(੩੪੭)
ਦੀਆ ਕਰਤੀ ਹੈ ਪਾਦਸ਼ਾਹ ਬੋਲਾ ਕਿ ਜੋ ਯਿਹ ਜਿੰਨ ਤੁਮ ਸੇ ਮਾਰਾ ਜਾਇ ਵ ਮੇਰੇ ਸ਼ਹਿਰ ਸੇ ਦੂਰ ਹੋ ਤੋ ਮੈਂ ਅਪਨੀ ਸੈਨਾ ਔਰ ਪਰਜਾ ਸਹਿਤ ਜਨਮ ਭਰ ਮੇਂ ਤੇਰੀ ਆਗਿਆ ਮੇਂ ਰਹੂੰਗਾ ਹਾਤਮ ਬੋਲਾ ਕਿ ਮੈਂ ਜੋ ਕਾਮ ਕਰਤਾ ਹੂੰ ਸੋ ਈਸ਼੍ਵਰ ਕੇ ਹੇਤ ਕਰਤਾ ਹੂੰ ਜੋ ਧਰਮ ਸੇ ਆਗੇ ਬੜ੍ਹਤਾ ਹੂਆ ਅਪਨੇ ਮੌਲਾ ਕੇ ਲੀਏ ਪੀਛੇ ਪੈਰ ਨਹੀਂ ਧਰਤਾ ਹੂੰ ਜੇਕਰ ਇਹ ਭੀ ਕਾਮ ਕਰੂੰ ਤੋ ਕਿਸੀ ਪਰ ਮੇਰਾ ਭਾਰ ਨਹੀਂ ਹੈ ਔਰ ਜੋ ਮੈਂ ਤੁਮਸੇ ਕਹੂੰ ਸੋ ਕਰੋ ਪਾਦਸ਼ਾਹ ਨੇ ਕਹਾ ਕਿ ਮੇਰੇ ਸਿਰ ਆਂਖੋਂ ਪਰ ਫਿਰ ਹਾਤਮ ਨੇ ਕਹਾ ਕਿ ਜਬ ਆਵੇ ਔਰ ਕਿਸੀ ਕੀ ਲੜਕੀ ਪ੍ਰਸੰਨ ਹੋ ਕਰ ਲੈਜਾਵੇ ਤਬ ਲੜਕੀ ਕਾ ਬਾਪ ਉਸ ਸੇ ਕਹੇ ਕਿ ਲੇ ਜਾਨਾ ਤੁਮਾਰੇ ਅਧੀਨ ਹੈ ਪਰ ਇਤਨੀ ਹਮਾਰੀ ਬਾਤ ਸੁਣਲੇ ਕਿ ਹਮਾਰੇ ਬਡੇ ਸਰਦਾਰ ਕਾ ਬੇਟਾ ਬਹੁਤ ਦਿਨੋਂ ਸੇ ਆਜ ਆਯਾ ਹੈ ਅਬ ਇਹ ਸਭ ਕੇ ਸਭ ਉਸਕੇ ਬਸ ਹੈਂ ਉਸਕੇ ਕਹੇ ਬਿਨ ਹਮ ਅਪਨੀ ਲੜਕੀ ਤੁਮਾਰੇ ਸਾਥ ਨਹੀਂ ਕਰ ਸਕਤੇ ਜੋ ਤੁਮੇਂ ਦੇ ਦੇਵੇਂ ਤੋਂ ਬਡੀ ਭੂਲ ਹੈ ਕਿਉਂਕਿ ਤੁਮ ਕ੍ਰੋਧ ਕਰੋਗੇ ਤੋ ਕ੍ਰੋਧ ਕਰ ਏਕ ਬਰਸ ਮੇਂ ਹਮਾਰੇ ਸ਼ਹਿਰ ਕੋ ਉਜਾੜ ਦੇਵੋਗੇ ਔਰ ਜੇਕਰ ਵੁਹ ਕ੍ਰੋਧ ਕਰੇਗਾ ਤੋ ਇਕ ਪਲ ਭਰ ਮੇਂ ਭਸਮ ਕਰਦੇਗਾ ਨਿਦਾਨ ਸਭ ਦਿਨ ਹਾਤਮ ਕੋ ਅਪਨੇ ਪਾਸ ਬਿਨਾ ਰੱਖਾ ਸਾਂਝ ਕੋ ਸਾਂਪ ਕੇ ਆਨੇ ਕੀ ਪੁਕਾਰ ਸਭੀ ਲੋਗੋਂ ਨੇ ਹਾਤਮ ਸੇ ਜਾਕਰ ਪੁਕਾਰਕੇ ਕਿ ਵੁਹ ਦੁਸ਼੍ਟ ਆਨ ਪਹੁੰਚਾ ਹੈ ਉਸਨੇ ਸੁਨਤੇ ਹੀ ਪਾਦਸ਼ਾਹ ਸੇ ਪ੍ਰਾਰਥਨਾ ਕਰੀ ਕਿ ਮੈਂ ਭੀ ਉਸਕੋ ਦੇਖੋਂ ਫਿਰ ਉਖੜਾ ਹੂਆ
