ਖੁਆਜਾ ਨੇ ਪੂਛਾ ਕਿ ਤੇਰਾ ਅਭਿਲਾਖ ਕਿਆ ਦੇ ਹਾਤਮ ਬੋਲਾ ਕਿ ਮੈਂ ਜਿਸ ਜਗਹ ਥਾ ਵਹੀਂ ਜਾ ਪਹੁਚੂੰ ਉਨੋਂ ਨੇ ਕਹਾ ਕਿ ਲੇ ਮੇਰਾ ਆਸਾ ਪਕੜ ਲੇ ਔਰ ਆਂਖੇ ਬੰਦਕਰ ਉਸਨੇ ਵੈਸੇ ਹੀ ਕੀਆ ਏਕ ਖਿਣ ਮੇਂ ਜੋ ਆਂਖੇ ਖੋਲ੍ਹ ਕੇ ਦੇਖਾ ਤੋ ਵਹੀ ਜੰਗਲ ਔਰ ਵਹੀ ਬ੍ਰਿਖ ਔਰ ਵਹੀ ਸਿਰ ਡਾਲੀਓਂ ਪਰ