(੩੭੧)
ਚਲੇ ਹੋਂਗੇ ਕਿ ਏਕ ਗੁੰਮਜ਼ ਆਕਾਸ਼ ਸੇ ਮਿਲਾ ਹੋਯਾ ਦੇਖ ਪੜਾ ਜਬ ਹਾਤਮ ਪਾਸ ਪਹੁੰਚਾ ਤਬ ਨਾਈ ਭੀਤਰ ਗਿਆ ਔਰ ਉਸਕੋ ਬੁਲਾਯਾ ਜੋ ਹਾਤਮ ਭੀ ਭੀਤਰ ਗਿਆ ਤਿਉਂ ਹੀ ਦਰਵਾਜ਼ਾ ਬੰਦ ਹੋ ਗਿਆ ਉਸਨੇ ਘਬਰਾ ਕੇ ਜੋ ਪੀਛੇ ਦੇਖਾ ਤੋਂ ਨਿਸਚੇ ਬੰਦ ਹੋ ਗਿਆ ਪਰ ਦੇਖ ਪੜਤਾ ਹੈ ਕਿ ਇਸ ਆਸ਼ਾ ਸੇ ਆਗੇ ਬੜ੍ਹਾ ਕਿ ਜਬ ਚਾਹੂੰਗਾ ਨਿਕਲ ਜਾਊਂਗਾ ਨਿਦਾਨ ਵੁਹ ਹਮਾਮੀ ਉਸਕੋ ਹੌਜ਼ ਪਰ ਲੇਗਿਆ ਔਰ ਕਹਿਨੇ ਲਗਾ ਕਿ ਆਪ ਇਸਮੇਂ ਉਤਰੋ ਔਰ ਬਦਨ ਪਰ ਪਾਣੀ ਡਾਲ ਕੇ ਮੈਲ ਛੁਡਾਵੋ ਹਾਤਮ ਨੇ ਕਹਾ ਕਿ ਮੈਂ ਕਪੜੇ ਉਤਾਰ ਲੂੰ ਤੋ ਇਸਮੇਂ ਉਤਰੂੰ ਪਰੰਤੂ ਯਿਹ ਭੀ ਨਹੀਂ ਹੋ ਸਕਤਾ ਕਿ ਬਿਨਾਂ ਲੁੰਗੀ ਕਪੜੇ ਕੈਸੇ ਰਖਦੂੰ ਤਬ ਹਮਾਮੀ ਨੇ ਏਕ ਬਹੁਤ ਅੱਛੀ ਲੁੰਗੀ ਦੀ ਹਾਤਮ ਨੇ ਉਸਮੇਂ ਕਪੜੇ ਬਾਂਧ ਕਰ ਰੱਖ ਦੀਏ ਔਰ ਆਪ ਹੌਜ਼ ਮੇਂ ਉਤਰਾ ਫਿਰ ਨਾਈ ਨੇ ਏਕ ਜੜਾਊਤਾਸ ਗਰਮਪਾਨੀ ਸੇ ਭਰ ਕਰ ਹਾਤਮ ਕੇ ਹਾਥ ਮੇਂ ਦੀਆ ਉਸਨੇ ਸਿਰ ਪਰ ਡਾਲ ਲੀਆ ਫਿਰ ਉਸਨੇ ਇਕ ਹੋਰ ਦੀਆ ਉਸਕੋ ਭੀ ਊਪਰ ਡਾਲਾ ਤੀਸਰੀ ਵਾਰ ਜੈਸੇ ਹੀ ਅਪਨੇ ਉਪਰ ਡਾਲਾ ਤੇ ਏਕ ਤੜਾਕਾ ਹੋਯਾ ਔਰ ਹਮਾਮ ਮੇਂ ਅੰਧੇਰਾ ਹੋਗਿਆ ਫਿਰ ਇਕ ਖਿਣ ਮੇਂ ਅੰਧੇਰਾ ਬਿਲਕੁਲ ਜਾਤਾ ਰਹਾ ਤੋ ਕਿਆ ਦੇਖਤਾ ਹੈ ਕਿ ਨਾ ਨਾਈ ਨਾ ਹਮਾਮ ਨਾ ਹੌਜ਼ ਕੇਵਲ ਪੱਥਰ ਕਾ ਏਕ ਗੁੰਮਜ਼ ਹੈ ਵਹਾਂ ਸਭ ਜਗਹ ਪਾਣੀ ਹੀ ਪਾਣੀ ਦੇਖ ਪੜਾ ਫਿਰ ਖਿਣ ਭਰ ਨਾ ਬੀਤਾ ਹੋਗਾ ਕਿ ਪਾਣੀ ਪਿੰਨੀਆਂ ਤਕ
