(੨੯੩)
ਕਰਕੇ ਅਪਨੀ ਮਾਂ ਕੇ ਪਾਸ ਜਾ ਬੈਠੇ ਵੁਹ ਉਨਕੋ ਪਿਆਰ ਕਰਕੇ ਜੋ ਅਪਨੇ ਨਰ ਕੇ ਪਾਸ ਆਈ ਤੋ ਕਿਆ ਦੇਖਾ ਕਿ ਵੁਹ ਮਰਨਹਾਰ ਹੈ ਯਿਹ ਦਸ਼ਾ ਦੇਖਕਰ ਰੋਨਾ ਪੀਟਨਾ ਕਰ ਸਿਰ ਪਰ ਧੂੜ ਡਾਲਨੇ ਲਗੀ ਫਿਰ ਹਾਤਮ ਨੇ ਕਹਾ ਕਿ ਅਬ ਕਿਉਂ ਰੋਤੀ ਪੀਟਤੀ ਹੈਂ ਵੁਹ ਬੋਲੀ ਕਿ ਆਜ ਮੇਰੇ ਸਿਰ ਕਾ ਮੁਕਟ ਉਤਰਾ ਜਾਤਾ ਹੈ ਮੈਂ ਕਿਉਂ ਨ ਸਿਰ ਕੋ ਪੀਟੂੰ ਤੂੰਨੇ ਨਹੀਂ ਸੁਣਾ ਕਿ ਪੁਰਖੋਂ ਕੋ ਇਸਤ੍ਰੀਓਂ ਕੇ ਸਿਰ ਕਾ ਛੱਤ੍ਰ ਕਹਿਤੇ ਹੈਂ ਸੋ ਯਿਹ ਭੂਖ ਪਿਆਸ ਸੇ ਮਰਾ ਜਾਤਾ ਹੈ ਹਾਤਮ ਬੋਲਾ ਕਿ ਅਰੀ ਮੂਰਖ ਉਸਕੀ ਆਯੁਰਦਾਇ ਇਸਤ੍ਰੀ ਨਹੀਂ ਥੀ ਕਿ ਅਬਤਕ ਚੰਗਾ ਭਲਾ ਰਹਿਆ ਔਰ ਅਬੀ ਐਸਾ ਨਿਰਬਲ ਹੋ ਗਿਆ ਕਿ ਸਾਸ ਭੀ ਨਹੀਂ ਲੇ ਸਕਤਾ ਉਸਨੇ ਕਹਾ ਕਿ ਮੇਰੇ ਬਿਰਹੋਂ ਔਰ ਬੱਚੋਂ ਕੇ ਦੂਖ ਨੇ ਇਸਕੀ ਯਿਹ ਦਸ਼ਾ ਕੀ ਹੈ ਔਰ ਜੇਕਰ ਅਬੀ ਔਖਧੀ ਹੋ ਤੋ ਚੰਗਾ ਭਲਾ ਹੋ ਜਾਇ ਹਾਤਮ ਨੇ ਪੂਛਾ ਕਿ ਵੁਹ ਕੌਣਸੀ ਔਖਦੀ ਬਤਾਇ ਦੇ ਕਿ ਉਸਕਾ ਉਪਾਇ ਕੀਆ ਜਾਇ ਉਸਨੇ ਕਹਾ ਕਿ ਜੋ ਜੀਤੇ ਹੂਏ ਮਨੁੱਖਯ ਕੋ ਮਾਰ ਕਰ ਉਸਕਾ ਰੁਧਿਰ ਇਸਕੇ ਮੂੰਹ ਮੇਂ ਟਪਕਾਓ ਤੋ ਇਸੀ ਖਿਨ ਰਾਜ਼ੀ ਬਾਜ਼ੀ ਹੋ ਜਾਏ ਹਾਤਮ ਬੋਲਾ ਕਿ ਮੁਝੇ ਮਨੁਖਯ ਸੇ ਐਸਾ ਬਡਾ ਕਿਆ ਬੈਰ ਹੈ ਜੋ ਪਸ਼ੂ ਕੇ ਲੀਏ ਉਸਕੋ ਮਾਰੂੰ ਤੁਝੇ ਮਨੁੱਖਯ ਕਾ ਰੁਧਿਰ ਚਾਹੀਏ ਤੋ ਬਤਾ ਦੇ ਕਿ ਕਿਸ ਜਗਹ ਕਾ ਹੋ ਤੁਝੇ ਦੂੰ ਵੁਹ ਬੋਲੀ ਕਿ ਕਹੀਂ ਕਾ ਹੋ ਪਰ ਗਰਮ ਹੋ ਹਾਤਮ ਨੇ ਤਰਕਸ਼ ਸੇ ਤੀਰ ਨਿਕਾਲ ਕਰ ਬਾਏਂ ਹਾਥ ਕੀ ਹਫ਼ਤ ਅੰਦਾਮ ਨਸ ਕੀ ਫ਼ਸਦ ਖੋਲ੍ਹਕੇ