ਪੰਨਾ:ਸਭਾ ਸ਼ਿੰਗਾਰ.pdf/198

ਵਿਕੀਸਰੋਤ ਤੋਂ
ਇਹ ਸਫ਼ਾ ਪ੍ਰਮਾਣਿਤ ਹੈ

(੧੯੭)

ਮਲਿਕਾ ਨੇ ਹਾਤਮ ਕੋ ਅਪਨੇ ਪਾਸ ਬਿਠਾ ਸੁਥਰੇ ਸੁਥਰੇ ਖਾਨੇ ਉਸਕੇ ਆਗੇ ਧਰ ਕਰ ਵਡੀ ਦਯਾ ਕੀ ਔਰ ਪਿਆਰ ਦੇ ਕਹਾ ਕਿ ਅਰੇ ਜਵਾਨ ਕੁਛ ਖਾਨਾ ਖਾਹ ਔਰ ਪਾਨੀ ਪੀ ਹਾਤਮ ਖਾਨਾ ਖਾਨੇ ਲਗਾ ਪਰ ਯਹ ਨ ਜਾਨਤਾ ਥਾ ਕਿ ਮੈਂ ਕੌਨ ਹੂੰ ਔਰ ਕਿਸ ਲੀਏ ਆਯਾ ਹੂੰ ਔਰ ਕਹਾਂ ਜਾਊਂਗਾ ਖਾਨਾ ਖਾਨੇ ਕੇ ਪੀਛੇ ਫਿਰ ਨਾਚ ਹੋਨੇ ਲਗਾ ਸਾਰੀ ਰਾਤ ਐਸੇ ਹੀ ਬੀਤੀ ਸਵੇਰ ਹੋਤੇ ਹੀ ਸਭ ਸਿਰ ਹਾਤਮ ਕੇ ਸਿਰ ਸਮੇਤ ਵੈਸੇ ਹੀ ਬ੍ਰਿਖ ਕੀ ਡਾਲੀਓਂ ਸੇ ਜਾ ਲਟਕੇ ਔਰ ਧੜ ਸਬਕੇ ਸਬ ਤਾਲਾਵ ਮੇਂ ਡੂਬ ਗਏ ਐਸੇ ਹੀ ਕਈ ਦਿਨ ਬੀਤੇ ਤਬ ਏਕ ਦਿਨ ਖ਼ਵਾਜਖ਼ਿਜ਼ਰ ਨੇ ਫਿਰ ਆਕੇ ਅਪਨੇ ਆਸੇ ਸੇ ਹਾਤਮ ਕਾ ਸਿਰ ਉਤਾਰ ਔਰ ਧੜ ਤਾਲਾਵ ਸੇ ਨਿਕਾਲ(ਇਸਮ ਆਜ਼ਮ)ਯਹਾਂ ਤਕ ਪੜਾ ਕਿ ਉਸਕੀ ਦੇਹ ਮੇਂ ਪ੍ਰਾਨ ਆ ਗਏ ਔਰ ਜਾਨਦਾਰ ਹੋ ਗਿਆ ਆਂਖ ਖੋਲਕੇ ਦੇਖਾ ਕਿ ਕੋਈ ਆਸਾ ਲੀਏ ਸਰਹਾਨੇ ਖੜੇ ਹੈਂ ਉਨਕੇ ਪੈਰੋਂ ਮੇਂ ਗਿਰਕੇ ਕਹਿਨੇ ਲਗਾ ਆਪ ਮੁਝੇ ਇਸ ਦਸ਼ਾ ਮੇਂ ਫੰਸਾ ਦੇਖਤੇ ਹੋ ਔਰ ਕੁਛ ਸਹਾਇ ਨਹੀਂ ਕਰਤੇ ਉਨੋ ਨੇ ਕਹਾ ਕਿ ਤੂੰ ਅਬਤਕ ਕਹਾਂ ਥਾ ਹਾਤਮ ਬੋਲਾ ਕਿ ਮੈਂ ਇਸ ਬ੍ਰਿਖ ਪਰ ਪਰਮ ਸੁੰਦਰੀ ਕਾ ਤਮਾਸ਼ਾ ਦੇਖ ਰਹਾ ਥਾ ਫਿਰ ਖ਼ਵਾਜਾ ਨੇ ਪੂਛਾ ਕਿ ਅਬੀ ਉਸਕਾ ਅਭਿਲਾਖ ਤੇਰੇ ਮਨਮੇਂ ਹੈ ਹਾਤਮ ਬੋਲਾ ਕਿ ਪਰਮੇਸ਼੍ਵਰ ਕੇ ਲੀਏ ਇਤਨੀ ਕ੍ਰਿਪਾ ਕਰੋ ਕਿ ਮੇਰਾ ਅਭਿਲਾਖ ਪੂਰਾ ਹੋ ਨਹੀਂ ਤੋ ਇਸੀ ਦਸ਼ਾ ਫਸਾ ਕਰੂੰਗਾ ਬਲਕਿ ਮਰਭੀ ਜਾਊਂਗਾ ਖ਼ਵਾਜਾ ਨੇ ਕਹਾ ਕਿ ਜਬ ਤਕ ਉਸਕਾ ਬਾਪ ਨ ਮਰ ਜਾਏਗਾ ਤਬਤਕ ਉਸੇ ਕੋਈ ਨ ਪਾਵੇਗਾ ਕਿਉਕਿ