ਪੰਨਾ:ਸਭਾ ਸ਼ਿੰਗਾਰ.pdf/215

ਵਿਕੀਸਰੋਤ ਤੋਂ
ਇਹ ਸਫ਼ਾ ਪ੍ਰਮਾਣਿਤ ਹੈ

(੨੧੪)

ਹਾਤਮ ਸੇ ਬੋਲੇ ਹੇ ਪ੍ਰਭੂ ਆਪ ਕਹਾਂ ਜਾਨੇ ਕਾ ਮਨੋਰਥ ਕਰਤੇ ਹੈਂਹਾਤਮ ਨੇਹਾ ਕਿ ਹੇ ਮਿੱਤੋ ਮੁਝ ਕੋ ਸ਼ਾਮਅਹਿਮਰ ਸੇ ਕੁਛ ਕਾਮ ਹੈ ਜਬਤਕ ਵੁਹ ਮੇਰੇ ਹਾਥ ਨਾ ਆਵੇਗਾ ਤਬਕ ਮੈਂ ਕੁਛ ਕਾਮ ਨਹੀਂ ਕਰੁਗਾ ਉਸੀ ਕੀ ਬੇਟੀ ਕੇ ਸਾਥ ਵਿਵਾਹ ਕੀਆ ਚਾਹਹੁੰ ਜੇਕਰ ਉਸਨੇ ਪ੍ਰਸੰਨਤਾ ਸੇਬਿਵਾਹਦੀਡੋ ਖੈਰ ਨਹੀਂ ਤੋ ਜੀਭਾ ਨਾ ਛੋਡੂੰਗਾਵੁਹ ਬੋਲੇ ਕਿ ਉਸਕੀ ਬੇਟੀ ਆਪਨੇਹਾ ਦੇਖੀ ਹੈ ਜੋ ਐਸੇ ਮੋਹੇ ਗਏ ਹੋ ਹਾਤਮ ਨੇ ਸਭ ਹਾਲ ਆਦਿ ਲੈ ਅੰਤ ਤਕਬਰਣਨ ਕਰਕੇ ਕਹਾ ਕਿ ਮੁਝੇ ਕੇਵਲ ਉਸਕੇਮਿਲਨੇ ਕਾ ਅਭਿਲਾਖ ਹੈ ਮੈਂ ਪਰਿਸ਼ਮ ਕਰਤਾ ਔਰ ਦੁਖ ਸਹਿਯਹਾ ਤਕਆ ਪਹੁਚਾ ਹੈ ਔਰ ਸ਼ਾਮਅਹਿਮਰ ਨੈਜੋ ਦੁਖ ਮੁਝਕੋਦੀਏ ਹੈਂ ਉਨਕੋ ਮੈਂ ਨਹੀਂ ਕਹਿ ਸਕਤਾ ਹੈ ਪਰੰਤੁ ਈਸ਼ਰਕਾਧੰਨਬਾਦ ਹੈਕਿ ਜਿਸਨੇ ਮੁਝ ਨਿਰਬਲ ਕੋ ਐਸੇਬਲੀ ਪਰ ਪ੍ਰਬਲ ਕੀਆ ਹੈ ਯੱਦਪਿ ਯਹਾਂ ਸੇ ਭਾਗਕਰ ਅਪਣੇਗੁਰੁ ਕੇ ਪਾਸ ਹੈ ਪਰ ਉਸ ਸੇ ਕਿਆ ਹੋ ਸਕੇ ਹੈ ਮੈਂ ਪਰਮੇਸ਼ਰ ਕੀ ਕ੍ਰਿਪਾ ਉਸਕੋ ਔਰ ਉਸਕੇ ਗੁਰੂ ਸਮੇਤ ਮਾਰ ਡਾਲੂੰਗਾ ਔਰ ਉਨ ਦੋਨੋਂ ਕਾ ਨਾਮਸੰਸਾਰ ਸੇ ਮਿਟਾ ਦੈਗਾਉਣੋਂ ਨੇ ਕਹਾਭੂਕ ਲਾਕ ਬੜਾ ਜਾਦੂਗਰ ਹੈ ਉਸਕੋ ਜੀਤਨਾ ਕਠਿਨ ਹੋਹਾ ਬੋਲਾ ਕਿ ਅਰੇ ਮਿੱਤੋ ਹਿੰਮਤ ਨਾ ਹਾਰੋ ਜੇ ਕੁਛ ਤਮਾਸ਼ਾ ਦੇ ਚਾਹਤੇ ਹੋ ਤੇ ਮੇਰੇ ਸਾਥ ਚਲੋ ਨਹੀਂ ਤੋ ਯਹਾਂ ਆਰਾਮ ਮੈਂ ਸ਼ਾਮਅਹਿਮਰ ਔਰ ਕਮਲਾਕ ਕੇ ਪਾਸ ਜਾਤਾ ਨੂੰ ਬੋਲੇ ਕਿ ਆਪਨੇ ਹਮਾਰੇ ਸਾਥ ਬਡੀ ਭਲਾਈ ਕੀ ਹੈ