(੨੦੫)
ਇਸ ਸਮਯ ਤੇਰੇ ਬਿਨਾਂ ਹੋਰ ਕੋਈ ਸਹਾਇਕ ਨਹੀਂ ਔਰ ਸ਼ਾਮ ਅਹਿਮਰ ਨੇ ਅਪਨੇ ਜਾਦੂਗਿਰੋਂ ਸੇ ਕਹਾ ਕਿ ਤੁਮ ਸਭ ਕੇ ਸਭ ਇਸ ਕੇ ਚਾਰੋਂ ਓਰ ਬੈਠੋ ਔਰ ਚੌਕੀ ਦੇਵੋ ਉਨੌਂ ਨੇ ਉਸਕੇ ਕਹਿਨੇ ਸੇ ਵੈਸਾ ਹੀ ਕੀਆ ਨਿਦਾਨ ਸਾਤ ਦਿਨ ਰਾਤ ਐਸੇ ਹੀ ਬੀਤੇ ਹਾਤਮ ਭੂਖ ਪਿਆਸ ਸੇ ਬਹੁਤ ਬਿਆਕੁਲ ਥਾ ਇਤਨੇ ਮੈਂ ਸ਼ਾਮ ਅਹਿਮਰ ਆਯਾ ਔਰ ਕਹਿਨੇ ਲਗਾ ਕਿ ਅਰੇ ਹਾਤਮ ਕਿਆ ਦਸ਼ਾ ਹੈ ਵੁਹ ਕਛ ਨਾ ਬੋਲਾ ਤਬ ਸ਼ਾਮ ਅਹਿਮਰ ਨੇ ਕਹਾ ਕਿ ਜੋ ਵੁਹ ਮੋਹਰਾ ਮੁਝੇ ਦੋ ਤੋਂ ਅਬੀ ਛੋਡ ਦੇ ਹਾਤਮ ਬੋਲਾ ਕਿ ਤੂੰ ਅਪਣੀ ਬੇਟੀ ਮੁਝੇ ਬਿਆਹ ਦੇ ਤੋ ਅਬੀ ਦੇਤਾ ਹੂੰ ਯਿਹ ਸੁਨ ਉਸਨੇ ਬਹੁਤ ਕ੍ਰੋਧ ਕਰ ਅਪਨੇ ਸੇਵਕੋਂ ਸੇ ਕਹਾ ਕਿ ਤੁਮ ਇਸਕੇ ਊਪਰ ਪੱਥਰੋਂ ਕਾ ਮੇਂਹ ਬਰਸਾਓ ਜਿਸ ਨੇ ਇਸਕਾ ਸੀਸ ਟੂਟ ਕਰ ਟੁਕੜੇ ਟੁਕੜੇ ਹੋ ਜਾਇ ਸਭ ਜਾਦੂਗਰ ਪੱਥਰ ਹਾਥ ਮੇਂ ਲੇਕਰ ਹਾਤਮ ਕੇ ਪਾਸ ਆਏ ਔਰ ਕਹਿਨੇ ਲਗੇ ਕਿ ਹੇ ਹਾਤਮ ਅਪਨੇ ਪ੍ਰਾਣੋਂ ਪਰ ਦਯਾ ਕਰ ਔਰ ਮੁਹਰਾ ਦੇ ਡਾਲ ਨਹੀਂ ਤੋ ਤੇਰਾ ਸਿਰ ਪੱਥਰੋਂ ਸੇ ਫੋੜ ਡਾਰੇਂਗੇ ਕਿ ਮੇਝਾ ਨਿਕਲ ਪੜੇਗਾ ਹਾਤਮ ਨ ਬੋਲਾ ਫਿਰ ਜਬ ਉਨੋਂ ਨੇ ਬਾਰ ਬਾਰ ਕਹਾ ਤਬ ਬੋਲਾ ਕਿ ਪਰਮੇਸ਼੍ਵਰ ਕੀ ਕ੍ਰਿਪਾ ਸੇ ਤੁਮਾਰੇ ਸਰਦਾਰ ਕੋ ਔਰ ਉਸਕੀ ਬੇਟੀ ਕੋ ਅਪਨੀ ਸੇਵਾ ਮੇਂ ਰੱਖੂੰਗਾ ਜਿਹ ਬਾਤ ਸੁਨ ਵੁਹ ਜਾਦੂਗਰ ਕ੍ਰੋਧ ਕਰ ਪੱਥਰੋਂ ਕਾ ਮੀਂਹ ਬਰਸਾਨੇ ਲਗੇ ਯਹਾਂ ਤਕ ਮੇਂਹ ਬਰਸਾਯਾ ਕਿ ਹਾਤਮ ਉਨ ਪੱਥਰੋਂ ਮੇਂ ਛਿਪ ਗਿਆ ਔਰ ਵਹੀ ਪੱਥਰੋਂ ਕਾ ਪਹਾੜ ਸਾ ਹੋ ਗਿਆ ਤਬ ਉਨ
