(੨੯੧)
ਦੀਨਤਾ ਪਰ ਦਯਾ ਕਰਤੇ ਹੋ ਤੋ ਉਨਕੋ ਇਸੇ ਦੇਵੋ ਔਰ ਦਾਮ ਮੁਝਸੇ ਲੇ ਲੋ ਉਸਨੇ ਕਹਾ ਕਿ ਹੁਣ ਤਾਂ ਮੈਂ ਉਨਕੇ ਸਾਥ ਅਪਣਾ ਜੀਵ ਬਹਿਲਾਵਤਾ ਹੂੰ ਕਿਸ ਤਰਹ ਸੇ ਦੂੰ ਕੋਈ ਹੋਰ ਉਪਾਵ ਦਸ ਦੇ ਜਿਸ ਕਰਕੇ ਉਸਕੋ ਸੰਤੋਖ ਹੋ ਔਰ ਏਹ ਭੀ ਮੇਰੇ ਪਾਸ ਰਹਿਨ ਵਹੇਲੀਆ ਬੋਲਾ ਕਿ ਇਸਕੋ ਭੀ ਪਕੜ ਕਰ ਉਨਹੀਂ ਮੇਂ ਬਧਵਾ ਦੀਜੀਏ ਫਿਰ ਵਹੇਲੀਆ ਨੇ ਛਲ ਛਿੱਦਰ ਕਰਕੇ ਉਸ ਬੰਦਰੀਆ ਕੋ ਭੀ ਪਕੜਵਾ ਦੀਆ ਜਬ ਜ਼ਿਮੀਂਦਾਰ ਨੇ ਸੁਨਾ ਕਿ ਵੁਹ ਭੀ ਪਕੜੀ ਗਈ ਤਬ ਵਹੇਲੀਏ ਕੋ ਕਹਿਲਾ ਭੇਜਾ ਕਿ ਬੰਦਰ ਬੰਦਰੀਆ ਬੱਚੋਂ ਸਮੇਤ ਮੇਰੇ ਪਾਸ ਲਾ ਵੁਹ ਸਭ ਕੋ ਪਕੜ ਕਰ ਜ਼ਿਮੀਦਾਰ ਕੇ ਪਾਸ ਲਾਯਾ ਜ਼ਿਮੀਦਾਰ ਨੇ ਦੇਖਤੇ ਹੀ ਕਹਾ ਕਿ ਬੱਚੇ ਤੋ ਮੇਰੇ ਪਾਸ ਹੀ ਰਹੇਂ ਔਰ ਬੰਦਰ ਤੇ ਬੰਦਰੀਆ ਤੂ ਲੇ ਜਾਹ ਨਿਦਾਨ ਬੱਚੋਂ ਕੀ ਬ੍ਰਿਹ ਕੀ ਪੀੜ ਸੇ ਬੰਦਰੀਆ ਮਰ ਗਈ ਔਰ ਬੰਦਰ ਨੇ ਬੰਦਰੀਆ ਕੇ ਦੁਖ ਸੇ ਪ੍ਰਾਣ ਤਜ ਦੀਏ ਮਨੁੱਖਯ ਕਾ ਨਿਰਦਈ ਪਨ ਔਰ ਅਨਯਾਇ ਤੂਨੇ ਸੁਨਾ ਫਿਰ ਤੇਰੀ ਬਾਤ ਕਾ ਬਿਸ੍ਵਾਸ ਕੈਸੇ ਕਰੂੰ ਜੋ ਤੂੰ ਭੀ ਮੇਰੇ ਸਾਥ ਵੈਸਾ ਹੀ ਕਰੇਂ ਔਰ ਮੁਝੇ ਭੀ ਅਪਦਾ ਮੇਂ ਡਾਲੇ ਤੋ ਕਿਆ ਕਰੂੰ ਹਾਤਮ ਬੋਲਾ ਕਿ ਹੇ ਲੂੰਬੜੀ ਤੂ ਨਿਸਚੇ ਜਾਨ ਕਿ ਮੈਂ ਉਨ ਮਨੁੱਖੋਂ ਮੇਂ ਸੇ ਨਹੀਂ ਹੂੰ ਪਰਮੇਸ਼੍ਵਰ ਕੀ ਸੁਗੰਧ ਮੈਂ ਤੁਝ ਸੋ ਬਿਸ੍ਵਾਸਘਾਤੀ ਨਹੀਂ ਕਰੂੰਗਾ ਤੂ ਬੇਧੜਕ ਮੁਝਕੋ ਉਸ ਪਿੰਡ ਤੀਕਰ ਲੇ ਚਲ ਕਿ ਮੈਂ ਤੇਰੇ ਨਰ ਕੋ ਬੱਚੋਂ ਸਮੇਤ ਛੁਡਾਵਾਂਗਾ ਇਸ ਬਾਤ ਕੋ ਸੁਣਕਰ ਲੂੰਬੜੀ ਪ੍ਰਸੰਨ ਹੁਈ ਔਰ ਹਾਤਮ ਕੇ