ਪੰਨਾ:ਸਭਾ ਸ਼ਿੰਗਾਰ.pdf/285

ਵਿਕੀਸਰੋਤ ਤੋਂ
ਇਹ ਸਫ਼ਾ ਪ੍ਰਮਾਣਿਤ ਹੈ

(੨੮੩)

ਮੇਂ ਸਾਂਝ ਹੋ ਗਈ ਸਾਤ ਰੰਗੀ ਨਾਤਕਾ ਕਾ ਏਕ ਜੋੜਾ ਵਸੇਰੇ ਕੀ ਜਗਹ ਕਹਿਰਮਾਨ ਨਦੀ ਤੀਰ ਥੀ ਈਸ਼੍ਵਰ ਕੀ ਕ੍ਰਿਪਾ ਸੇ ਏਕ ਬ੍ਰਿਖ ਪਰ ਆਨ ਬੈਠਾ ਮਾਦਾ ਬੋਲਾ ਕਿ ਯੱਦਪਿ ਯਹਾਂ ਹਮਾਰੇ ਖਾਨੇ ਕੀ ਵਸਤ ਭਾਂਤ ਭਾਂਤ ਕੀ ਹੈ ਪਰ ਯਹਾਂ ਕੀ ਪਵਨ ਅਰ ਜਲ ਸੁਖ ਕਾਰੀ ਨਹੀਂ ਇਸ ਲੀਏ ਯਹਾਂ ਸੇ ਉਡ ਚਲਨਾ ਚਾਹੀਏ ਨਰ ਬੋਲਾ ਕਿ ਮੇਰਾ ਮਨ ਥਾ ਕਿ ਕੁਛ ਦਿਨ ਇਸ ਜੰਗਲ ਮੇਂ ਰਹੂੰ ਪਰ ਤੇਰੇ ਕਹਿਨੇ ਸੇ ਪ੍ਰਾਤਹਕਾਲ ਅਪਨੇ ਦੇਸ਼ ਕੋ ਚਲੂੰਗਾ ਧੀਰਜ ਰੱਖ ਏਕ ਘੜੀ ਚੁਪਕੀ ਰਹੋ ਮਾਦਾ ਨੇ ਕਹਾ ਕਿ ਇਹ ਮਾਨੁੱਖ ਕੌਨ ਹੈ ਜੋ ਸਿਰ ਝੁਕਾਇ ਇਸ ਜੰਗਲ ਮੇਂ ਉਸ ਸੋਚ ਮੇਂ ਬੈਠਾ ਹੈ ਨਰ ਬੋਲਾ ਕਿ ਏਹ ਹਾਤਮ ਯਮਨ ਕਾ ਸ਼ਾਹਜ਼ਾਦਾ ਹੈ ਉਦਾਸ ਹੋਕਰ ਬੈਠਾ ਹੈ ਕਿਉਂਕਿ ਉਸੇ ਮੁਰਗ਼ਾਬੀ ਕੇ ਅੰਡੇ ਸਮਾਨ ਮੋਤੀ ਚਾਹੀਏ ਅਪਨੇ ਲੀਏ ਨਹੀਂ ਚਾਹਤਾ ਪਰਮੇਸ਼੍ਵਰ ਹੇਤ ਹੈ ਔਰ ਕੇ ਲੀਏ ਇਸਨੇ ਪਰਿਸ਼੍ਰਮ ਕੀਆ ਹੈ ਮੁਨੀਰਸਾਮੀ ਸ਼ਾਹਜ਼ਾਦਾ ਹੁਸਨਬਾਨੋ ਪਰ ਆਂਸ਼ਿਕ ਹੂਆ ਹੈ ਵੁਹ ਸਾਤ ਬਾਤੇਂ ਕਹਿਤੀ ਹੈ ਮੁਨੀਰਸਾਮੀ ਉਸਕੀ ਕੋਈ ਬਾਤ ਪੂਰੀ ਨਹੀਂ ਕਰ ਸਕਾ ਔਰ ਨਾ ਉਸਕੋ ਉਸੇ ਛੋੜਾ ਗਿਆ ਇਸ ਸੇ ਵੁਹ ਬਾਵਲਾ ਸਾ ਫਿਰਤਾ ਫਿਰਤਾ ਯਮਨ ਕੇ ਜੰਗਲ ਮੇਂ ਜਾ ਨਿਕਲਾ ਔਰ ਹਾਤਮ ਭੀ ਸ਼ਿਕਾਰ ਖੇਲਤਾ ਹੋਯਾ ਉਸੀ ਜਗਹ ਪਰ ਆਯਾ ਦੋਨੋਂ ਮਿਲ ਗਏ ਮੁਨੀਰਸਾਮੀ ਨੇ ਅਪਨਾ ਸਾਰਾ ਬ੍ਰਿਤਾਂਤ ਕਹਾ ਹਾਤਮ ਨੇ ਤਰਸ ਖਾਕੇ ਉਸਕੇ ਲੀਏ ਬਿਦੇਸ਼ ਕੀਆ ਔਰ ਯਿਹ ਦੁਖ ਅਪਨੇ ਸਿਰ ਪਰ ਲੇਕਰ ਉਸਕੀ ਪਾਂਚ