(੩੨੫)
ਸਿਰ ਝੁਕਾਏ ਚਿੰਤਾ ਮੇਂ ਬੈਠਾ ਹੈ ਪੁਕਾਰਾ ਕਿ ਅਰੇ ਭਾਈ ਸਿਰ ਉਠਾ ਕਸ ਸੋਚ ਮੇਂ ਬੈਠਾ ਹੈਂ ਹਾਤਮ ਨੇ ਸਿਰ ਉਠਾਕੇ ਦੇਖਾ ਤੋ ਮਿਹਰਆਵਰ ਹੈ ਉਠਕੇ ਗਲੇ ਲਗਾਯਾ ਫਿਰ ਦੋਨੋਂ ਬਾਗ਼ ਸੇ ਬਾਹਰ ਆਏ ਹਾਤਮ ਨੇ ਦੇਖਾ ਕਿ ਬਹੁਤ ਸਾ ਲਸ਼ਕਰ ਉਤਰਾ ਹੈ ਔਰ ਪਾਦਸ਼ਾਹਾਂ ਵਰਗਾ ਡੇਰਾ ਉਤਰਾ ਖੜਾ ਹੈ ਹਾਤਮ ਨੇ ਦੇਖ ਕਰ ਪੂਛਾ ਕਿ ਯਿਹ ਲਸ਼ਕਰ ਔਰ ਡੇਰਾ ਕਿਸਕਾ ਹੈ ਵੁਹ ਬੋਲਾ ਕਿ ਆਪ ਹੀ ਕਾ ਫਿਰ ਉਸਕਾ ਹਾਥ ਪਕੜ ਕਰਕੇ ਸਰਾਇ ਮੇਂ ਲੈ ਗਿਆ ਔਰ ਜੜਾਊ ਤਖ਼ਤ ਪਰ ਬੈਠਾਲਾ ਫਿਰ ਖਾਨਾ ਮੰਗਵਾਯਾ ਹਾਤਮ ਨੇ ਬਹੁਤ ਦਿਨੋਂ ਸੇ ਭਾਂਤ ਭਾਂਤ ਦੇ ਖਾਣੇ ਖਕਰ ਬਡੀ ਰੁਚਿ ਸੇ ਖਾਏ ਫਿਰ ਨਾਚ ਹੋਨੇ ਲਗਾ ਸਾਰੀ ਰਾਤ ਇਸੇ ਹੀ ਆਨੰਦ ਮੇਂ ਬੀਤੀ ਪ੍ਰਾਤਹਕਾਲ ਕੂਚ ਕਾ ਨਗਾਰਾ ਬਜਾ ਕਿ ਸਵਾਰ ਹੂਏ ਇਹ ਸਮਾਚਾਰ ਬਰਜੁਖ ਟਾਪੂ ਕੇ ਪਾਤਸ਼ਾਹ ਪਾਸ ਪਹੁੰਚਾ ਕਿ ਪਰੀਜ਼ਾਦੋਂ ਕਾ ਬਡਾ ਲਸ਼ਕਰ ਸਮੀਪ ਆ ਪਹੁੰਚਾ ਪਰ ਉਨਕੇ ਆਨੇ ਕਾ ਵਿੱਪ੍ਰਾਯ ਨਹੀਂ ਮਿਲਾ ਉਸਨੇ ਕ੍ਰੋਧ ਕਰ ਇਕ ਸਰਦਾਰ ਸੇ ਕਹਾ ਕਿ ਕਈ ਹਜ਼ਾਰ ਪਰੀਜ਼ਾਦ ਸਾਥ ਲੇਕਰ ਤੁਮ ਜਾਵੋ ਔਰ ਉਨਕੀ ਰਾਹ ਰੋਕ ਦੇਓ ਕਿ ਨਾ ਆਨੇ ਪਾਵੇਂ ਵੁਹ ਲਸ਼ਕਰ ਸਮੇਤ ਰਾਹ ਰੋਕ ਕੇ ਪੜਾ ਫਿਰ ਤੀਨ ਦਿਨ ਮੇਂ ਮਿਹਰਆਵਰ ਕਾ ਲਸ਼ਕਰ ਵਹਾਂ ਪਰ ਪਹੁੰਚਾ ਤੋ ਦੇਖਾ ਕਿ ਏਕ ਬਡਾ ਲਸ਼ਕਰ ਰਾਹ ਰੋਕੇ ਪੜਾ ਹੈ ਇਤਨੇ ਮੇਂ ਇਹ ਸਮਾਚਾਰ ਪਹੁੰਚਾ ਕਿ ਮਾਹਿਯਾਰ ਸੁਲੇਮਾਨੀ ਨੇ ਇਹ ਫ਼ੌਜ ਤੁਮਸੇ ਲੜਨੇ ਕੋ ਭੇਜੀ ਹੈ ਮਿਹਰਿਆਵਰ ਨੇ ਏਕ
