(੨੯੫)
ਕੋ ਦੇਖਕਰ ਫਿਰ ਚਲਾ ਹੂੰ ਸਾਂਪ ਬੋਲਾ ਕਿ ਤੂੰ ਧੀਰਜ ਰੱਖ ਤੁਝਕੋ ਯਹਾਂ ਪਰ ਸਭ ਕੁਛ ਮਿਲ ਜਾਏਗਾ ਯਿਹ ਕਹਿਕਰ ਸਾਂਪ ਵਹਾਂ ਸੇ ਚਲਾ ਹਾਤਮ ਨੇ ਅਪਨੇ ਜੀ ਮੇਂ ਸੋਚਾ ਕਿ ਯੱਦਿਪ ਇਹ ਸਾਂਪ ਬਾਤੇਂ ਕਰਤਾ ਹੈ ਪਰ ਇਸਕੇ ਸਾਥ ਜਾਨਾ ਭਲਾ ਨਹੀਂ ਹੈ ਕਿਉਂਕਿ ਯਿਹ ਕਾਲ ਹੈ ਫਿਰ ਮਨ ਮੇਂ ਯਿਹ ਕਹਾ ਕਿ ਜੋ ਭਾਗ ਮੇਂ ਹੈ ਵਹੀ ਹੋਗਾ ਚਲਨਾ ਚਾਹੀਏ ਉਸ ਪਰ ਭੀ ਧੀਰੇ ਧੀਰੇ ਪੈਰ ਰਖਨੇ ਲਗਾ ਸਾਂਪ ਨੇ ਦੇਖਾ ਕਿ ਯੇਹ ਚਲਨੇ ਮੇਂ ਬਿਲੰਬ ਕਰਤਾ ਹੈ ਤਬ ਵੁਹ ਬੋਲਾ ਕਿ ਅਰੇ ਕੁਛ ਸ਼ੰਕਾ ਮਤ ਕਰ ਪੈਰ ਉਠਾ ਹਾਤਮ ਬੇ ਖਟਕੇ ਉਸਕੇ ਸਾਥ ਜਾਕੇ ਔਰ ਇੱਕ ਪਰਮ ਸੁਹਾਵਣੀ ਫੁਲਵਾੜੀ ਮੇਂ ਜਾ ਪਹੁਚਾ ਔਰ ਉਸਕੀ ਰਮਣੀਕਤਾ ਸੇ ਉਸਕਾ ਜੀ ਖਿਲ ਗਿਆ ਔਰ ਬਹੁਤ ਪ੍ਰਸੰਨ ਹੂਆ ਕਿਉਂਕਿ ਐਸੀ ਰਮਣੀਕ ਫੁਲਵਾੜੀ ਕਹੀਂ ਨਹੀਂ ਦੇਖੀ ਪਰੰਤੂ ਪਰੀਓਂ ਕੇ ਦੇਸ਼ ਮੇਂ ਦੇਖੀ ਥੀ ਫਿਰ ਹਾਤਮ ਇਧਰ ਉਧਰ ਦੇਖਤਾ ਹੂਆ ਇੱਕ ਐਸੀ ਜਗਹ ਜਾ ਪਹੁਚਾ ਕਿ ਵਹਾਂ ਪਰ ਬਹੁਤ ਸ੍ਵੱਛ ਬਿਛੌਣਾ ਬਿਛਾ ਥਾ ਔਰ ਹੌਜ਼ ਕੇ ਕਿਨਾਰੇ ਪਰਮ ਸੁੰਦਰ ਮਸਨਦ ਬਿਛੀ ਹੂਈ ਥੀ ਸਾਂਪ ਨੇ ਕਹਾ ਕਿ ਤੁਮ ਯਹਾਂ ਪਰ ਬੈਠੋ ਮੈਂ ਆਤਾ ਹੂੰ ਯਿਹ ਕਹਿਕੇ ਹੌਜ਼ ਮੇਂ ਗਿਰਪੜਾ ਔਰ ਥੋੜੀ ਦੇਰ ਮੇਂ ਪਰੀਜ਼ਾਦ ਕਈ ਸੋਨੇ ਚਾਂਦੀ ਕੇ ਥਾਲ ਰਤਨੋਂ ਸੇ ਪਰਿਪੂਰਨ ਭਰੇ ਹੂਏ ਸਿਰੋਂ ਪਰ ਰੱਖੇ ਹੂਏ ਉਸ ਹੌਜ਼ ਸੇ ਨਿਕਲੇ ਅਰ ਹਾਤਮ ਕੋ ਦੇਖਤੇ ਹੀ ਸਲਾਮ ਕਰਕੇ ਥਾਲ ਆਗੇ ਰਖ ਦੀਏ ਹਾਤਮ ਨੇ ਦੇਖ ਕਰਕੇ ਕਹਾ ਕਿ ਤੁਮ ਸੱਚ ਕਹੋ ਕਿ ਕੌਨ ਹੋ ਵੁਹ
