ਪੰਨਾ:ਸਭਾ ਸ਼ਿੰਗਾਰ.pdf/265

ਵਿਕੀਸਰੋਤ ਤੋਂ
ਇਹ ਸਫ਼ਾ ਪ੍ਰਮਾਣਿਤ ਹੈ

(੨੬੩)

ਪਰਜਾ ਸਭ ਕੇ ਸਭ ਹਾਤਮ ਕੇ ਲੀਏ ਕੁੜਨੇ ਲਗੇ ਔਰ ਵਰ੍ਹਾਂ ਕਾ ਬ੍ਰਿਤਾਂਤ ਇਹ ਹੁਆ ਕਿ ਜਬ ਵਹ ਦੋਨੋਂ ਖਿੜਕੀਸੇ ਆਗੇ ਬੜੇ ਤੋ ਚੁੱਪ ਚਾਪ ਸੇ ਨਿਦਾਨ ਏਕ ਲੰਬੀ ਚੌੜੀ ਜਗਹ ਮੇਂ ਜਾ ਪਹੁੰਚੇ ਵਹਾਂ ਹਰੀ ਹਰੀ ਘਾਸ ਐਸੀ ਜਮ ਰਹੀ ਥੀ ਕਿ ਬ੍ਰਿਸ਼ਟ ਕਾ ਮਨ ਕਰਤੀ ਥੀ ਮਾਨੋ ਪੰਨੀ ਕਾ ਬਿਛੋਨਾ ਚਾਰੋਂ ਓਰ ਬਿਛਾ ਹੈ ਪਰ ਥੋੜੀ ਸੀ ਧਰਤੀ ਵੀ ਸੁੰਞੀ ਪੜੀ ਹੈ ਵੁਹ ਮਨੁਖਯ ਉਸ ਪਰ ਪਾਂਵ ਰਖਨੇ ਲਗਾ ਪੈਰ ਰਖਤੇ ਹੀ ਚਿਤ ਗਿਰ ਪੜਾ ਹਾਤਮ ਨੇ ਚਾਹਿਆ ਕਿ ਇਸਕਾ ਹਾਥ ਪਕੜ ਕਰਕੇ ਉਠਾਵੇਂ ਇਸਮੇਂ ਉਸਕਾ ਮੂੰਹ ਪੀਲਾ ਹੋ ਗਿਆ ਔਰ ਆਂਖੇ ਪਥਰਾਈ ਗਈਂ ਹਾਥ ਪੈਰ ਬਡੇ ਹੋਗਏ ਉਸਕੀ ਯਿਹ ਦਸ਼ਾ ਦੇਖਕਰ ਹਾਤਮ ਨੇ ਅਪਨੇ ਮਨ ਮੇਂ ਕਹਿਆ ਕਿ ਇਹ ਮਰ ਗਿਆ ਹੈ ਹਾਤਮ ਕੀ ਆਂਖੋਂ ਸੇ ਆਂਸੂ ਨਿਕਲ ਆਏ ਔਰ ਰੋਨੇ ਲਗਾ ਇਤਨੇ ਮੇਂ ਧਰਤੀ ਤੜੱਕ ਹੋਗਈ ਵੁਹ ਮਾਨੁੱਖ ਉਸਮੇਂ ਸਮਾ ਗਿਆ ਫਿਰ ਵੁਹ ਜਗਹ ਹਰੀ ਹੋ ਗਈ ਯਿਹ ਬਾਤ ਦੇਖਕਰ ਹਾਤਮ ਨੇ ਪਰਮੇਸ਼੍ਵਰ ਕੋ ਪਰਣਾਮ ਕਰਕੇ ਕਹਾ ਕਿ ਇਹ ਜਗਤ ਨਾਸਤੀ ਸੁਪਨ ਸਮਾਨ ਹੈ ਏਕ ਦਿਨ ਸਭਨੇ ਮਰਨਾ ਹੈ ਅਬ ਤੋ ਮੈਂ ਕੋਹ ਨਿਦਾ ਕਾ ਯਥਾਰਥ ਹਾਲ ਜਾਨ ਲੀਆ ਅਬ ਯਹਾਂ ਸੇ ਚਲੀਏ ਯਿਹ ਧੁਨ ਬਾਂਧ ਕਰਕੇ ਚਲ ਦੀਆ ਸਾਰਾ ਦਿਨ ਚਲਾ ਪਰ ਉਸ ਖਿੜਕੀ ਕੀ ਓਰ ਕਿਲੇ ਕਾ ਖੋਜ ਨਾ ਮਿਲਾ ਪਰਮੇਸ਼੍ਵਰ ਜਾਨੇ ਵੁਹ ਖਿੜਕੀ ਕਿਧਰ ਗਈ ਔਰ ਕਿਲਾ ਕਿਧਰ ਗਿਆ ਸਾਤ ਦਿਨ ਬਿਨਾਂ ਅੰਨ ਜਲਕੇ ਮਰਾ ਫਿਰਤਾ ਔਰ ਚਲਨੇ