(੨੦੯)
ਕੇ ਪ੍ਰਭਾਵ ਸੇ ਵੁਹ ਆਪ ਹੀ ਕਾਂਪ ਕੇ ਭਾਰਾ ਔਰ ਅਪਨੇ ਸਾਥੀਓ ਕੇ ਪਾਸ ਆਕੇ ਪ੍ਰਾਣੋਂ ਕੇ ਭੈ ਸੇ ਚੁਪਕਾ ਸਾ ਸੋ ਰਹਾ ਨ ਜਾਨਾ ਹਾਤਮ ਉਸੀ ਨੇ ਤਾਲਾਵ ਪਰ ਬੈਠ ਕਰਕੇ ਇਸਮ ਆਜ਼ਮ ਪੜ੍ਹਾ ਕਿ ਇਤਨੇ ਮੇਂ ਪ੍ਰਾਤਹਕਾਲ ਹੂਆ ਸਭ ਜਾਗੇ ਤੋ ਹਾਤਮ ਕੋ ਵਹਾਂ ਨ ਪਾਯਾ ਤਬ ਵੁਹ ਡਰੇ ਕਿ ਸ਼ਾਮ ਅਹਿਮਰ ਹਮ ਕੋ ਜੀਤਾ ਨਾ ਛੋਡੇਗਾ ਯਿਹ ਸਮਝ ਆਪ ਹੀ ਸਿਰ ਪਰ ਧੂੜ ਡਾਲ ਉਸਕੇ ਪਾਸ ਆ ਕਰਕੇ ਕਹਿਨੇ ਲਗੇ ਕਿ ਹੇ ਪ੍ਰਭੂ ਹਾਤਮ ਤੋਂ ਲੋਪ ਹੋ ਗਿਆ ਵੁਹ ਇਸ ਭਿਆਨਕ ਸਮਾਚਾਰ ਕੋ ਸੁਨਤੇ ਹੀ ਉਸਨੇ ਕ੍ਰੋਧ ਕਰ ਅਪਨੇ ਜੋਤਸ਼ ਕੇ ਬਿਚਾਰ ਸੇ ਕਹਾ ਕਿ ਹਾਤਮ ਉਸੀ ਤਾਲਾਵ ਪਰ ਬੇਠਾ ਹੈ ਔਰ ਸਰਤਕ ਚੌਂਕੀਦਾਰ ਨੇ ਮੁਹਰੇ ਕੇ ਲਾਲਚ ਸੇ ਉਸੇ ਵਹਾਂ ਪਹੁੰਚਾ ਦੀਆ ਹੈ ਅਬ ਤੁਮ ਮੇਂ ਸੇ ਕੋਈ ਜਾਕੇ ਸਰਤਕ ਕਉ ਮੇਰੇ ਸਾਮਨੇ ਪਕੜਲਾਓ ਮੈਂ ਉਸਕੋ ਜੀਤਾ ਨ ਛੋਡੂੰਗਾ ਵੇ ਉਸਕੇ ਕਹਿਨੇ ਸੇ ਸਰਤਕ ਕੋ ਪਕੜਨੇ ਗਏ ਵੁਹ ਅਪਨੀ ਚਾਲਾਕੀ ਸੇ ਇਸ ਬਾਤ ਕੋ ਸਮਝ ਕਰ ਕੇ ਭਾਗਾ ਔਰ ਹਾਤਮ ਕੇ ਪਾਸ ਜਾਕਰ ਕਹਿਨੇ ਲਗਾ ਕਿ ਹਾਤਮ ਤੇਰੇ ਕਾਰਣ ਮੇਰੇ ਪ੍ਰਾਣ ਜਾਤੇ ਹੈਂ ਯਦਪਿ ਮੈਨੇ ਤੁਝਸੇ ਬੁਰਾਈ ਨਹੀਂ ਕੀ ਭਲਾਈ ਤੋ ਕੀ ਹੈ ਕਿ ਤੁਝੇ ਕਠਿਨ ਬੰਧਨ ਸੇ ਛੁਡਾਯਾ ਏਕ ਤੋ ਮੁਹਰਾ ਹੱਥ ਨਹੀਂ ਲਗਾ ਦੂਸਰੇ ਪ੍ਰਾਣੋਂ ਕਾ ਭਯ ਹੂਆ ਹਾਤਮ ਉਸਕੇ ਉਪਕਾਰ ਪਰ ਦ੍ਰਿਸ਼ਟ ਕਰਕ ਲੱਜਿਤ ਹੂਆ ਔਰ ਧੀਰਜ ਦੇਕਰ ਕਹਿਨੇ ਲਗਾ ਕਿ ਤੂੰ ਧੀਰਜ ਰੱਖ ਕੁਛ ਚਿੰਤਾ ਮਤ ਕਰ ਜਬ ਸ਼ਾਮ ਅਹਿਮਰ ਨੇ ਦੇਖਾ ਕਿ ਸਰਤਕ ਭਾਗ ਗਿਆ ਤਬ