(੨੦੦)
ਕਹਿਨੇ ਲਗੀ ਕਿ ਅਰੇ ਹਾਤਮ ਤੁਝਨੇ ਬਡਾ ਕਲੇਸ਼ ਸਹਾ ਆਜ ਮੇਰੇ ਬਾਪਨੇ ਮੁਝੇ ਬਾਗ਼ ਕੀ ਸੈਰ ਕੇ ਲੀਏ ਬੁਲਾਯਾ ਹੈ ਮੈਂ ਤੁਝ ਕੋ ਦੇਖ ਬਹੁਤ ਪ੍ਰਸੰਨ ਹੂਈ ਯਿਹ ਕਹਿ ਪਾਸ ਬੈਠ ਪਿਆਲਾ ਸ਼ਰਾਬ ਸੇ ਭਰ ਹਾਤਮ ਕੇ ਹਾਥ ਮੇਂ ਦੀਆ ਹਾਤਮ ਨੇ ਪਿਆਲਾ ਲੇ ਮਨ ਮੇਂ ਕਹਾ ਕਿ ਪਯਾਰੀ ਕਾ ਸਮਾਗਮ ਧੰਨ ਹੈ ਇਸੇ ਹਾਥ ਸੇ ਦੇਨਾ ਨਾ ਚਾਹੀਏ ਨਿਦਾਨ ਮੂੰਹ ਮੇਂ ਲਗਾ ਲੀਆ ਵੁਹ ਸੁੰਦਰੀ ਉਸੀ ਸਮੇ ਕਾਲਾ ਦੇਵ ਹੋ ਹਾਤਮ ਕੋ ਬਾਂਧਕਰ ਸ਼ਾਮ ਅਹਿਮਰ ਕੇ ਪਾਸ ਲੇ ਗਈ ਉਸਨੇ ਦੇਖਤੇ ਹੀ ਸਿਰ ਨੀਚਾ ਕਰ ਮਨ ਮੇਂ ਕਹਾ ਕਿ ਐਸੇ ਜੁਆਨ ਕੋ ਮਰਵਾਨਾ ਮਹਾਂ ਮੂਰਖਤਾ ਹੈ ਪਰ ਯਿਹ ਵੈਰੀ ਹੈ ਕੁਛ ਸਜ਼ਾ ਦੇਨੀ ਚਾਹੀਏ ਨੌਕਰੋਂ ਸੇ ਕਹਾ ਕਿ ਇਸਕੋ ਅਗਨੀ ਕੂਪ ਮੇਂ ਡਾਲ ਦੋ ਨੌਕਰੋਂ ਨੇ ਹਾਤਮ ਕੋ ਅਗਨੀ ਕੇ ਕੂਏ ਮੇਂ ਡਾਲ ਦੀਆ ਔਰ ਹਜ਼ਾਰ ਮਣ ਕੀ ਏਕ ਸਿਲਾ ਲੇ ਲੋਹੇ ਕੀ ਲਾਲ ਕਰ ਕੂਏਂ ਕੇ ਮੂੰਹ ਪਰ ਝਾਕ ਦੀ ਹਾਤਮ ਲੋਟਤਾ ਪੋਟਤਾ ਚਲਾ ਜਾਤਾ ਪਰ ਰੀਛ ਕੀ ਬੇਟੀ ਕਾ ਮੁਹਰਾ ਜੋ ਉਸਕੇ ਮੂੰਹ ਮੇਂ ਥਾ ਕੂਏਂ ਮੇਂ ਰਿਣ ਰਿਣ ਠੰਢਾ ਹੋ ਜਾਤਾ ਬਾ ਨੌਕਰੋਂ ਨੇ ਸ਼ਾਮ ਅਹਿਮਰ ਕੋ ਖ਼ਬਰ ਦੀ ਕਿ ਹਾਤਮ ਜਲ ਕੇ ਰਾਖ ਹੋਗਿਆ ਉਸਨੇ ਜੋਤਿਸ਼ ਕੀ ਪੋਥੀ ਦੇਖਕੇ ਜਾਨਾ ਕਿ ਯਿਹ ਝੂਠ ਕਹਿਤੇ ਹੈ ਹਾਤਮ ਤੋ ਏਕ ਮੁਹਰੇ ਕੇ ਗੁਣ ਸੇ ਚੰਗਾ ਭਲਾ ਜੀਤਾ ਹੈ ਉਸਕੋ ਆਂਚ ਭੀ ਨਹੀਂ ਲਗਤੀ ਫਿਰ ਸੋਚਨੇ ਲਗਾ ਕਿ ਯਿਹ ਮੋਹਰਾ ਕੈਸੇ ਲੀਆ ਜਾਇ ਜਬ ਤਕ ਵੁਹ ਉਸਕੇ ਪਾਸ ਹੈ ਤਬਤਕ ਉਸਕੋ ਕੋਈ ਬਾਂਧ ਨ ਹੋਗੀ ਪਰ
