(੨੬੫)
ਇਤਨੇ ਮੇਂ ਆਂਧੀ ਕੀ ਏਕ ਐਸੀ ਝਕੋਰ ਆਈ ਕਿ ਤੀਨ ਦਿਨ ਮੇਂ ਵੁਹ ਨਾਵ ਪਾਰ ਲਗੀ ਹਾਤਮ ਪਰਮੇਸ਼੍ਵਰ ਕੀ ਉਸਤਤਿ ਕਰਤਾ ਹੂਆ ਨਾਵ ਪਰ ਸੇ ਉਤਰ ਅਪਣੇ ਮਨ ਮੇਂ ਯਹ ਕਹਿਨੇ ਲਗਾ ਕਿ ਸ਼ਹਿਰ ਕੀ ਰਾਹ ਕਿਧਰ ਹੈ ਕਿ ਵਹਾਂ ਜਾਕੇ ਉਸ ਮਨੁੱਖਯ ਕੀ ਦਸ਼ਾ ਵਰਣਨ ਕਰੂੰ ਸਾਤ ਦਿਨ ਰਾਤ ਚਲਤੇ ਚਲਤੇ ਇਸੀ ਤਰਹ ਬੀਤ ਗਏ ਪਰ ਰਾਹ ਕਾ ਖੋਜ ਔਰ ਅੰਨ ਜਲ ਨਾ ਮਿਲਾ ਕੋਈ ਬ੍ਰਿਖ ਭੀ ਨ ਦੇਖਾ ਕਿ ਉਸਕੇ ਪਤੇ ਪਰ ਜਾਤਾ ਘਬਰਾਯਾ ਹੋਯਾ ਚਲਾ ਜਾਤਾ ਥਾ ਕਿ ਇਕ ਪਹਾੜ ਬਹੁਤ ਊਚਾ ਦੇਖ ਪੜਾ ਤਬ ਉਸਕੀ ਓਰ ਚਲਾ ਤੀਨ ਦਿਨ ਮੈਂ ਉਸ ਕੇ ਨੀਚੇ ਰੁਧਿਰ ਵਹਿਤਾ ਹੂਆ ਪਾਯਾ ਸੋਚਨੇ ਲਗਾ ਕਿ ਕੋਈ ਯਹਾਂ ਪਰ ਨਹੀਂ ਹੈ ਜਿਸ ਨੇ ਇਸਕਾ ਹਾਲ ਪੂਛੂੰ ਨਿਦਾਨ ਪਹਾੜ ਪਰ ਚੜ੍ਹਨੇ ਲਗਾ ਬਾਰਹ ਦਿਨ ਮੇਂ ਉਸਕੇ ਉਪਰ ਜਾ ਪਹੁਚਾ ਤੋ ਏਕ ਬੜਾ ਮੈਦਾਨ ਦਿਖਾਈ ਦੀਆ ਕਿ ਵਹਾਂ ਕੀ ਮਿੱਟੀ ਔਰ ਪਸ਼ੂ ਪੰਖੀ ਵੀਰ ਵਟੋਹੀ ਸੇ ਲਾਲ ਹੋਏ ਥੇ ਹਾਤਮ ਭੂਖਾ ਪਯਾਸਾ ਭੂਲਕੇ ਛੇ ਕੋਸ ਤਕ ਚਲਾ ਗਿਆ ਵਹਾਂ ਪਰ ਕਿਆ ਦੇਖਤਾ ਹੈ ਕਿ ਰੁਧਿਰ ਕੀ ਨਦੀ ਬਹੁਤ ਬੜੀ ਲਹਿਰੇਂ ਲੈ ਰਹੀ ਹੈ ਉਸ ਮੇਂ ਜਿਤਨੇ ਜੀਵ ਹੈਂ ਮਾਨੋ ਲੋਹੂ ਸੇ ਬਨੇ ਹੂਏ ਹੈਂ ਹਾਤਮ ਦੇਖ ਕਰ ਘਬਰਾਯਾ ਕਿ ਇਸ ਸੇ ਕੈਸੇ ਪਾਰ ਉਤਰੂੰਗਾ ਇਸਕੋ ਬਿਚਾਰ ਕਿਨਾਰੇ ਕਿਨਾਰੇ ਚਲ ਨਿਕਲਾ ਕਿ ਕਹੀਂ ਤੋਂ ਉਤਰਨੇ ਕੀ ਰਾਹ ਮਿਲੇਗੀ ਜਬ ਭੂਖ ਪਿਆਸ ਲਗਤੀ ਤੋ ਸ਼ਿਕਾਰ ਖੇਲ ਕਰ ਖਾਤਾ ਔਰ ਮੋਹਰਾ ਮੁਖ ਮੇਂ ਰਖਤਾ ਏਕ ਮਹੀਨਾ
