(੨੮੧)
ਕੇ ਸਾਮਨੇ ਰਖਵਾਯਾ ਹਾਤਮ ਨੇ ਕਹਾ ਕਿ ਇਸਕੋ ਮੇਰੇ ਸਾਥ ਕਰ ਦੇਨਾ ਚਾਹੀਏ ਕਿ ਮੈਂ ਕਾਰਵਾਂ ਕੀ ਸਰਾਇ ਮੇਂ ਜਾਇਕਰ ਮੁਨੀਰਸਾਮੀ ਕੇ ਸਾਥ ਖਾਵਾਂਗਾ ਫਿਰ ਵਹਾਂ ਸੇ ਉਠਕਰ ਸਰਾਇ ਮੇਂ ਆਯਾ ਔਰ ਮੁਨੀਰਸਾਮੀ ਸੇ ਮਿਲ ਕੇ ਬੜੇ ਸ੍ਵਾਦ ਸੇ ਖਾਨਾ ਖਾਯਾ ਔਰ ਅਪਨੀ ਬੀਤੀ ਹੇਈ ਵਾਰਤਾ ਬਿਸਤਾਰ ਕਰਕੇ ਕਹੀ ਮੁਨੀਰਸਾਮੀ ਨੇ ਉਸਕੇ ਸਾਹਸ ਔਰ ਸੂਰਬੀਰਤਾ ਕੀ ਸਲਾਹਨਾ ਕਰੀ ਔਰ ਬਹੁਤ ਸੀ ਅਧੀਨਤਾ ਕੀ ਹਾਤਮ ਦੋ ਤੀਨ ਦਿਨ ਆਰਾਮ ਕਰਕੇ ਇਸ਼ਨਾਨ ਕਰਕੇ ਨਵੀਨ ਕਪੜੇ ਪਹਿਨ ਕਰ ਹੁਸਨਬਾਨੋ ਕੇ ਪਾਸ ਗਿਆ ਦ੍ਵਾਰਪਾਲੋਂ ਨੇ ਜਾਕਰ ਕਹਾ ਕਿ ਹਾਤਮ ਆਯਾ ਹੈ ਉਸਨੇ ਵੈਸੇ ਹੀ ਪਰਦਾ ਕਰਕੇ ਬੁਲਾ ਲੀਆ ਔਰ ਜੜਾਊ ਕੁਰਸੀ ਪਰ ਬਿਠਾਯਾ ਹਾਤਮ ਨੇ ਪੂਛਾ ਕਿ ਛੇਵੀਂ ਕੌਨ ਸੀ ਬਾਤ ਹੈ ਉਸਕੋ ਭੀ ਕਹੁ ਕਿ ਜਿਸਕੋ ਮੈਂ ਸ਼ੀਘ੍ਰ ਪੂਰਾ ਕਰੂੰ ਇਸ ਬਾਤ ਕੋ ਸੁਨਕਰ ਹੁਸਨਬਾਨੋ ਬੋਲੀ ਕਿ ਇਕ ਮੋਤੀ ਮੇਰੇ ਪਾਸ ਹੈ ਵੈਸਾ ਇਸਕੇ ਸਾਥ ਕਾ ਦੂਸਰਾ ਤਲਾਸ਼ ਕਰਕੇ ਲਾ ਦੇ ਹਾਤਮ ਬੋਲਾ ਕਿ ਮੈਂ ਉਸੇ ਦੇਖ ਲੂੰ ਹੁਸਨਬਾਨੋ ਨੇ ਮੰਗਵਾ ਕੇ ਦੇਖਾ ਦੀਆ ਔਰ ਕਹਾ ਕਿ ਸਾਚ ਕਹੁ ਕਿ ਇਹ ਮੁਰਗ਼ਾਬੀ ਕੇ ਅੰਡੇ ਸਮਾਨ ਹੈ ਕਿ ਨਹੀਂ ਹਾਤਮ ਨੇ ਕਹਾ ਕਿ ਮੈਂ ਜਾਨਤਾ ਹੂੰ ਤੂ ਤੋ ਮੁਝੋ ਨਾ ਦੇਗੀ ਪਰ ਨਮੂਨਾ ਦੇ ਦੇ ਕਿ ਮੈਂ ਵੈਸਾ ਹੀ ਤਲਾਸ਼ ਕਰਕੇ ਲਾਊਂਗਾ ਉਸਨੇ ਵੈਸਾ ਹੀ ਏਕ ਚਾਂਦੀ ਕਾ ਮੋਤੀ ਬਨਵਾ ਕਰ ਉਸਕੋ ਦੇ ਦੀਆ ਔਰ ਮੁਨੀਰਸਾਮੀ ਕੋ ਦੇਖਾ ਕੇ ਕਿਹਨੇ ਲਗਾ ਕਿ ਹੁਸਨਬਾਨੋ ਇਤਨਾ ਬੜਾ ਮੋਤੀ ਮਾਂਗਤੀ ਹੈ
