(੩੨੪)
ਹੂਆ ਕਿ ਉਸ ਮੋਤੀ ਕਾ ਹਾਲ ਵੁਹ ਠੀਕ ਠੀਕ ਜਾਨਤਾ ਹੈਅਬ ਮੈਂ ਉਸਕੋ ਬਰਜੁਖ ਕੇ ਟਾਪੂ ਕੇ ਪਾਸ ਛੋਡ ਆਯਾ ਹੂੰ ਵੁਹ ਮਨੁਖਯ ਅਦਭੁਤ ਹੈ ਕਿ ਦੇਵ ਔਰ ਪਰੀਓਂ ਕੀ ਬੋਲੀ ਭੀ ਜਾਨਤਾ ਹੈ ਉਨੋਂ ਨੇ ਪੂਛਾ ਕਿ ਅਬ ਤੇਰਾ ਕਿਆ ਅਭਿਪ੍ਰਾਯ ਹੈ ਉਸਨੇ ਕਹਾ ਕਿ ਮੇਰਾ ਇਹ ਮਨੋਰਥ ਹੈ ਕਿ ਲਾਮ ਲਸ਼ਕਰ ਸਾਥ ਲੇਕਰ ਪਾਦਸ਼ਾਹੋਂ ਕੇ ਸਾਜ ਸਮਾਨ ਸੇ ਸ਼ਹਿਰ ਮੇਂ ਜਾਊਂ ਪਾਦਸ਼ਾਹ ਨੇ ਯਿਹ ਬਾਤ ਸੁਨਤੇ ਕਈ ਪਰੀਜ਼ਾਦ ਸਵਾਰੀ ਕੇ ਅਸਬਾਬ ਸਮੇਤ ਸਾਥ ਕਰ ਦੀਏ ਉਸੀ ਘੜੀ ਸ਼ਹਿਜ਼ਾਦਾ ਵਹਾਂ ਸੇ ਚਲ ਕਰ ਅਪਨੀ ਬਾਤ ਪਰ ਵਹਾਂ ਜਾ ਪਹੁਚਾ ਲਸ਼ਕਰ ਕੋ ਨਦੀ ਕੇ ਤੀਰ ਪਯ ਛੋਡ ਕਰ ਆਪ ਹਾਤਮ ਕੇ ਮਕਾਨ ਪਹੁਚਾ ਤੋ ਉਸਕੋ ਵਹਾਂ ਪਰ ਨਾ ਪਾਯਾ ਔਰ ਅਚੰਭੇ ਮੇਂ ਹੋਕਰ ਕਹਿਨੇ ਲਗਾ ਕਿ ਉਸਨੇ ਕੈਸੀ ਪ੍ਰਤਗਯਾ ਭੰਗ ਕਰੀ ਜੋ ਪਹਿਲੇ ਚਲਾ ਗਯਾ ਇਤਨੇ ਮੇਂ ਹਾਤਮ ਨੇ ਘੋੜੇ ਕੋ ਚਰਤੇ ਦੇਖਾ ਔਰ ਪਹਿਚਾਨਾ ਕਿ ਯਿਹ ਵਹੀ ਘੋੜਾ ਹੈ ਔਰ ਪਰੀਜ਼ਾਦੋਂ ਸੇ ਕਹਾ ਕਿ ਉਸਕੋ ਬਾਗ ਮੇਂ ਦੇਖ ਆਵੇਂ ਸਭ ਉਸ ਬਾਗ ਮੇਂ ਆ ਕਰਕੇ ਦੇਖਨੇ ਲਗੇ ਇਤਨੇ ਮੇਂ ਏਕ ਪਰੀਜ਼ਾਦ ਨੇ ਦੇਖਾ ਕਿ ਏਕ ਪਰਮ ਸੁੰਦਰ ਮਨੁੱਖਯ ਇੱਕ ਬ੍ਰਿਖ ਕੇ ਨੀਚੇ ਬੈਠਾ ਤਮਾਸ਼ਾ ਦੇਖ ਰਹਾ ਹੈ ਵੁਹ ਉਲਟੇ ਪੈਰ ਹੀ ਫਿਰਾ ਔਰ ਇਹ ਬ੍ਰਿਤਾਂਤ ਸ਼ਹਿਜ਼ਾਦੇ ਸੇ ਜਾਕਰ ਕਹਾ ਕਿ ਮੈਂ ਇੱਕ ਮਨੁੱਖਯ ਕੋ ਵਹਾਂ ਬੈਠਾ ਦੇਖ ਆਯਾ ਹਾਂ ਪਰਮੇਸ਼੍ਵਰ ਜਾਨੇ ਵਹੀ ਹੈ ਕਿ ਕੋਈ ਹੋਰ ਪਾਦਸ਼ਾਹਜ਼ਾਦਾ ਉਠ ਖੜਾ ਹੁਆ ਔਰ ਪੈਰ ਉਠਾਇ ਵਹਾਂ ਪਰ ਗਿਆ ਦੇਖਾ ਤੋ ਹਾਤਮ
