(੨੬੮)
ਚਮਤਕਾਰ ਮਾਰਤੀ ਥੀ ਕਿ ਮਾਨੋ ਕਿਸੀ ਨੇ ਚਾਂਦੀ ਲਗਾਕੇ ਵਹਾ ਦੀ ਹੈ ਹਾਤਮ ਮਾਰੇ ਪਯਾਸ ਕੇ ਕਿਨਾਰੇ ਪਰ ਆ ਬੈਠਾ ਔਰ ਉਸਮੇਂ ਖੱਬਾ ਹਾਥ ਡਾਲਾ ਜਬ ਨਿਕਾਲਾ ਤੋ ਪਾਨੀ ਨ ਪਾਯਾ ਪਰ ਹਾਥ ਚਾਂਦੀ ਕਾ ਹੋ ਗਿਆ ਉਸਨੇ ਅਪਨਾ ਸਾ ਦਹਿਨੇ ਹਾਥ ਸੇ ਪੂੰਝਾ ਪਰ ਵੁਹ ਵੈਸੇ ਹੀ ਰਹਾ ਔਰ ਬੋਝ ਭੀ ਬੜ੍ਹ ਗਿਆ ਹਾਤਮ ਨੇ ਮਨ ਮੇਂ ਕਹਾ ਕਿ ਇਹ ਨਦੀ ਅਦਭੁਤ ਹੈ ਜੋ ਇਸਮੇਂ ਇਸ਼ਨਾਨ ਕਰੂੰ ਤੋ ਸਭ ਚਾਂਦੀ ਕਾ ਹੋ ਜਾਊਂ ਪਰ ਮਾਰੇ ਬੋਝ ਕੇ ਚਲਨਾ ਮੁਸ਼ਕਿਲ ਹੋਗਾ ਨਿਦਾਨ ਸਿਰ ਨੀਚਾ ਕਰਕੇ ਬੈਠ ਗਿਆ ਘਬਰਾਹਟ ਮੇਂ ਕਬੀ ਦਹਿਨੀ ਓਰ ਕਬੀ ਬਾਈ ਓਰ ਕੋ ਦੇਖਤਾ ਔਰ ਕਬੀ ਸਿਰ ਨੀਚਾ ਕਰ ਲੇਤਾ ਇਤਨੇ ਮੇਂ ਏਕ ਨਾਵ ਉਸ ਕਿਨਾਰੇ ਪਰ ਆਨ ਪਹੁੰਚੀ ਇਸਕੋ ਚੇਤ ਹੂਆ ਪਰਮੇਸ਼੍ਵਰ ਕਾ ਨਾਮ ਲੇਕਰ ਨਾਵ ਮੇਂ ਚੜ੍ਹ ਬੈਠਾ ਉਸਮੇਂ ਏਕ ਥਾਲ ਹਲਵੇ ਕਾ ਸ੍ਵੱਛ ਪਵਿੱਤ੍ਰ ਗਰਨ ਗਰਮ ਦੇਖ ਪੜਾ ਉਸਨੇ ਅਪਨੀ ਓਰ ਖੀਂਚ ਕਰਕੇ ਸੁਖ ਸੇ ਖਾਯਾ ਔਰ ਪੈਰ ਫੈਲਾ ਕਰ ਸੁਖ ਸੇ ਸੋ ਹਹਾ ਕਈ ਦਿਨ ਮੇਂ ਵੁਹ ਨਾਵ ਕਿਨਾਰੇ ਪਰ ਜਾ ਪਹੁੰਚੀ ਹਾਤਮ ਉਤਰ ਕੇ ਆਗੇ ਬੜ੍ਹਾ ਪਰ ਅਪਨਾ ਹਾਥ ਦੇਖਾ ਕਰਤਾ ਚਾਰ ਦਿਨ ਮੇਂ ਏਕ ਪਹਾੜ ਦੇਖ ਪੜਾ ਉਸਨੇ ਜਾਨਾ ਕਿ ਥੋੜੀ ਦੂਰ ਹੈ ਪਰ ਵੁਹ ਏਕ ਮਹੀਨੇ ਕੀ ਰਾਹ ਪਰ ਥਾ ਹਾਤਮ ਸ਼ਿਕਾਰ ਕਰਤਾ ਔਰ ਮੇਵੇ ਖਾਤਾ ਚਲਾ ਜਾਤਾ ਥਾ ਜਬ ਤੀਨ ਦਿਨ ਕੀ ਰਾਹ ਰਹੀ ਤਬ ਉਜਲੇ ਪੀਲੇ ਲਾਲ ਹਰੇ ਕੰਕਰ ਬਹੁਤ ਸੁੰਦਰ ਦੇਖ ਪੜਨੇ ਲਗੇ ਜਬ ਉਸਤੇ ਆਗੇ ਬੜ੍ਹਾ
