(੨੭੦)
ਤੋ ਲਾਜ ਆਤੀ ਹੈ ਜੇਕਰ ਠਹਿਰੂੰ ਤੋ ਠਹਿਰ ਨਹੀਂ ਸਕਤਾ ਦੇਖੀਏ ਭਾਗ ਮੇਂ ਕਿਆ ਹੈ ਸਹਿਸਾ ਤੀਰ ਕਮਾਨ ਉਠਾ ਕਰਕੇ ਏਕ ਤੀਰ ਮਾਰਾ ਏਕ ਨੇ ਉਸਕੋ ਪਕੜ ਲੀਆ ਹਾਤਮ ਚਾਹਤਾ ਥਾ ਕਿ ਦੂਸਰਾ ਤੀਰ ਮਾਰੇ ਇਤਨੇ ਮੇਂ ਉਨੋਂ ਨੇ ਪੁਕਾਰਾ ਕਿ ਅਰੇ ਹਾਤਮ ਤੂੰ ਅਪਨੇ ਪ੍ਰਾਣ ਭਯ ਸੇ ਹਮੇਂ ਮਾਰਤਾ ਹੈ ਸੋ ਹਮ ਭੀ ਪਰਮੇਸ਼੍ਵਰ ਕੇ ਜੀਵ ਹੈਂ ਤੁਝੇ ਦੁਖ ਦੇਨੇ ਕੋ ਨਹੀਂ ਆਤੇ ਉਸਨੇ ਤੀਰ ਕਮਾਨ ਹਾਥ ਸੇ ਡਾਰ ਦੀਆ ਔਰ ਸਿਰ ਝੁਕਾ ਕੇ ਬੈਠ ਗਿਆ ਹਾਤਮ ਨੇ ਫਿਰ ਮਨ ਮੇਂ ਸੋਚਾ ਕਿ ਇਨ ਕੋ ਮੁਝ ਸੇ ਕਿਆ ਕਾਮ ਹੈ ਜੋ ਇਧਰ ਚਲੇ ਆਤੇ ਹੈਂ ਤੀਰ ਤੋ ਉਨੋਂ ਨੇ ਬੀਚ ਹੀ ਮੇਂ ਪਕੜ ਲੀਆ ਔਰ ਜੋ ਦੂਸਰਾ ਭੀ ਮਾਰੂੰਗਾ ਤੋ ਕਾਮ ਨਾ ਕਰੇਗਾ ਇਤਨੇ ਮੇਂ ਸਮੀਪ ਆਕੇ ਕਹਿਨੇ ਲਗੇ ਕਿ ਹਾਤਮ ਤੁਝਕੋ ਲਾਜ ਨਹੀਂ ਆਤੀ ਕਿ ਰਤਨੋਂ ਕਾ ਲਾਲਚ ਕੀਆ ਹਾਤਮ ਬੋਲਾ ਕਿ ਮੈਨੇ ਲਾਲਚ ਕਰਕੇ ਰਤਨ ਲੇ ਲੀਏ ਉਨੋਂ ਨੇ ਕਹਾ ਕਿ ਤੂੰ ਉਸ ਜੰਗਲ ਸੇ ਰਤਨ ਲਾਯਾ ਹੈਂ ਸੋ ਤੇਰੇ ਪਾਸ ਅਬੀ ਤਕ ਹੈਂ ਯਿਹ ਸੁਨ ਕਰ ਹਾਤਮ ਬੋਲਾ ਕਿ ਅਰੇ ਮਿੱਤ੍ਰੋ ਇਹ ਪਰਮੇਸ਼੍ਵਰ ਕਾ ਦਰ ਬਡਾ ਲੰਬਾ ਚੌੜਾ ਹੈ ਜੋ ਮੈਨੇ ਵਹਾਂ ਸੇ ਉਠਾ ਲੀਆ ਤੋ ਕਿਸੀ ਕਾ ਕਿਆ ਕੁਛ ਤੁਮਾਰਾ ਤੋ ਨਹੀਂ ਵੇ ਬੋਲੇ ਕਿ ਪਰਮੇਸ਼੍ਵਰ ਨੇ ਇਹ ਔਰ ਸ੍ਰਿਸ਼ਟੀ ਕੇ ਲੀਏ ਰੱਖੇ ਹੈਂ ਹਾਤਮ ਨੇ ਕਹਾ ਕਿ ਵੁਹ ਕੌਨਸੀ ਸ੍ਰਿਸ਼ਟੀ ਕੇ ਹੈ ਜੋ ਮਨੁੱਖਯ ਸੇ ਉੱਤਮ ਹੈ ਸਭ ਸੇ ਉੱਤਮ ਤੋ ਮਨੁਖਯ ਕੀ ਦੇਹ ਹੈ ਵੁਹ ਬੋਲੇ ਕਿ ਇਹ ਸਚ ਹੈ ਪਰ ਇਹ ਰਤਨ ਪਰਮੇਸ਼੍ਵਰ
