(੨੦੪)
ਕਰ ਭਸਮ ਕਰਦੀ ਹੈਂ ਮੈਂ ਚਾਹਤਾ ਹੂੰ ਕਿ ਇਸਮ ਆਜ਼ਮ ਉਸ ਕੋ ਭੁਲਾ ਦੂੰ ਉਸਨੇ ਕਹਾ ਕਿ ਮੈਂ ਕੁਛ ਨਹੀਂ ਕਰ ਸਕਤਾ ਕਿਉਂਕਿ ਖ਼ਵਾਜਾਖ਼ਿਜ਼ਰ ਈਸ਼੍ਵਰ ਕੀ ਆਗਯਾ ਸੇ ਉਸਕੀ ਰੱਖਿਆ ਕਰਤੇ ਹੈਂ ਵੁਹ ਮੇਰਾ ਭੁਲਾਯਾ ਇਸਮ ਆਜ਼ਮ ਨ ਭੂਲੇਗਾ ਪਰ ਮੁਝ ਸੇ ਇਤਨਾ ਹੋ ਸਕਤਾ ਹੈ ਕਿ ਵੁਹ ਅਚੇਤ ਸੋ ਜਾਵੇ ਅਰ ਸੁਪਨੇ ਮੇਂ ਉਸਕਾ ਬੀਰਜ ਪਾਤ ਹੋਵੇ ਯਿਹ ਬਾਤ ਸੁਨ ਸ਼ਾਮਅਹਿਮਰ ਪ੍ਰਸੰਨ ਹੋਕੇ ਉਸਕੇ ਪੈਰੋਂ ਪਰ ਗਿਰ ਪੜਾ ਵੁਹ ਉਸੇ ਧੀਰਜ ਦੇਕਰ ਲੋਪ ਹੋ ਗਿਆ ਔਰ ਹਾਤਮ ਕੋ ਅਚੇਤ ਕਰ ਉਸਕਾ ਬੀਰਜ ਪਾਤ ਕਰ ਦੀਆ ਹਾਤਮ ਘਬਰਾ ਕਰ ਚੌਂਕ ਪੜਾ ਔਰ ਆਪਕੋ ਅਪਵਿੱਤ੍ਰ ਦੇਖ ਕਰ ਨ੍ਹਾਨੇ ਨੇ ਕਾ ਬਿਚਾਰ ਕੀਆ ਜਾਦੂਗਰ ਤੋ ਘਾਤ ਮੇਂ ਲਗ ਹੀ ਰਹਿਆ ਥਾ ਅਵਸਰ ਪਾਕੇ ਮੰਤ੍ਰ ਪੜ੍ਹਨੇ ਲਗਾ ਔਰ ਕਾਲਾ ਦੇਵ ਧਰਤੀ ਸੇ ਉਪਜਾ ਔਰ ਹਾਤਮ ਕੀ ਤਰਫ਼ ਦੌੜਾ ਹਾਤਮ ਤੋ ਅਪਵਿੱਤ੍ਰ ਥਾ ਸੋ ਡਰਾ ਕਿ ਇਸ ਸੇ ਕੈਸੇ ਲੜੂੰ ਨਿਸਚਾ ਹੈ ਕਿ ਮੈਂ ਮਾਰਾ ਜਾਊਂਗਾ ਇਤਨੇ ਮੇਂ ਦੇਵ ਆ ਪਹੁਚਾ ਔਰ ਉਸਕੋ ਪਕੜ ਕਰ ਸ਼ਾਮਅਹਿਮਰ ਕੇ ਪਾਸ ਲੇ ਗਿਆ ਵੁਹ ਉਸਕੋ ਦੇਖਕਰ ਬੋਲਾ ਕਿ ਇਸਕੋ ਮਾਰਨਾ ਨ ਚਾਹੀਏ ਕਿਉਂਕਿ ਵੁਹ ਮੋਹਰਾ ਨਸ਼ਟ ਹੋ ਜਾਏਗਾ ਜਬ ਤਕ ਵੁਹ ਮੋਹਰਾ ਅਪਨੀ ਪ੍ਰਸੰਨਤਾ ਸੇ ਨ ਦੇਵੇ ਤਬ ਤਕ ਬੇੜੀ ਪਹਿਨ ਕੈਦ ਕਰ ਰਾਖੇਂ ਭਾਰੀ ਖੈਬੋਂ ਮੇਂ ਕਸ ਦੇਂ ਪਰ ਸਿਰ ਔਰ ਮੁਖ ਖੁਲ੍ਹਾ ਰਹੇ ਸੇਵਕੋਂ ਨੇ ਵੈਸੇ ਹੀ ਕੀਆ ਹਾਤਮ ਆਪਕੋ ਬੰਧਾ ਦੇਖ ਰੋ ਰੋ ਕਰ ਪਰਮੇਸ਼੍ਵਰ ਸੇ ਬਿਨਤੀ ਕਰਨੇ ਲਗਾ ਕਿ ਹੇ ਪਰਮੇਸ਼੍ਵਰ