ਪੰਨਾ:ਸਭਾ ਸ਼ਿੰਗਾਰ.pdf/282

ਵਿਕੀਸਰੋਤ ਤੋਂ
ਇਹ ਸਫ਼ਾ ਪ੍ਰਮਾਣਿਤ ਹੈ

(੨੮੦)

ਕਿਰਸਾਣ ਮੈਂ ਬਹੁਤ ਪਿਆਸਾ ਹੂੰ ਥੋੜਾ ਸਾ ਪਾਣੀ ਮੁਝਕੋ ਪਿਲਾ ਵੁਹ ਝਟ ਪਟ ਏਕ ਕਟੋਰਾ ਦੂਧ ਕਾ ਔਰ ਏਕ ਕਟੋਰਾ ਛਾਛਕਾ ਲਾਇਆ ਹਾਤਮ ਨੇ ਬਡੇ ਸੁਆਦ ਸੇ ਪੀਕਰ ਅਪਨੇ ਮਨ ਮੇਂ ਕਹਿਨੇ ਲਗਾ ਕਿ ਧੰਨਯ ਪਰਮੇਸ਼੍ਵਰ ਹੈ ਕਿ ਮੈਨੇ ਬਹੁਤ ਦਿਨੋਂ ਸੇ ਅਪਣੇ ਦੇਸ਼ ਕੋ ਦੇਖਾ ਹੈ ਔਰ ਇਹ ਨਿਆਮਤ ਖਾਈ ਹੈ ਫਿਰ ਉਠ ਖੜਾ ਹੂਆ ਔਰ ਸ਼ਾਹਬਾਦ ਕਾ ਰਸਤਾ ਲੀਆ ਥੋੜੇ ਹੀ ਦਿਨੋਂ ਮੇਂ ਹਾਤਮ ਵਹਾਂ ਜਾ ਪਹੁੰਚਾ ਔਰ ਲੋਗ ਦੌੜੇ ਗਏ ਹੁਸਨਬਾਨੋਂ ਕੋ ਉਸਕਾ ਸਮਾਚਾਰ ਪਹੁੰਚਾ ਆਏ ਉਸਨੇ ਪਰਦਾ ਕਰਕੇ ਹਾਤਮ ਕੋ ਭੀਤਰ ਬੁਲਾ ਲੀਆ ਔਰ ਸੋਨੇ ਕੀ ਕੁਰਸੀ ਪਰ ਬੈਠਾ ਕੇ ਕਹਾ ਕਿ ਧੰਨਯ ਹੈ ਤੁਝੇ ਭਲਾ ਹੂਆ ਜੋ ਤੂ ਆਯਾ ਹੈਂ ਅਬ ਤੂ ਕੋਹ ਨਿਦਾ ਕੇ ਸਮਾਚਾਰ ਕਹੁ ਔਰ ਵਹਾਂ ਕਾ ਮੁਝੇ ਭੇਦ ਬਤਾ ਹਾਤਮ ਨੇ ਆਦਿ ਸੇ ਅੰਤ ਤਕ ਕਹਿ ਸੁਨਾਯਾ ਹੁਸਨਬਾਨੋ ਨੇ ਕਹਾ ਕਿ ਤੁਮ ਸੱਚ ਕਹਿਤੇ ਹੋ ਪਰ ਕੁਛ ਚਿਨ ਵਹਾਂ ਕਾ ਦਿਖਾ ਜਿਸਸੇ ਨਿਸਚਾ ਹੋ ਹਾਤਮ ਨੇ ਹਾਥ ਦਿਖਾਯਾ ਔਰ ਕਹਾ ਕਿ ਯਿਹ ਸਭ ਚਾਂਦੀ ਕਾ ਹੋ ਗਿਆ ਥਾ ਫਿਰ ਏਕ ਮੀਠੇ ਪਾਣੀ ਕੇ ਤਾਲਾਵ ਪਰ ਪਹੁੰਚਾ ਔਰ ਇਸਕੋ ਉਸ ਪਾਣੀ ਮੇਂ ਧੋਯਾ ਤੋ ਇਹ ਜੈਸਾ ਥਾ ਵੈਸਾ ਹੀ ਹੋ ਗਿਆ ਪਰੰਤੂ ਨਖ ਅਬਤਕ ਚਾਂਦੀ ਕੇ ਬਨੇ ਹੈਂ ਦੂਸਰਾ ਚਿਹਨ ਯਿਹ ਹੈ ਕਿ ਸੋਨੇ ਕੀ ਨਦੀ ਕੇ ਪਾਣੀ ਸੇ ਚਾਰ ਦਾਂਤ ਸੋਨੇ ਕੇ ਹੋ ਗਏ ਔਰ ਵੁਹ ਤੀਨੋਂ ਰਤਨ ਦਿਖਾ ਦੀਏ ਤਬ ਹੁਸਨਬਾਨੋ ਨੇ ਹਾਤਮ ਕੀ ਬਹੁਤ ਸੀ ਭਾਵ ਭਗਤੀ ਕੀਤੀ ਫਿਰ ਸ੍ਵੱਛ ਪਵਿੱਤ੍ਰ ਸ੍ਵਾਦ੍ਰਿਸ਼ਟ ਖਾਨਾ ਮੰਗਵਾ