(੩੦੧)
ਕਠਿਨ ਹੈ ਕਿਉਂਕਿ ਰਸਤੇ ਮੇਂ ਐਸੇ ਐਸੇ ਦੇਵ ਹੈਂ ਜੋ ਹਮਕੋ ਜੀਤਾ ਨ ਛੋਡੇਂਗੇ ਜੇਕਰ ਆਪ ਉਧਰ ਜਾਨੇ ਕਾ ਬਿਚਾਰ ਭੀ ਕਰੋਗੇ ਤਬ ਲੜਾਈ ਹੋਗੀ ਹਮ ਸਾਥ ਚਲਨੇ ਕੋ ਤੋਂ ਤਿਆਰ ਹੈਂ ਪਰ ਇਤਨੇ ਲੋਗੋਂ ਸੇ ਕਾਮ ਨ ਚਲੇਗਾ ਪਾਦਸ਼ਾਹ ਨੇ ਕਹਾ ਕਿ ਇਸ ਸੂਰਬੀਰ ਕੇ ਕਾਮ ਮੇਂ ਬੀਰਤਾ ਕਰਨਾ ਅਵੱਸਯ ਹੈਕਿ ਇਸਕਾ ਉਪਕਾਰ ਬ੍ਰਿਥਾ ਨ ਹੋਵੇ ਕਿਸੀ ਨ ਕਿਸੀ ਤਰਹ ਇਸਕੋ ਵਹਾਂ ਪਰ ਪਹੁੰਚਾ ਦੋ ਇਸ ਬਾਤ ਕੋ ਸੁਨ ਕਰ ਬਾਤ ਪਰੀਜ਼ਾਦ ਸਹਿਸਾ ਔਰ ਹਿੰਮਤ ਬਾਂਧ ਕਰਕੇ ਬੋਲੇ ਕਿ ਆਪ ਕੇ ਪ੍ਰਤਾਪ ਕਰਕੇ ਹਮ ਇਸਕੋ ਵਹਾਂ ਪਰ ਪਹੁੰਚਾ ਦੇਵੇਂਗੇ ਪਰ ਰਾਹ ਮੇਂ ਜੋ ਕੁਛ ਬਾਧਾ ਹੋ ਤੋ ਉਸਕੀ ਆਪ ਸਹਾਇ ਕਰੇਂ ਪਾਦਸ਼ਾਹ ਨੇ ਇਸ ਬਾਤ ਕੋ ਮਾਨ ਲੀਆ ਤਬ ਵੁਹ ਏਕ ਉਡਨਕਟੋਲਾ ਲਾਏ ਔਰ ਹਾਤਮ ਨੂੰ ਉਸ ਵਿਚ ਬੈਠਾਯਾ ਚਾਰੋਂ ਨੇ ਚਾਰੋਂ ਪਾਏ ਪਕੜ ਕਰ ਔਰ ਤੀਨ ਸਾਥ ਹੋਕਰ ਆਕਾਸ਼ ਕੋ ਉਡੇ ਤੀਨ ਰਾਤ ਦਿਨ ਚਲੇ ਗਏ ਚੌਥੇ ਦਿਨ ਜਿਸ ਜਗਹ ਦੇਵ ਰਹਿਤੇ ਥੇ ਪਰੀ ਜ਼ਾਦੋਂ ਨੇ ਭੁਲ ਕਰ ਏਕ ਬ੍ਰਿਖ ਕੇ ਨੀਚੇ ਉਡਨਕਟੋਲਾ ਉਤਾਰਾ ਔਰ ਆਪਸਮੇਂ ਕਹਿਨੇ ਲਗੇ ਕਿ ਤੀਨ ਦਿਨ ਸੇ ਕੁਛ ਖਾਨਾ ਪੀਨਾ ਨਹੀਂ ਹੋਯਾ ਇਥੇ ਘੜੀ ਦੋ ਘੜੀ ਆਰਾਮ ਕਰ ਲੇਂ ਔਰ ਕਛ ਖਾਏਂ ਪੀਏਂ ਇਸ ਬਾਤ ਕੋ ਸੁਨ ਕਰ ਹਾਤਮ ਨੇ ਕਹਾ ਕਿ ਜੋ ਉਚਿਤ ਜਾਨੋਂ ਸੋ ਕਰੋ ਛੇ ਪਰੀਜ਼ਾਦ ਇਧਰ ਉਧਰ ਗਏ ਔਰ ਏਕ ਹਾਤਮ ਕੇ ਪਾਸ ਖੜਾ ਰਹਾ ਇਤਨੇ ਮੈਂ ਕਈ ਹਜ਼ਾਰ ਦੇਵ ਸ਼ਿਕਾਰ ਖੇਲਤੇ ਹੂਏ ਆਨ ਨਿਕਲੇ ਤੋਂ