ਸਮੱਗਰੀ 'ਤੇ ਜਾਓ

ਪੰਨਾ:ਸਭਾ ਸ਼ਿੰਗਾਰ.pdf/255

ਵਿਕੀਸਰੋਤ ਤੋਂ
ਇਹ ਸਫ਼ਾ ਪ੍ਰਮਾਣਿਤ ਹੈ

(੨੫੪)

ਗਿਰਤੇ ਹੀ ਉਸਨੇ ਮੂਤਕਰ ਪੂਛ ਭਿਗੋਕੇ ਹਿਲਨਾ ਸ਼ੁਰੂ ਕੀਆ ਜਿਸ ਜਿਸ ਜਗਹ ਪਰ ਉਸਕੇ ਮੂਤਰ ਕੀ ਬੂੰਦਾਂ ਪੜੀਆਂ ਵਹਾਂ ਪਰ ਹੀ ਆਗ ਲਗ ਗਈ ਜਬ ਉਸ ਬ੍ਰਿਖ ਕੇ ਪਾਸ ਆਗ ਆਨ ਪਹੁੰਚੀ ਤਬ ਹਾਤਮ ਕੂਦਕੇ ਏਕ ਤਾਲਾਵ ਮੇਂ ਜਾ ਪੜਾ ਅਰ ਵੁਹ ਜੀਵ ਮਰਗਿਆ ਜਬ ਆਗ ਬੁਝ ਗਈ ਤਬ ਹਾਤਮ ਪਾਨੀ ਉਛਾਲ ਬਾਹਰ ਨਿਕਲਾ ਉਸੀ ਬ੍ਰਿਖ ਕੇ ਪਾਸ ਆ ਕਰਕੇ ਉਸ ਜੀਵ ਕੇ ਚਾਰ ਦਾਂਤ ਜੋ ਛੁਰੀ ਸਮਾਨ ਤੀਖਣ ਥੇ ਉਖੇੜ ਲੀਏ ਔਰ ਪੂਛ ਦੋਨੋਂ ਕਾਨੋਂ ਸਮੇਤ ਕਾਟ ਲੀ ਫਿਰ ਤਰਕਸ਼ ਮੇਂ ਰੱਖ ਆਗੇ ਬੜਾ ਕਈ ਦਿਨੋਂ ਪੀਛੇ ਦੂਰ ਸੇ ਇਕ ਕਿਲਾ ਦਿਖਾਈ ਦੀਆ ਤਬ ਹਾਤਮ ਉਸਕੀ ਓਰ ਚਲਾ ਜਬ ਪਾਸ ਪਹੁੰਚਾ ਤਬ ਉਸਕੋ ਸੁਨਸਾਨ ਪਾਯਾ ਔਰ ਉਸਕੇ ਕਿੰਗਰੇ ਆਕਾਸ਼ ਸੇ ਲਗੇ ਦੇਖੇ ਜਬ ਉਸਕੇ ਊਪਰ ਗਿਆ ਤੋ ਦੇਖਾ ਕਿ ਬਡੇ ਬਡੇ ਮਕਾਨ ਸ਼ੀਸ਼ਮਹਿਲ ਸੇ ਚਮਕ ਰਹੇ ਹੈਂ ਔਰ ਚੌਪੜ ਕਾ ਬਾਜ਼ਾਰ ਬਹੁਤ ਸੁਥਰਾ ਅਤਿ ਸ੍ਵਛ ਬਨਾ ਹੈ ਔਰ ਜਿਸ ਦੁਕਾਨ ਮੈਂ ਜੋ ਬਸਤ ਚਾਹੀਏ ਸੋ ਧਰੀ ਹੈ ਪਰ ਮਨੁੱਖਯ ਕਾ ਨਿਸ਼ਾਨ ਹੀ ਨਹੀਂ ਯਿਹ ਦਸ਼ਾ ਦੇਖਹਾਤਮ ਅਚੰਭੇ ਮੇਂ ਹੋ ਮਨ ਮੇਂ ਕਹਿਨੇ ਲਗਾ ਕਿ ਕੋਈ ਵਿਆਧਿ ਵਾ ਦੈਤ ਇਸ ਸ਼ਹਿਰ ਮੇਂ ਆਯਾ ਹੈਕਿ ਜਿਸਕੇ ਡਰ ਸੇ ਯਹਾਂ ਕੇ ਲੋਗ ਅਪਨੀ ਅਪਨੀ ਦੁਕਾਨੇਂ ਛੋਡ ਕਰ ਭਾਗ ਗਏ ਹੈਂ ਯਿਹ ਬਾਤ ਮਨ ਮੇਂ ਕਹਿਤਾ ਹੂਆ ਆਰੀ ਬੜਾ ਔਰ ਪਾਦਸ਼ਾਹੀ ਕਿਲੇ ਤਕ ਜਾ ਪਹੁਚਾ ਉਸਮੇਂ ਪਾਦਸ਼ਾਹ ਅਪਨੇ ਲੜਕੇ ਬਾਲੋਂ ਸੰਪਦਾ ਸਮੇਤ ਰਹਿਤਾ ਥਾ ਔਰ ਦੋ ਚਾਰ