ਪੰਨਾ:ਸਭਾ ਸ਼ਿੰਗਾਰ.pdf/323

ਵਿਕੀਸਰੋਤ ਤੋਂ
ਇਹ ਸਫ਼ਾ ਪ੍ਰਮਾਣਿਤ ਹੈ

(੩੨੧)

ਉਤਰ ਪੜੇ ਹਾਤਮ ਨੇ ਚਹਾ ਕਿ ਮੈਨੇ ਸੁਣਾ ਹੈ ਕਿ ਬਰਜੁਖ ਦਾ ਟਾਪੂ ਜਲ ਕੇ ਬੀਚ ਮੇਂ ਹੈ ਵੁਹ ਬੋਲਾ ਕਿ ਇਸ ਟਾਪੂ ਕਾ ਕਿਨਾਰਾ ਇਹੀ ਹੈ ਜਹਾਂ ਹਮ ਤੁਮ ਬੈਠੇ ਹੈਂ ਯਿਹ ਨਾ ਸਮਝਣਾ ਚਾਹੀਏ ਕਿ ਕਹਿਰਮਾਨ ਨਦੀ ਸੇ ਪਾਰ ਹੋ ਗਏ ਯਿਹ ਉਸਕਾ ਦੂਸਰਾ ਕਿਨਾਰਾ ਨਹੀਂ ਹੈ ਇਹ ਭੀ ਇੱਕ ਟਾਪੂ ਹੈ ਇਸਮੇਂ ਕਈ ਟਾਪੂ ਹੋਰ ਬਸਤੇ ਹੈਂ ਹਾਤਮ ਨੇ ਪੂਛਾ ਕਿ ਵੁਹ ਸ਼ਹਿਰ ਯਹਾਂ ਸੇ ਕਿਤਨੀਕ ਦੂਰ ਹੈ ਵੁਹ ਬੋਲਾ ਕਿ ਦਸ ਦਿਨ ਕੀ ਰਾਹ ਪਰ ਹਾਤਮ ਬੋਲਾ ਕਿ ਫਿਰ ਕਿਉਂ ਬੈਠੇ ਹੋ ਚਲੋ ਚਲੇਂ ਮਿਹਰਆਵਰ ਨੇ ਕਹਾ ਕਿ ਇੱਕ ਬਾਤ ਕਹੂੰ ਜੋ ਤੁਮ ਮਾਨੋ ਤਬ ਹਾਤਮ ਬੋਲਾ ਕਿ ਸਿਰ ਆਂਖੋਂ ਪਰ ਤਬ ਮਿਹਰਆਵਰ ਬੋਲਾ ਕਿ ਮੇਰਾ ਦੇਸ਼ ਯਹਾਂ ਸੇ ਥੋੜੀ ਦੂਰ ਪਰ ਹੈ ਮੈਂ ਚਾਹਤਾ ਹੈ ਕਿ ਵਹਾਂ ਜਾ ਕਰਕੇ ਲਸ਼ਕਰ ਲਾਊਂ ਔਰ ਹਮ ਤੁਮ ਚਮਤਕਾਰ ਸੇ ਸ਼ਹਿਰ ਮੇਂ ਚਲੇਂ ਇਤਨੇ ਮੇਂ ਹਾਤਮ ਨੇ ਕਹਾ ਕਿ ਹਮ ਤੁਮ ਮਾਹਿਯਾਰ ਸੁਲੈਮਾਨੀ ਸੇ ਲੜਨੇ ਨਹੀਂ ਜਾਤੇ ਜੋ ਲਸ਼ਕਰ ਚਾਹੀਏ ਇਸ ਬਾਤ ਕੋ ਸੁਨ ਕਰ ਵੁਹ ਬੋਲਾ ਕਿ ਮੈਂ ਇ ਸਲੀਏ ਕਹਿਤਾ ਹੂੰ ਕਿ ਜੋ ਐਸੀ ਹੀ ਦੁਰਦਸ਼ਾ ਸੇ ਚਲੇਂਗੇ ਤੋ ਕੌਣ ਹਮਾਰੇ ਆਨੇ ਕਾ ਸਮਾਚਾਰ ਪਾਦਸ਼ਾਹ ਸੇ ਜਾਕਰ ਕਹੇਗਾ ਜੇਕਰ ਸਾਜ ਸਮਾਨ ਸੇ ਚਲੇਂਗੇ ਤੋ ਹਮਾਰੇ ਪਹੁਚਨੇ ਸੇ ਪਹਿਲੇ ਹੀ ਉਸਕੋ ਸਮਾਚਾਰ ਪਹੁਚ ਆਏਗਾ ਤੁਮ ਘਬਰਾਨਾ ਮਤ ਮੈਂ ਸਾਤ ਦਿਨ ਮੇਂ ਆ ਪਹੁਚੂੰਗਾ ਹਾਤਮ ਨੇ ਕਹਾ ਕਿ ਮੈਂ ਯਹਾਂ ਅਕੇਲਾ ਰਹੂੰ ਵੁਹ ਬੋਲਾ ਕਿ ਕੁਛ ਚਿੰਤਾ ਨਹੀਂ ਕਿਉਂਕਿ ਯਹਾਂ ਕੋਈ ਦੁਸ਼੍ਟ ਦੁਖਦਾਈ ਨਹੀਂ ਆਤਾ