(੨੦੬)
ਜਾਦੂਗਰੋਂ ਨੇ ਸ਼ਾਮ ਅਹਿਮਰ ਸੇ ਆਕੇ ਕਹਾ ਕਿ ਹਾਤਮ ਮਰ ਗਿਆ ਉਸਨੇ ਕਹਾ ਕਿ ਤੁਮ ਝੂਠ ਕਹਿਤੇ ਹੋ ਹਾਤਮ ਅਬੀ ਤਕ ਜੀਤਾ ਹੈ ਉਨੋਂ ਨੇ ਕਹਾ ਕਿ ਜੋ ਲੋਹੇ ਕੀ ਭੀ ਦੇਹ ਹੋਤੀ ਤੋ ਚਰ ਹੋ ਜਾਤੀ ਯਿਹ ਤੋ ਮਨੁਖ ਥਾ ਕੈਸੇ ਬਚਾ ਹੋਗਾ ਸ਼ਾਮ ਅਹਿਮਰ ਨੇ ਕਹਾ ਜੋ ਤੁਮਕੋ ਵਿਸਵਾਸ ਨਹੀਂ ਤੋ ਪੱਥਰੋਂ ਕੋ ਸਰਕਾ ਕੇ ਦੇਖ ਲੋ ਕਿ ਉਸਕੋ ਕੁਛ ਬਾਂਧਾ ਹੂਈ ਜਾਦੂਗਰੋਂ ਨੇ ਜੋ ਪੱਥਰ ਹਟਾ ਕੇ ਦੇਖਾ ਤੋ ਜੀਤਾ ਪਾਯਾ ਫਿਰ ਝੁੰਝਲਾ ਕਰ ਯਹਾਂ ਤੱਕ ਪੱਥਰ ਬਰਸਾਏ ਕਿ ਪਹਿਲੇ ਸੇ ਦੁਗਨਾ ਪਹਾੜ ਸਾ ਹੋ ਗਿਆ। ਫਿਰ ਜੋ ਪੱਥਰੋਂ ਕੋ ਸਰਕਾ ਕਰ ਦੇਖਾ ਤੋਂ ਉਸੇ ਕੁਛ ਬਾਂਧਾ ਨ ਹੁਈ ਇਸੀ ਪ੍ਰਕਾਰ ਸਾਤ ਦਿਨ ਬੀਤ ਗਏ ਤਬ ਸ਼ਾਮ ਅਹਿਮਰ ਨੇ ਉਨਸੇ ਕਹਾ ਕਿ ਤੁਮ ਐਸੇ ਹੀ ਨਿਤ ਮਾਰਾ ਕਰੋ ਔਰ ਆਪ ਮਹਿਲ ਮੇਂ ਮੰਤਰ ਪੜਨੇ ਲਗਾ ਜਬ ਹਾਤਮ ਭੁਖ ਪਿਆਸ ਮੇਂ ਬਿਆਕੁਲ ਹੋ ਮਰਨੇ ਲਗਾ ਤੋ ਚੌਕੀਦਾਰੋਂ ਸੇ ਕਹਾ ਕਿ ਅਰੇ ਮਿਤ੍ਰੋ ਤੁਮਨੇ ਇਸ ਮੁਹਰੇ ਕਾ ਪ੍ਰਭਾਵ ਦੇਖਾ ਯਿਹ ਐਸਾ ਹੈ ਕਿ ਜਿਸਕੇ ਕਾਰਨ ਸੇ ਨਾ ਮੈਂ ਆਗ ਮੇਂ ਜਲਾ ਨਾ ਪੱਥਰੋਂ ਸੇ ਮਰਾ ਅਬ ਜੋ ਕੋਈ ਮੁਝਕੋ ਯਹਾਂ ਸੇ ਉਸ ਤਾਲਾਬ ਪਰ ਲੇ ਜਾਏਗਾ ਯਿਹ ਮੁਹਰਾ ਉਸਹੀ ਕੋ ਦੂੰਗਾ ਉਨੋਂ ਨੇ ਕਹਾ ਕਿ ਹਮ ਕੋ ਤੇਰਾ ਮੁਹਰਾ ਨਹੀਂ ਚਾਹੀਏ ਪਰ ਏਕ ਨੇ ਸਿਰ ਨੀਚੇ ਕਰ ਅੱਖੀਓਂ ਕਾ ਇਸ਼ਾਰਾ ਕੀਆ ਕਿ ਮੈਂ ਤੁਝੇ ਉਸ ਤਾਲਾਬ ਪਰ ਲੇ ਜਾਊਂਗਾ ਥੋੜੀ ਰਾਤ ਜਾਨੇ ਦੇ ਹਾਤਮ ਨੇ ਭੀ ਇਸ਼ਾਰੇ ਸੇ ਕਹਾ ਕਿ ਮੈਂ ਭੀ ਯਿਹ ਮੋਹਰਾ ਤੁਝਕੋ ਹੀ ਦੂੰਗਾ ਜਬ ਆਧੀ