(੨੯੯)
ਰਹੇਂਗਾ ਨਹੀਂ ਤੋਂ ਫਿਰ ਜਿਉਂ ਕਾ ਤਿਉਂ ਸਾਂਪ ਹੀ ਹੋ ਜਾਏਂਗਾ ਇਸ ਵਾਸਤੇ ਮੈਂ ਤੇਰੀ ਰਾਹ ਤੀਸ ਬਰਸ ਸੇ ਦੇਖ ਰਹਿਆ ਥਾ ਸੋ ਤੁਝਕੋ ਮੋਨੇ ਦੇਖਤੇ ਹੀ ਜਾਨਾ ਕਿ ਯਮਨ ਕਾ ਰਹਿਨੇ ਵਾਲਾ ਮਨੁੱਖਯ ਯਹੀ ਹੈ ਇਸ ਆਸ਼ਾ ਸੇ ਮੈਨੇ ਤੇਰੀ ਸੇਵਾ ਤਨ ਮਨ ਔਰ ਧਨ ਸੇ ਕੀਤੀ ਹੈ ਜੋ ਮੇਰੇ ਲੀਏ ਤੂੰ ਪਰਮੇਸ਼੍ਵਰ ਸੇ ਪ੍ਰਾਰਥਨਾ ਕਰੇ ਤੋ ਬਡੀ ਦਯਾ ਕਰੇ ਫਿਰ ਹਾਤਮ ਨੇ ਪੂਛਾ ਕਿ ਵੁਹ ਕੌਨਸਾ ਬਚਨ ਥਾ ਕਿ ਜਿਸਮੇਂ ਤੂੰ ਫਿਰ ਗਿਆ ਵੁਹ ਏਕ ਠੰਢੀ ਸਾਸ ਲੇਕਰ ਕੇ ਬੋਲਾ ਕਿ ਹਮਾਰੀ ਜ਼ਾਤੀ ਨੇ ਹਜ਼ਰਤ ਸੁਲੈਮਾਨ ਪੈਕੰਬਰ ਸੇ ਇਸ ਬਾਤ ਕੀ ਪ੍ਰਤੱਗਯਾ ਕੀ ਥੀ ਕਿ ਜੋ ਤੁਮਾਰੇ ਪੀਛੇ ਹਮ ਮਨੁੱਖੋਂ ਕੋ ਸਤਾਵੇਂ ਯਾ ਉਨਕੇ ਦੇਸ਼ ਮੇਂ ਜਾਨੇ ਕਾ ਇਰਾਦਾ ਕਰੇਂ ਤੋ ਪਰਮੇਸ਼੍ਵਰ ਕੀ ਮਾਰ ਹਮਾਰੇ ਊਪਰ ਪੜੇ ਸੋ ਉਸ ਦਿਨ ਸੇ ਹਮਾਰੀ ਜ਼ਾਤ ਨੇ ਕਿਸੀ ਮਾਨੁੱਖਯ ਕੋ ਨਹੀਂ ਸਤਾਯਾ ਹੈ ਪਰ ਇਕ ਦਿਨ ਮੇਰੇ ਜੀ ਮੇਂ ਇਹ ਖੋਟਾ ਮਨੋਰਥ ਉਪਜਿਆ ਥਾ ਜਿਸਕਾ ਇਹ ਦੰਡ ਪਾਯਾ ਅਬ ਤੇਰੇ ਸਾਮਨੇ ਸੱਤਯ ਸੱਤਯ ਪਰਤੱਗਯਾ ਕਰਤਾ ਹੂੰ ਕਿ ਪਰਮੇਸ਼੍ਵਰ ਸਾਖੀ ਹੈ ਕਿ ਫਿਰ ਕਬੀ ਐਸਾ ਮਨੋਰਥ ਨ ਕਰੂੰਗਾ ਹਾਤਮ ਨੇ ਨ੍ਹਾਇ ਧੋਇਕਰ ਉਸ ਪਰੀ ਜ਼ਾਦ ਕੇ ਲੀਏ ਪ੍ਰਾਰਥਨਾ ਕੀ ਪਰਮੇਸ਼੍ਵਰ ਨੇ ਉਸਕੋ ਅੰਗੀਕਾਰ ਕਰ ਲੀਆ ਯੱਦਪਿ ਹਾਤਮ ਜ਼ਾਤ ਕਾ ਯਹੂਦੀ ਥਾ ਪਰ ਪਰਮੇਸ਼੍ਵਰ ਕੋ ਇਕ ਸਮਝਤਾ ਥਾ ਦਿਨ ਰਾਤ ਉਸੀ ਕੇ ਭਜਨ ਸਿਮਰਨ ਮੇਂ ਰਹਿਤਾ ਥਾ ਨਿਦਾਨ ਸਭ ਪਰੀਜ਼ਾਦੋਂ ਕੇ ਪਰ ਨਿਕਲ ਆਏ ਔਰ ਵੁਹ ਪਰੀਜ਼ਾਦ ਭੀ ਵੈਸਾ ਹੀ ਬਨ ਗਿਆ ਫਿਰ ਉਸਨੇ ਹਾਤਮ