(੪੪)
ਛਿਪ ਰਹਾ ਹਾਤਮ ਆਗੇ ਗਿਆ ਔਰ ਜਗਹ ਕੋ ਸੂਨੀ ਪਾਕਰ ਬੈਠਾ ਕਿ ਇਤਨੇ ਮੇਂ ਏਕ ਜੋੜਾ ਆਯਾ ਤੋ ਕਿਆ ਦੇਖਤਾ ਹੈ ਕਿ ਏਕ ਮਨੁੱਖ ਹਮਾਰੀ ਜਗਹ ਪਰ ਬੈਠਾ ਹੈ ਯਿਹ ਦੇਖ ਵੁਹ ਦੋਨੋ ਆਗੇ ਬੜ੍ਹੇ ਔਰ ਕਹਿਨੇ ਲਗੇ ਕਿ ਅਰੇ ਯਿਹ ਤੇਰੀ ਜਗਹ ਨਹੀਂ ਹੈ ਜੋ ਤੂ ਯਹਾਂ ਥਾਨਾਪਤਿ ਹੋਕਰ ਆ ਬੈਠਾ ਹੈਂ ਜੋ ਅਪਨਾ ਭਲਾ ਚਾਹੇਂ ਤੋ ਉਲਟੇ ਪਾਂਵ ਫਿਰ ਜਾਹ ਨਹੀਂ ਤੋ ਅਬੀ ਤੇਰੀ ਬੋਟੀ ਬੋਟੀ ਕਰ ਲੇਤੇ ਹੈਂ ਹਾਤਮ ਨੇ ਕਹਾ ਕਿ ਹੇ ਮੂਰਖੋ ਮੈਂ ਜੀਵੋਂ ਕਾ ਦੁਖਦਾਈ ਨਹੀਂ ਹੂੰ ਔਰ ਨਾ ਬਹੁਲੀਆ ਹੂੰ ਤੁਮ ਮੁਝ ਸੇ ਇਤਨਾ ਕਿਉਂ ਡਰਤੇ ਹੋ ਜੋ ਤੁਮਾਰੀ ਜਗਹ ਹੈ ਤੋ ਤੁਮੇਂ ਸੋਹਤੀ ਰਹੇ ਸੁਖ ਚੈਨ ਕਰੋ ਉਸਨੇ ਕਹਾ ਮਾਨੁੱਖ ਮੇਂ ਸੀਲ ਕਹਾਂ ਤੂੰ ਹਮ ਸੇ ਛਲ ਨਾ ਕਰ ਚਲਾ ਜਾਹ ਨਹੀਂ ਤੋ ਦੁਖ ਪਾਵੇਗਾ ਔਰ ਮਾਰਾ ਜਾਏਂਗਾ ਹਾਤਮ ਨੇ ਕਹਾ ਕਿ ਅਰੇ ਪਸ਼ੂ ਪਰਮੇਸ਼੍ਵਰ ਕੇ ਲੀਏ ਜੈਸੇ ਅਪਣੇ ਪ੍ਰਾਣ ਜਾਨਤੇ ਹੋ ਵੇਸੇ ਦੂਸਰੇ ਕੇ ਭੀ ਜਾਨੋ ਯਿਹ ਬਾਤ ਅਨਯਾਇ ਕੀ ਹੈ ਕਿ ਗੀਦੜ ਕੇ ਬੱਚੇ ਮਾਰ ਕਰ ਅਪਨੀ ਪਾਲਨਾ ਕਰੋ ਵੁਹ ਬੋਲਾ ਕਿ ਕਿਆ ਤੂ ਗੀਦੜ ਕਾ ਹਿਮਾਇਤੀ ਹੋਕਰ ਹਮਸੇ ਲੜਨੇ ਆਯਾ ਹੈ ਹਾਤਮ ਨੇ ਕਹਾ ਕਿ ਨਹੀਂ ਪਰਮੇਸ਼੍ਵਰ ਕੀ ਸੌਗੰਦ ਹੈ ਮੈਂ ਉਨਕਾ ਹਿਮਾਇਤੀ ਬਨ ਕਰਕੇ ਨਹੀਂ ਆਯਾ ਕੇਵਲ ਬਿਨਤੀ ਕਰਤਾ ਹੂੰ ਕਿ ਤੁਮ ਗੀਦੜ ਕੇ ਬੱਚੇ ਖਾਨੇ ਛੋੜ ਦੇਵਹੁ ਔਰ ਪਰਮੇਸ਼੍ਵਰ ਸੇ ਡਰੋ ਵੁਹ ਬੋਲੇ ਕਿ ਅਰੇ ਮਨੁੱਖ ਤੂੰ ਉਨਕਾ ਸੋਚ ਕਿਆ ਕਰਤਾ ਹੈ ਕੋਈ ਖਿਣਮੇਂ ਤੇਰੀ ਭੀ ਵਹੀ ਦਸ਼ਾ ਹੋਤੀ ਹੈ ਇਸ ਬਾਤ ਸੁਣਤੇ ਹੀ ਹਾਤਮ ਨੇ ਕਹਾ ਕਿ