(੨੬੪)
ਸੇ ਨਿਰਾਸ ਹੋ ਕਰ ਮਨ ਮੇਂ ਕਹਿਨੇ ਲਗਾ ਕਿ ਅਰੇ ਹਾਤਮ ਤੇਰੀ ਮੌਤ ਤੁਝਕੋ ਯਹਾਂ ਪਰ ਲਾਈ ਹੈ ਜੋ ਤੂੰ ਬਿਨ ਬੁਲਾਏ ਆਯਾ ਕਿਉਂਕਿ ਅਬ ਵੁਹ ਕਿਲਾ ਔਰ ਪਹਾੜ ਔਰ ਸ਼ਹਿਰ ਹੀ ਨਹੀਂ ਦੇਖ ਪੜਤਾ ਇਤਨੇ ਮੇਂ ਏਕ ਨਦੀ ਕੇ ਤੀਰ ਜਾ ਪਹੁੰਚਾ ਤੋ ਕਿਆ ਦੇਖਤਾ ਹੈ ਕਿ ਬਡੀ ਪ੍ਰਬਲਤਾ ਸੇ ਚਲ ਰਹੀ ਹੈ ਜਿਸਕਾ ਵਾਰ ਪਾਰ ਨਹੀਂ ਮਿਲਤਾ ਬਹੁਤ ਚਿੰਤਾ ਕਰ ਅਪਨੇ ਮਨ ਮੇਂ ਕਹਿਨੇ ਲਗਾ ਕਿ ਹੇ ਪਰਮੇਸ਼੍ਵਰ ਇਸ ਸੇ ਕੈਸੇ ਪਾਰ ਉਤਰੂੰ ਤੇਰੇ ਬਿਨਾਂ ਕੌਨ ਬੇੜਾ ਪਾਰ ਕਰੇਗਾ ਕਿ ਇਤਨੇ ਮੇਂ ਏਕ ਨਾਵ ਦੇਖ ਪੜੀ ਕਿ ਇਧਰ ਕੋ ਹੀ ਚਲੀ ਆਤੀ ਹੈ ਹਾਤਮ ਨੇ ਜਾਨਾ ਕਿ ਕੋਈ ਮਲਾਹ ਲਾਯਾ ਹੈ ਜਬ ਕਿਨਾਰੇ ਲਗੀ ਤੋਂ ਉਸ ਪਰ ਕਿਸੀ ਕੋ ਨ ਦੇਖਾ ਤਬ ਪਰਮੇਸ਼੍ਵਰ ਕੋ ਪ੍ਰਣਾਮ ਕਰਕੇ ਉਸ ਬੇੜੀ ਮੇਂ ਚੜ ਲੀਆ ਫਿਰ ਦੇਖਾ ਕਿ ਇੱਕ ਕਪੜੇ ਮੇਂ ਕੁਛ ਲਪੇਟਾ ਸਾ ਰੱਖਾ ਹੈ ਹਾਤਮ ਭੁਖਾ ਤੋ ਸਾਤ ਦਿਨ ਕਾ ਥਾ ਇਸਨੇ ਹਾਥ ਬੜ੍ਹਾ ਕਰ ਦੇਖਾ ਤੋ ਦੋ ਰੋਟੀਆਂ ਔਰ ਮਛਲੀ ਕਾ ਕਬਾਬ ਗਰਮ ਗਰਮ ਪਾਯਾ ਚਾਹਤਾ ਥਾ ਕਿ ਖਾਵੇ ਪਰ ਯਿਹ ਸੋਚਾ ਕਿ ਮਲਾਹ ਨੇ ਅਪਣੇ ਲੀਏ ਨਾ ਰੱਖੀ ਹੋ ਪਰਾਈ ਬਸਤ ਕੋ ਖਾਨਾ ਭਲਾ ਨਹੀਂ ਇਤਨੇ ਮੇਂ ਏਕ ਮਛਲੀ ਨੇ ਨਦੀ ਸੇ ਸਿਰ ਨਿਕਾਲ ਕੇ ਕਹਾ ਕਿ ਅਰੇ ਹਾਤਮ ਯਿਹ ਰੋਟੀਆਂ ਅਰ ਕਬਾਬ ਤੇਰਾ ਹੀ ਭੋਜਨ ਹੈ ਤੂ ਸੁਖ ਸੇ ਖਾ ਜਾਹ ਚਿੰਤਾ ਮਤ ਕਰ ਇਤਨੀ ਬਾਤ ਕਹ ਕਰਕੇ ਫਿਰ ਪਾਨੀ ਮੇਂ ਡੁਬ ਗਈ ਹਾਤਮ ਨੇ ਉਸੀ ਸਮਯ ਉਸਕੋ ਖਾ ਕਰ ਪਾਣੀ ਪੀਆ ਔਰ ਈਸ਼੍ਵਰ ਕੋ ਪ੍ਰਣਾਮ ਕੀਆ
