(੨੦੩)
ਹਾਤਮ ਉਨਕੇ ਪੈਰ ਚੂੰਮ ਤਾਲਾਬ ਮੇਂ ਮੂੰਹ ਹਾਥ ਧੋ ਕੁਰਲੀ ਕਰ ਜਿਉਂ ਹੀ (ਇਸਮ ਆਜ਼ਮ) ਪੜ੍ਹਨੇ ਲਗਾ ਤਿਉਂ ਹੀ ਪਰੀਓਂ ਕਾ ਰੰਗ ਬਦਰੰਗ ਹੂਆ ਔਰ ਥਰਥਰਾਨੇ ਲਗਾਂ ਔਰ ਮਲਿਕਾ ਕੀ ਆਕ੍ਰਿਤੀ ਕੱਪਨੇ ਲਗੀ ਫਿਰ ਸਭ ਕੇ ਸਿਰ ਸੇ ਅਗਿਨ ਕੀ ਜਵਾਲਾ ਉਪਜੀ ਕਿ ਵੁਹ ਦੀਪਕ ਸਮਾਨ ਜਲਨੇ ਲਗੀ ਖਿਨ ਭਰ ਮੇਂ ਸਭ ਹੀ ਸਭ ਜਲਕੇ ਭਸਮ ਹੋ ਗਈਂ ਫਿਰ ਹਾਤਮ ਪਛੁਤਾਨੇ ਲਗਾ ਕਿ ਇਹ ਤਸਵੀਰ ਹੀ ਮੁਝਕੋ ਬਹੁਤ ਥੀ ਮਲਿਕਾ ਕੀ ਜਗਹ ਇਸੀ ਕੋ ਦੇਖਕੇ ਅਪਨੇ ਬਿਆਕੁਲਜੀ ਕੋ ਸੰਤੋਖ ਕਰਤਾ ਥਾ ਅਬ ਕੈਸੇ ਧੀਰਜ ਧਰੂੰਗਾ ਔਰ ਜੀ ਕੋ ਥਾਂਭੂੰਗਾ ਰੋਨੇ ਕੇ ਬਿਨ ਕੁਛ ਔਰਦਵਾ ਨਹੀਂ ਨਿਦਾਨ ਬੇਹਵਾਲ ਹੋ ਰੋਨੇ ਲਗਾ ਇਤਨੇ ਮੇਂ ਯਿਹ ਸਮਾਚਾਰ ਸ਼ਾਮ ਅਹਿਮਰ ਕੋ ਪਹੁਚਾ ਕਿਵੇ ਜਾਦੂ ਕੀ ਮੁਰਤੋਂ ਜਲਕੇ ਭਸਮ ਹੋ ਗਈਂ ਇਸ ਬਾਤ ਕੇ ਸੁਨਤੇ ਹੀ ਉਸਨੇ ਜਾਦੂ ਕੇ ਬਲ ਸੇ ਸ਼ੈਤਾਨ ਕੋ ਬੁਲਾਕੇ ਬੜੀ ਪ੍ਰਤਿਸ਼ਟਾ ਸੇ ਅਪਨੇ ਪਾਸ ਬੈਠਾਯਾ ਔਰ ਕਹਾ ਕਿ ਮੈਂ ਹਾਤਮ ਕੇ ਹਾਥ ਸੇ ਬਹੁਤ ਬਿਵਸ ਹੂੰ ਉਸਨੇ ਕਹਾ ਕਿ ਅਬੀ ਉਸਕੀ ਆਰਬਲਾ ਬਹੁਤ ਹੈ ਵੁਹ ਕਬ ਕਿਸੀ ਕੇ ਹਾਥ ਸੇ ਮਾਰ ਜਾਤਾ ਹੈ ਔਰ ਕਬ ਕਿਸੀ ਕੇ ਛਲ ਮੇਂ ਆਤਾ ਹੈ ਇਸੀ ਮੇਂ ਭਲਾ ਹੈ ਕਿ ਤੂ ਅਪਨੀ ਬੇਟੀ ਉਸਕੋ ਬਿਆਹ ਦੇਹ ਵੁਹ ਬੋਲਾ ਕਿ ਜਬ ਤਕ ਮੈਂ ਜੀਤਾ ਹੂੰ ਯਿਹ ਕਾਮ ਕਬੀ ਨਾ ਕਰੂੰਗਾ ਉਸਨੇ ਕਹਾ ਕਿ ਜੋ ਯਹੀ ਬਾਤ ਤੇਰੇ ਮਨ ਮੇਂ ਥੀ ਤੋ ਮੁਝੇ ਕਿਸ ਵਾਸਤੇ ਬੁਲਵਾਯਾ ਉਸਨੇ ਕਹਾ ਕਿ ਹਾਤਮ ਨੇ ਹਮਾਰੀ ਬਹੁਤੀ ਸੂਰਤੇ ਜਲਾ
