(੨੯੦)
ਬਾਪ ਕੇ ਪਾਸ ਬੈਠੇ ਥੇ ਵਹੇਲੀਏ ਨੇ ਘਾਤ ਲਗਾ ਕਰਕੇ ਉਨਕੋ ਪਕੜ ਲੀਆ ਔਰ ਏਕ ਧਨਵਾਨ ਕੇ ਹਾਥ ਬੇਚ ਡਾਲਾ ਯੱਦਪਿ ਪਸ਼ੂਓਂ ਮੇਂ ਬੰਦਰੀਯਾ ਬੜੀ ਚਤੁਰ ਹੋਤੀ ਹੈ ਪਰ ਜਬ ਬੁਰੇ ਦਿਨ ਆਤੇ ਹੈਂ ਤਬ ਕੋਈ ਚਤੁਰਾਈ ਕਾਮ ਨਹੀਂ ਕਰਤੀ ਵੁਹ ਬੰਦਰੀਯਾ ਭੀ ਪਕੜੀ ਗਈ ਉਸਕਾ ਬ੍ਰਿਤਾਂਤ ਇਹ ਹੈ ਕਿ ਬੰਦਰੀਯਾ ਅਪਨੇ ਬੰਦਰ ਔਰ ਬੱਚੋਂ ਕੇ ਬ੍ਰਿਹ ਮੇਂ ਸਿਰ ਪਟਕ ਪਟਕ ਕਰ ਰੋਤੀ ਫਿਰਤੀ ਥੀ ਇੱਕ ਦਿਨ ਬਹੁਤ ਬਿਆਕੁਲ ਹੋਇ ਕਰ ਏਕ ਜ਼ਿਮੀਦਾਰ ਕੇ ਪਾਸ ਪੁਕਾਰ ਕਰਨੇ ਕੋ ਗਈ ਉਸਨੇ ਉਸਕੀ ਦੁਰਦਸ਼ਾ ਦੇਖ ਕੇ ਤਰਸ ਖਾ ਕਰਕੇ ਕਹਾ ਕਿ ਇਸਕੋ ਕਿਸਨੇ ਸਤਾਯਾ ਹੈ ਜੋ ਇਸ ਤਰਹ ਚਿਲ ਚਿਲਾਤੀ ਹੈ ਕਿਸੀ ਨੇ ਕਹਾ ਕਿ ਇਸਕੇ ਬੰਦਰ ਔਰ ਬੱਚੋਂ ਕੋ ਵੁਹ ਵਹੇਲੀਆ ਪਕੜ ਕਰ ਲੇ ਗਿਆ ਔਰ ਵੁਹ ਵਹਾਂ ਪਰ ਰਹਿਤਾ ਹੈ ਜ਼ਿਮੀਂਦਾਰ ਨੇ ਕਹਾ ਕਿ ਤੂ ਇਸਕੇ ਬੰਦਰ ਔਰ ਬੱਚੋਂ ਕੋ ਛੁਡਾ ਦੇਹ ਵੁਹ ਉਸਕੇ ਕਹਿਨੇ ਸੇ ਉਧਰ ਚਲਾ ਔਰ ਬਾਂਦਰੀ ਭੀ ਸਾਥ ਹੋ ਲੀ ਜਬ ਵੁਹ ਬੰਦਰੀਆ ਸਮੇਤ ਉਸ ਗਾਂਵ ਮੇਂ ਪਹੁਚ ਕੇ ਵਹੇਲੀਆ ਕੇ ਦਰਵਾਜ਼ੇ ਪਰ ਪਹੁਚੇ ਔਰ ਜਾ ਕੇ ਪੁਕਾਰਾ ਤੋ ਵਹੇਲੀਆ ਬਾਹਰ ਨਿਕਲ ਆਯਾ ਬੰਦਰੀਆ ਨੇ ਦਿਲ ਮੇਂ ਕਹਾ ਕਿ ਇਸਕੇ ਕਪੜੇ ਟੁਕੜੇ ਟੁਕੜੇ ਕਰ ਡਾਲੂੰ ਇਤਨੇ ਮੇਂ ਉਸ ਜ਼ਿਮੀਦਾਰ ਨੇ ਬਾਹਰ ਨਿਕਲ ਕਰਕੇ ਕਹਾ ਕਿ ਅਰੇ ਤੂਨੇ ਇਸਕੇ ਬੰਦਰ ਔਰ ਬੱਚੋਂ ਕੋ ਕਿਆ ਕੀਆ ਉਸਨੇ ਬਿਨਤੀ ਕਰਕੇ ਕਹਾ ਕਿ ਪ੍ਰਭੂ ਕਈ ਦਿਨ ਕੀ ਇਹ ਬਾਤ ਹੈ ਕਿ ਮੈਨੇ ਆਪ ਹੀ ਕੇ ਹਾਥ ਬੇਚੇ ਹੈਂ ਜੋ ਉਸਕੀ
