ਪੰਨਾ:ਸਭਾ ਸ਼ਿੰਗਾਰ.pdf/350

ਵਿਕੀਸਰੋਤ ਤੋਂ
ਇਹ ਸਫ਼ਾ ਪ੍ਰਮਾਣਿਤ ਹੈ

(੩੪੮)

ਔਰ ਖੇਮੇਕੇ ਬਾਹਰ ਨਿਕਲਾ ਤੋ ਦੇਖਾ ਕਿ ਏਕ ਅਜਗਰ ਆਕਾਸ਼ ਸੇ ਸਿਰ ਲਗਾਏ ਹੂਏ ਬੇਧੜਕ ਚਲਾ ਆਤਾ ਹੈ ਉਸਕੀ ਲੰਬਾਈ ਕਾ ਕੁਛ ਟਿਕਾਨਾ ਨਹੀਂ ਦੇਵ ਦਾਨੋ ਭੀ ਉਸਕਾ ਸਾਹਮਨਾ ਨਹੀਂ ਕਰ ਸਕਤੇ ਮਾਨੁੱਖ ਕੀ ਤੋ ਕਿਆ ਸਾਮਰਥ ਹੈ ਜੋ ਆਂਖ ਉਠਾਕੇ ਦੇਖੇ ਪੱਥਰ ਔਰ ਬ੍ਰਿਛ ਜੋ ਉਸਕੀ ਛਾਤੀ ਕੇ ਨੀਚੇ ਆਤਾ ਵੁਹ ਪਿਸਤਾ ਹੋ ਜਾਤਾ ਹੈ ਹਾਤਮ ਨੇ ਉਸ ਭਯਾਨਕ ਰੂਪ ਕੋ ਦੇਖ ਮਨ ਮੇਂ ਕਹਾ ਕਿ ਹੇ ਈਸ਼੍ਵਰ ਤੂੰ ਹੀ ਇਸ ਸੇ ਰੱਖਿਆ ਕਰੇਗਾ ਇਤਨੇ ਮੇਂ ਉਸ ਸਾਂਪ ਨੇ ਪਾਸ ਆਕੇ ਏਕ ਪੂਛ ਅਜਿਹੀ ਨਿਕਾਲੀ ਔਰ ਹਿਲਾਈ ਕਿ ਸਭ ਮਾਨੁਖਯ ਧਰਤੀ ਪਰ ਗਿਰੇ ਪੜੇ ਫਿਰ ਓਹ ਚਾਰੋਂ ਓਰ ਦੇਖ ਔਰ ਧਰਤੀ ਪਰ ਲੇਟ ਕਰ ਏਕ ਸੁੰਦਰ ਮਾਨੁੱਖ ਬਨ ਗਿਆ ਤਬ ਉਨੌਂ ਨੇ ਉਠਕੇ ਉਸਕੋ ਪ੍ਰਣਾਮ ਕੀਆ ਔਰ ਪਾਦਸ਼ਾਹ ਉਸਕੇ ਆਗੇ ਜਾਇਕੇ ਅਪਨੇ ਖੇਮੇ ਮੇਂ ਲੇ ਆਯਾ ਔਰ ਏਕ ਜੜਾਊ ਤਖ਼ਤ ਪਰ ਬੈਠਾਯਾ ਵੁਹ ਏਕ ਖਿਣ ਭਰ ਬੈਠ ਫਿਰ ਉਠ ਖੜਾ ਹੋ ਬੋਲਾ ਕਿ ਅਪਨੀ ਲੜਕੀਆਂ ਮੁਝਕੋ ਦਿਖਾਓ ਪਾਦਸ਼ਾਹ ਨੇ ਕਹਾ ਕਿ ਬਹੁਤ ਅੱਛਾ ਤਬ ਉਸਨੇ ਵਹਾਂ ਸੇ ਨਿਕਲ ਕਰ ਸਭ ਸਰਦਾਰੋਂ ਔਰ ਨੌਕਰੋਂ ਅਰ ਸੌਦਾਗਰੋਂ ਕੀ ਲੜਕੀਆਂ ਦੇਖੀ ਪਰ ਕਿਸੀ ਕੀ ਪਸੰਦ ਨਹੀਂ ਕਰੀ ਉਲਟਾ ਫਿਰ ਪਾਦਸ਼ਾਹ ਕੇ ਖੇਮੇ ਮੇਂ ਆਯਾ ਜਹਾਂ ਸ਼ਾਹਜ਼ਾਦੀ ਬੈਠੀ ਥੀ ਵਹਾਂ ਗਿਆ ਉਸਕੋ ਪਸੰਦ ਕਰ ਪਾਦਸ਼ਾਹ ਨੂੰ ਕਹਾ ਕਿ ਇਸਕੀ ਮੁਝੇ ਚਾਹ ਹੈ ਇਸਕੋ ਮੇਰੇ ਸਾਥ ਕਰਦੋ ਇਤਨੇ ਮੇਂ ਪਾਦਸ਼ਾਹ ਬੋਲਾ ਕਿ ਇੱਕ ਬੜੇ ਮਹਾਤਮਾ ਕਾ ਬੇਟਾ