(੨੦੭)
ਰਾਤ ਹੂਈ ਸਭ ਕੇ ਸਬ ਸੋ ਗਏ ਪਰ ਏਕ ਵਹੀ ਚੌਕੀਦਾਰ ਜੋ ਮੁਹਰੇ ਕੇ ਲਾਲਚ ਸੇ ਜਾਗਤਾ ਰਹਾ ਥੋੜੀ ਦੇਰ ਮੈਂ ਚੁਪਕਾ ਸਾ ਉਠ ਹਾਤਮ ਕੇ ਪਾਸ ਹੋਕੇ ਕਹਿਨੇ ਲਗਾ ਕਿ ਜੋ ਤੂੰ ਕਹਿਤਾ ਹੀਂ ਤੋਂ ਮੈਂ ਉਸੀ ਤਾਲਾਬ ਪਰ ਤੁਝਕੋ ਲੇ ਚਲੂੰ ਹਾਤਮ ਨੇ ਕਹਾ ਕਿ ਮੁਝੇ ਇਤਨਾ ਬਲ ਨਹੀਂ ਹੈ ਚਲਨਾ ਤੋ ਏਕ ਓਰ ਰਹਾ ਪੱਥਰੋ ਸੇ ਕੈਸੇ ਨਿਕਲੂੰ ਉਸਨੇ ਕਹਾ ਕਿ ਮੈਂ ਅਪਨੇ ਜਾਦੂ ਕੇ ਬਲ ਸੇ ਨਿਕਾਲ ਲੇਤਾ ਹੂੰ ਤੂੰ ਚਿੰਤਾ ਨਾ ਕਰ ਯੇਹ ਕਹਿ ਕੇ ਮੰਤ੍ਰ ਪੜ੍ਹਨੇ ਲਗਾ ਇਤਨੇ ਮੇਂ ਏਕ ਕਾਲਾ ਦੇਵ ਉਪਜਾ ਵਹੀ ਉਨ ਦੋਨੋਂ ਕੋ ਤਾਲਾਬ ਪਰ ਪਹੁੰਚਾ ਕੇ ਲੋਪ ਹੋ ਗਿਆ ਹਾਤਮ ਨੇ ਪਹਿਲੇ ਤੋ ਕਪੜੇ ਧੋਏ ਫਿਰ ਨ੍ਹਾ ਕੇ ਪਵਿੱਤ੍ਰ ਹੋ ਥੋੜਾ ਸਾ ਪਾਣੀ ਪੀ ਕੇ ਤਾਲਾਵ ਸੇ ਬਾਹਰ ਨਿਕਲਾ ਕਪੜੇ ਪਹਿਨੇ ਤਬ ਉਸ ਜਾਦੂਗਰ ਨੇ ਕਹਾ ਕਿ ਹਾਤਮ ਮੈਨੇ ਉਸ ਮੁਹਰੇ ਕੇ ਲਾਲਚ ਸੇ ਉਨ ਪੱਥਰੋਂ ਮੇਂ ਸੇ ਤੁਝੇ ਨਿਕਾਲ ਕਰ ਇਸ ਤਾਲਾਵ ਪਰ ਤੁਝਕੋ ਪਹੁੰਚਾਯਾ ਅਬ ਤੁਝੇ ਭੀ ਉਚਿਤ ਹੈ ਅਪਨੇ ਬਚਨ ਕਾ ਨਿਰਬਾਹ ਕਰ ਔਰ ਮੁਹਰਾ ਮੁਝਕੋ ਦੇਹ ਹਾਤਮ ਨੇ ਕਹਾ ਕਿ ਤੂੰਨੇ ਮੇਰੇ ਸਾਥ ਭਲਾਈ ਕੀ ਮੈਂ ਭੀ ਤੇਰੇ ਸਾਥ ਭਲਾਈ ਕਰੂੰਗਾ ਜਿਸ ਸਮਯ ਸ਼ਾਮ ਅਹਿਮਰ ਕੋ ਮਾਰੂੰਗਾ ਉਸ ਸਮਯ ਯਹਾਂ ਕਾ ਰਾਜ ਤੁਝੇ ਦੂੰਗਾ ਉਸਨੇ ਕਹਾ ਕਿ ਹਾਤਮ ਇਸ ਮੋਹਰੇ ਸੇ ਅਧਿਕ ਮੁਝੇ ਜਗਤ ਕੀ ਕੋਈ ਦੂਸਰੀ ਬਸਤ ਨਹੀਂ ਚਾਹੀਏ ਜੋ ਦੇਨਾ ਹੈ ਤੋ ਇਹੀ ਦੇਹ ਹਾਤਮ ਨੇ ਕਹਾ ਕਿ ਜਿਹ ਮੁਹਰਾ ਏਕ ਮਿੱਤ੍ਰ ਕੀ ਨਿਸ਼ਾਨੀ ਹੈ ਤੁਝਕੋ ਕੈਸੇ ਦੂੰ ਤੂੰ ਜੋ ਇਹ ਮੋਹਰਾ ਮਾਂਗਤਾ ਹੈ ਸੋ ਕਿਸਕੇ ਲੀਏ ਔਰ ਕਿਸ ਕਾਮ ਕੇ