(੨੭੭)
ਮੇਂ ਵੁਹ ਦੋਨੋਂ ਦੇਵ ਜੋ ਰਤਨ ਲੇ ਗਏ ਥੇ ਨਿਕਲ ਆਏ ਔਰ ਹਾਤਮ ਕੋ ਮਿਠਾ ਠੰਢਾ ਪਾਣੀ ਪਿਲਾਯਾ ਜਬ ਹਾਤਮ ਕੋ ਚੇਤ ਹੂਆ ਤੋ ਆਂਖੇ ਖੋਲ੍ਹ ਕਰਕੇ ਦੇਖਾ ਕਿ ਵਹੀ ਦੋਨੋਂ ਪਰੀਜ਼ਾਦ ਹੈ ਹਾਤਮ ਉਨਕੋ ਦੇਖ ਕਰ ਕਹਿਨੇ ਲਗਾ ਕਿ ਅਰੇ ਮਿੱਤ੍ਰੋ ਤੁਮ ਧੰਨਯ ਹੋ ਜੋ ਸਮਯ ਪਰ ਆ ਪਹੁੰਚੇ ਹੋ ਔਰ ਮੇਰੇ ਪਰ ਬਡੀ ਦਇਆ ਕੀਤੀ ਹੈ ਅਬ ਤੁਮ ਮੁਝਕੋ ਕਹੋ ਕਿ ਕਿਧਰ ਜਾਊਂ ਔਰ ਇਹ ਗਰਮੀ ਕਿਸ ਕਾਰਣ ਸੇ ਹੈ ਵੁਹ ਬੋਲੇ ਕਿ ਇਹ ਅਗਨਿ ਕੀ ਨਦੀ ਹੈ ਇਸੀ ਕਾਰਨ ਸੇ ਯਿਹ ਗਰਮੀ ਹੈ ਪਰ ਰਸਤਾ ਯਹੀ ਹੈ ਬੇਸ਼ਕ ਚਲਾ ਜਾਹ ਪਰਮੇਸ਼੍ਵਰ ਕੀ ਕਿਰਪਾ ਸੇ ਅਪਨੇ ਦੇਸ਼ ਮੇਂ ਪਹੁੰਚ ਰਹਿੰਗਾ ਰਾਹ ਬਤਲਾਨਾ ਹਮਾਰਾ ਕਾਮ ਨਹੀਂ ਪਰ ਇਤਨਾ ਹੋ ਸਕਤਾ ਹੈ ਕਿ ਆਗ ਧੀਮੀ ਹੋ ਜਾਇਗੀ ਉਸਨੇ ਕਹਾ ਕਿ ਜੋ ਤੁਮ ਸੇ ਹੋ ਸਕੇ ਸੋ ਕਰੋ ਇਹ ਉਪਕਾਰ ਬ੍ਰਿਥਾ ਨਹੀਂ ਤਬ ਉਨੋਂ ਨੇ ਮੁਹਰਾ ਹਾਤਮ ਕੋ ਦੇ ਕਰਕੇ ਕਹਾ ਕਿ ਆਗੇ ਅਗਨਿ ਕੀ ਨਦੀ ਹੈ ਜੋ ਮੁਹਰੇ ਕੋ ਮੂੰਹ ਮੇਂ ਰਖ ਲੇਂਗਾ ਤੋ ਤੁਝ ਪਰ ਆਗ ਕੁਛ ਜੋਰ ਨਹੀਂ ਕਰੇਗੀ ਠੰਢਾ ਚਲਾ ਜਾਏਗਾ ਪਰ ਯਾਦ ਰਖਨਾ ਕਿ ਨਦੀ ਕੇ ਪਾਰ ਹੋਤੇ ਹੀ ਇਸ ਮੁਹਰੇ ਕੋ ਫੈਂਕ ਦੇਨਾ ਯਿਹ ਬਾਤ ਕਹਿਕਰ ਲੋਪ ਹੋ ਗਏ ਵੁਹ ਰਾਤ ਹਾਤਮ ਵਹਾਂ ਹੀ ਰਹਿਆ ਪ੍ਰਾਤਹਕਾਲ ਕੇ ਹੋਤੇ ਹੀ ਵੁਹ ਮੁਹਰਾ ਮੂੰਹ ਮੇਂ ਰਖ ਕਰਕੇ ਆਗੇ ਬੜ੍ਹਾ ਤੀਨ ਦਿਨ ਬੀਤੇ ਤਬ ਸਾਮਨੇ ਸੇ ਅਗਨਿ ਕੀ ਜ੍ਵਾਲਾ ਦੇਖ ਪੜੀ ਹਾਤਮ ਉਸ ਕੋ ਦੇਖ ਕਰ ਡਰਾ ਫਿਰ ਈਸ਼੍ਵਰ ਕਾ ਨਾਮ ਲੇ ਕੇ ਆਗੇ ਕੋ ਬੜ੍ਹਾ ਜਬ ਕਿਨਾਰੇ ਪਰ ਪਹੁੰਚਾ ਤੋ
