(੨੫੫)
ਨੌਕਰ ਭੀ ਬਾਹਰ ਕੇ ਦਰਵਾਜ਼ੇ ਪਰ ਦਰੀਓਂ ਪਰ ਬੈਠੇ ਥੇ ਹੈ ਹਾਤਮ ਕੋ ਦੇਖ ਕਰ ਏਕ ਬੋਲਾ ਕਿ ਬਹੁਤ ਬਰਸੋਂ ਸੇ ਏਕ ਮੁਸਾਫ਼ਿਰ ਇਸ ਸ਼ਹਿਰ ਮੇਂ ਆਯਾ ਦੁ ਦੂਸਰੇ ਨੇ ਕਹਾ ਕਿ ਇਸਕੋ ਪੁਕਾਰੋ ਇਧਰ ਆਵੇ ਇਸ ਬਾਤ ਕੋ ਸੁਨਕਰ ਏਕ ਨੇ ਪੁਕਾਰਾ ਤਬ ਹਾਤਮ ਏਕ ਦਰੀਚੇ ਕੇ ਨੀਚੇ ਖੜਾ ਹੋ ਰਹਾ ਪਾਦਸ਼ਾਹ ਨੇ ਖਿੜਕੀ ਸੇ ਸਿਰ ਨਿਕਾਲ ਕੇ ਕਹਾ ਕਿ ਅਰੇ ਮੁਸਾਫ਼ਿਰ ਤੂ ਕਹਾਂ ਸੇ ਆਯਾ ਹੈਂ ਔਰ ਕਹਾਂ ਜਾਏਂਗਾ ਹਾਤਮ ਬੋਲਾ ਕਿ ਮੈਂ ਯਮਨ ਕੇ ਰਹਿਨੇ ਵਾਲਾ ਸ਼ਾਹਬਾਦ ਸੇ ਆਯਾ ਹੂੰ ਔਰ ਕੋਹ ਨਿਦਾਪਰ ਜਾਨੇ ਕਾ ਮਨੋਰਥ ਹੈ ਯਿਹ ਸੁਨਕਰ ਪਾਦਸ਼ਾਹ ਨੇ ਕਹਾ ਕਿ ਤੂ ਰਾਹ ਭੂਲ ਗਿਆ ਹੈ ਜੋ ਬਾਈਂ ਓਰ ਕੇ ਰਸਤੇ ਸੇ ਆਯਾ ਹੈਂ ਯਹਾਂ ਤੁਝੇ ਤੇਰੀ ਮੌਤ ਲਾਈ ਹੈ ਇਸ ਸਮਯ ਤੂ ਅਪਣੇ ਪ੍ਰਾਣ ਖੋ ਕੇ ਇਸ ਸੰਸਾਰ ਸੇ ਜਾ ਚੁਕਾ ਹਾਤਮ ਨੇ ਕਹਾ ਕਿ ਜੋ ਪਰਮੇਸ਼੍ਵਰ ਕੀ ਇੱਛਾ ਯਹੀ ਹੈ ਤੋ ਮੈਂ ਤਨ ਮਨ ਸੇ ਪ੍ਰਸੰਨ ਹੂੰ ਪਰ ਆਪ ਅਪਨੀ ਦਸ਼ਾ ਕਹੀਏ ਕਿ ਦੇਖਨੇ ਮੇਂ ਤੋ ਧਨਵਾਨ ਦੇਖ ਪੜਤੇ ਹੋ ਫਿਰ ਕਿਲਾ ਕਿਉਂ ਕਰ ਬੰਦ ਹੂਆ ਹੈ ਸੱਚ ਕਹੀਏ ਕਿ ਆਪ ਕੌਨ ਹੈਂ ਉਸਨੇ ਕਹਾ ਕਿ ਮੈਂ ਇਸ ਹੀ ਸ਼ਹਿਰ ਕਾ ਪਾਦਸ਼ਾਹ ਹੂੰ ਔਰ ਕੁਛ ਦਿਨ ਸੇ ਯਹਾਂ ਏਕ ਬੜੀ ਬਿਆਧਿ ਆਤੀ ਹੈ ਇਸ ਕਾਰਨ ਸੇ ਕਿਆ ਪਰਜਾ ਕਿਆ ਫ਼ੌਜ ਮੁਝਕੋ ਛੋਡ ਕਰ ਜਿਸਕੀ ਜਹਾਂ ਬਨੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਚਲੇ ਗਏ ਔਰ ਸ਼ਹਿਰ ਉਜਾੜ ਔਰ ਮੈਂ ਨਿਰਧਨ ਹੋ ਗਿਆ ਪਰ ਇਨਮੇਂ ਉਨਕਾ ਕਛ ਅਪਰਾਧ ਨਹੀਂ ਕਿਉਂਕਿ ਸ਼ੀਂਹ ਸਿੰਘ ਭੀ ਉਸਕਾ ਸਾਹਮਨਾ ਨਹੀਂ ਕਰ