(੩੫੯)
ਕਾ ਐਸ਼ਵਰਯ ਬਢਾਵੇ ਔਰ ਆਪਕਾ ਦੋਸ਼ ਆਪਕੇ ਵੱਸ ਰਹੇ ਔਰ ਜੋ ਕੁਛ ਆਪ ਮੁਝੇ ਦੇਤੇ ਹੈਂ ਸੋ ਮੇਰੇ ਕਿਸ ਕਾਮ ਹੈ ਮੈਂ ਇਕੇਲਾ ਨੂੰ ਇਸਕੋ ਕੈਸੇ ਲੇ ਜਾਊਂਗਾ ਪਾਦਸ਼ਾਹ ਨੇ ਕਹਾ ਕਿ ਤੁਮ ਚਿੰਤਾ ਮਤ ਕਰੋ ਮੈਂ ਤੁਮਾਰੇ ਸਾਥ ਭਾਰ ਬਰਦਾਰੀ ਔਰ ਕੁਛ ਮਨੁੱਖ ਰੱਖਿਆ ਕੇ ਲੀਏ ਕਰ ਦੇਤਾ ਹੂੰ ਸੋ ਵੁਹ ਤੁਮਾਰੇ ਦੇਸ਼ ਤਕ ਪਹੁੰਚਾ ਦੇਵੇਂਗੇ ਹਾਤਮ ਨੇ ਕਹਾ ਕਿ ਮੁਝਕੋ ਏਕ ਔਰ ਕਾਮ ਜ਼ਰੂਰੀ ਹੈ ਜਬਤਕ ਵੁਹ ਨਾ ਕਰਲੂੰਗਾ ਤਬਤਕ ਦੇਸ਼ ਕੀ ਓਰ ਮੁਖ ਨਾ ਕਰੂੰਗਾ ਜਾਨੇ ਕੀ ਤੋ ਕੌਨ ਚਰਚਾ ਹੈ ਪਾਦਸ਼ਾਹ ਨੇ ਪੂਛਾ ਕਿ ਵੁਹ ਕੌਨਸੀ ਬਾਤ ਹੈ ਜੋ ਹਮ ਜਾਨ ਜਾਵੇਂ ਤੋਂ ਵਸ ਭਰ ਆਪਕੇ ਕਾਮ ਮੇਂ ਹਮ ਭੀ ਸਾਥ ਦੇਂ ਹਾਤਮ ਬੋਲਾ ਕਿ ਇਹ ਆਪਕੀ ਕਿਰਪਾ ਹੈ ਪਰ ਮੈਂ ਈਸ਼੍ਵਰ ਕੇ ਸਿਵਾਇ ਹੋਰ ਕਿਸੀ ਕੀ ਮਦਤ ਨਹੀਂ ਚਾਹਤਾ ਪਰ ਏਕ ਮਨੁੱਖਯ ਅਜੇਹਾ ਮੇਰੇ ਸਾਥ ਕਰ ਦੀਜੀਏ ਜੋ ਮੁਝੇ ਕਤਾਨ ਸ਼ਹਿਰ ਕਾ ਰਸਤਾ ਬਤਾ ਦੇਵੇ ਤੋ ਆਪਕੀ ਬਡੀ ਕਿਰਪਾ ਹੈ ਪਾਦਸ਼ਾਹ ਨੇ ਪੂਛਾ ਕਿ ਉਸ ਸ਼ਹਿਰ ਮੇਂ ਤੁਮਾਰਾ ਕਿਆ ਕਾਮ ਹੈ ਉਸਨੇ ਕਹਾ ਕਿ ਮੈਨੇ ਸੁਨਾ ਹੈ ਕਿ ਹਮਾਮਬਾਦ ਗਰਦ ਉਸੀ ਰਾਜਯ ਮੇਂ ਹੈ ਮੁਝਕੋ ਉਸਕੇ ਦੇਖਨੇ ਕਾ ਬਡੀ ਅਭਿਲਾਖ ਹੈ ਪਾਦਸ਼ਾਹ ਬੋਲਾ ਕਿ ਇਸ ਬਾਤਕੋ ਅਪਨੇ ਮੰਨ ਸੋ ਦੂਰ ਕਰੋ ਕਿਉਂਕਿ ਜੋ ਕੋਈ ਉਸਕੀ ਤਰਫ਼ ਗਿਆ ਹੈ ਸੋ ਜੀਤਾ ਨਹੀਂ ਫਿਰਾ ਹੈ ਤੂੰ ਕਿਉਂ ਆਪਣੇ ਪ੍ਰਾਣ ਬ੍ਰਿਥਾ ਖੋਯਾ ਚਾਹਤਾ ਹੈਂ ਹਾਤਮ ਬੋਲਾ ਕਿ ਜੋ ਚਾਹੇ ਸੇ ਹੋ ਪਰ ਮੁਝੇ ਜ਼ਰੂਰ ਜਾਨਾ ਹੈ ਔਰ ਉਸਕਾ ਸਮਾਚਾਰ ਲਾਨਾ ਹੈ ਪਾਦਸ਼ਾਹ ਬੋਲਾ ਕਿ
