ਪੰਨਾ:ਸਭਾ ਸ਼ਿੰਗਾਰ.pdf/378

ਵਿਕੀਸਰੋਤ ਤੋਂ
ਇਹ ਸਫ਼ਾ ਪ੍ਰਮਾਣਿਤ ਹੈ

(੩੭੬)

ਐਸੇ ਭਾਰੇ ਹੋ ਗਏ ਜੋ ਉਨਕੋ ਉਠਾ ਨਹੀਂ ਸਕਤਾ ਥਾ ਅਪਨੀ ਇਸ ਦਸ਼ਾ ਪਰ ਆਂਖੋਂ ਮੇਂ ਆਂਸੂ ਭਰ ਕੇ ਕਹਿਨੇ ਲਗਾ ਕਿ ਇਤਨੇ ਕਲੇਸ਼ ਸਹਿਕੇ ਯਹਾਂ ਤਕ ਆਨ ਪਹੁੰਚਾ ਅਬ ਅੱਡੀਆਂ ਰਗੜ ਕੇ ਮਰਨਾ ਕਿਆ ਭਲਾ ਹੈ ਇਸ ਸੇ ਯਹੀ ਬਿਹਤਰ ਹੈ ਕਿ ਇਕ ਤੀਰ ਹੋਰ ਲਗਾ ਕੇ ਉਨਹੀ ਮੂਰਤੋਂ ਮੇਂ ਜਾ ਮਿਲੂੰ ਯਿਹ ਸੋਚਕਰ ਦੂਸਰਾ ਤੀਰ ਮਾਰਾ ਵੁਹ ਭੀ ਹੁਚਟ ਗਿਆ ਤਬ ਹਾਤਮ ਕਮਰ ਤਕ ਪੱਥਰ ਕਾ ਹੋ ਗਿਆ ਤਬ ਤੋਤਾ ਬੋਲਾ ਕਿ ਅਰੇ ਪਰੇ ਸਰਕ ਯਿਹ ਜਗਹ ਤੇਰੀ ਨਹੀਂ ਹੈ ਹਾਤਮ ਆਪ ਸੇ ਆਪ ਦੋ ਸੌ ਕਦਮ ਉਛਲ ਕੇ ਉਨ ਮੂਰਤੋਂ ਕੇ ਪਾਸ ਜਾ ਪਹੁੰਚਾ ਤਬ ਤੋ ਫੂਟ ਫੂਟ ਕਰ ਰੋਨੇ ਲਗਾ ਔਰ ਕਹਾ ਕਿ ਮੁਝਸਾ ਮੰਦ ਭਾਗਯ ਕੋਈ ਨਹੀਂ ਜੋ ਤੀਮਰ ਉਲਟਾ ਹੀ ਹਮਾਰਾ ਕਾਮ ਕਰਤਾ ਹੈ ਫਿਰ ਇਕ ਠੰਢੀ ਉਸਾਸ ਲੇ ਅਤਿ ਦੁਖੀ ਹੋ ਕਰ ਮਨ ਮੇਂ ਬਿਚਾਰਾ ਕਿ ਅਪਨੀ ਮੌਤ ਅਪਨੀ ਆਂਖੋਂ ਸੇ ਨਾ ਦੇਖਨੀ ਚਾਹੀਏ ਇਸਮੇਂ ਇਹੀ ਭਲਾ ਹੈ ਕਿ ਆਂਖੋਂ ਪਰ ਪੱਟੀ ਬਾਂਧ ਕੇ ਏਕ ਤੀਰ ਜੋ ਰਹਿ ਗਿਆ ਹੈ ਪਰਮੇਸ਼੍ਵਰ ਕੇ ਆਸਰੇ ਇਸਕੋ ਭੀ ਲਗਾਊਂ ਕਯੋਂਕਿ ਐਸੇ ਜੀਨੇ ਸੇ ਮਰਨਾ ਉਚਿਤ ਹੈ ਝਟਪਟ ਤੋਤੇ ਕੋ ਤਾਕ ਕਰ ਆਂਖੋਂ ਪਰ ਪੱਟੀ ਬਾਂਧ ਕਰ ਈਸ਼੍ਵਰ ਕਾ ਨਾਮ ਲੇਕਰ ਵੁਹ ਭੀਤਰ ਮਾਰਾ ਵਹੀਂ ਤੋਤੇ ਕੇ ਪ੍ਰਾਣ ਅੰਤ ਹੋ ਗਏ ਔਰ ਪਿੰਜਰੇ ਸੇ ਬਾਹਰ ਨਿਕਲ ਪੜਾ ਇਤਨੇ ਮੇਂ ਏਕ ਆਂਧੀ ਆਈ ਔਰ ਘਟਾ ਉਠੀ ਔਰ ਬਿਜਲੀ ਕੜਕਨੇ ਲਗੀ ਔਰ ਅੰਧੇਰਾ ਹੋਗਯਾ