(੨੨੫)
ਕਰੇਗੀ ਵੁਹ ਉਸਕੇ ਸਾਥ ਅਪਨਾ ਬਿਵਾਹ ਕਰੇਗੀ ਮੁਨੀਰਸਾਮੀ ਉਸਕੀ ਏਕ ਬਾਤ ਕਾ ਉੱਤਰ ਭੀ ਨਾ ਦੇਸਕਾ ਤਬ ਉਸਨੇ ਉਸਕੋ ਅਪਣੇ ਸ਼ਹਿਰ ਕੇ ਨਿਕਾਲ ਦੀਆ ਵਹ ਰੋਤਾ ਪੀਟਤਾ ਕਰਾਹਿਤਾ ਯਮਨ ਮੇਂ ਆ ਨਿਕਲਾ ਏਕ ਦਿਨ ਮੈਂ ਭੀ ਸ਼ਿਕਾਰ ਖੇਲਤਾ ਹੂਆ ਉਧਰ ਜਾ ਨਿਕਲਾ ਔਰ ਵੁਹ ਮੁਝਕੋ ਮਿਲ ਗਿਆ ਮੈਨੇ ਉਸਕੇ ਸਮਾਚਾਰ ਪੁਛੇ ਉਸਨੇ ਭਿਖਾਰੀਓਂ ਕੇ ਸਨਮਾਨ ਅਪਨਾ ਬ੍ਰਿਤਾਂਤ ਬਰਨਨ ਕੀਆ ਉਸਕਾ ਦੁਖ ਸੁਨਕਰ ਮੇਰਾ ਜੀ ਭਰ ਆਯਾ ਔਰ ਆਂਸੁ ਟਪਕ ਪੜੇ ਨਿਦਾਨ ਮੁਝਸੇ ਉਸਕਾ ਦੁਖੀ ਰਹਿਨਾ ਸਹਾ ਨਹੀਂ ਗਿਆ ਇਸ ਲੀਏ ਉਸਕੇ ਸਾਥ ਸ਼ਾਹਬਾਦ ਮੇਂ ਪਹੁਚਾ ਔਰ ਹੁਸਨਬਾਨੋ ਕੀ ਬਾਤੋਂ ਕਾ ਪੂਰਾ ਕਰਨਾ ਅਪਨੇ ਸਿਰ ਲੀਆ ਔਰ ਉਸਕੋ ਕਾਰਵਾਂ ਸਰਾਇਮੇਂ ਬਿਠਾਕੇ ਮੈਨੇ ਜੰਗਲ ਕੀ ਰਾਹ ਲੀ ਈਸ਼੍ਵਰ ਕੀ ਕ੍ਰਿਪਾ ਸੇ ਤੀਨ ਬਾਤੇਂ ਤੋਂ ਪੁਰੀ ਕਰ ਚੁਕਾ ਹੂੰ ਚੌਥੀ ਬਾਤ ਕੋ ਪੂਰਾ ਕਰਨੇ ਕੇ ਲੀਏ ਨਿਕਲਾ ਫਿਰ ਤੁਝਕੋ ਦੇਖ ਮੇਰਾ ਮਨ ਮੇਰੇ ਵਸ ਨ ਰਹਾ ਔਰ ਤੇਰੀ ਪ੍ਰੀਤਿ ਕੇ ਬਾਣੋਂ ਨੇ ਮੇਰਾ ਕਲੇਜਾ ਛੇਦ ਛੇਦ ਕਰ ਦੀਆ ਕਿ ਸੰਸਾਰ ਕੇ ਸਭ ਕਾਮੋਂ ਸੇ ਰਹਿਤ ਹੂਆ ਬਹੁਤੁਸੀ ਧੂਰਛਾਨ ਕਰਕੇ ਭਾਗ ਵਸਤੁ ਪ੍ਰਾਪਤਿ ਹੁਈ ਯਿਹ ਅਭਿਲਾਖਾ ਹੈ ਕਿ ਤੇਰੇ ਰੂਪ ਕੀ ਫੁਲਵਾਰੀ ਕੇ ਆਨੰਦ ਸੇ ਫੂਲ ਚੁਨੂੰ ਔਰਅਪਨੇ ਮਨ ਕੀ ਕਲੀ ਕੋ ਫੁਲਾਊਂ ਪਰ ਕਿਆ ਕਰੂੰ ਮੈਨੇ ਉਸ ਸੇ ਸੌਗੰਦ ਖਾਈ ਹੈ ਕਿ ਭਾਈ ਮੈਂ ਤੇਰੇ ਕਾਮ ਮੇਂ ਆਲਸ ਨਾ ਕਰੂੰਗਾ ਅਰ ਜਬਤਕ ਤੇਰਾ ਮਨੋਰਥ ਪੂਰਾ ਨ ਹੋਗਾ ਤਬਤਕ ਮੁਝੇ ਭੀ ਸੁਖ
