(੫੫)
ਮਾਰਾ ਔਰ ਕਿਨਾਰੇ ਪਰ ਪਹੁੰਚਾ ਕਰਕੇ ਕਹਿਨੇ ਲਗੀ ਕਿ ਤੂੰ ਮੁਝਕੋ ਕਿਉਂ ਛੋਡਤਾ ਹੈ ਹਾਤਮ ਨੇ ਕਹਾ ਕਿ ਮੁਝਕੋ ਏਕ ਕਾਮ ਐਸਾ ਹੀ ਅਵੱਸ਼ਯ ਹੈ ਨਹੀਂ ਤੋ ਤੁਝੇ ਔਰ ਇਸ ਸੁਖ ਚੈਨ ਕੋ ਛੋਡ ਕਰਕੇ ਕਿਉਂ ਦੁਖ ਸਹਿਤਾ ਯਿਹ ਬਾਤ ਸੁਨ ਕਰ ਵੁਹ ਚਲੀ ਗਈ ਵੁਹ ਵਹਾਂ ਅਪਨੇ ਕਪੜੇ ਧੋਕਰ ਔਰ ਸੁਖ ਸੇ ਆਗੇ ਚਲਾ ਬਹੁਤ ਦਿਨੋਂ ਮੇਂ ਏਕ ਐਸੇ ਪਹਾੜ ਪਰ ਪਹੁੰਚਾ ਕਿ ਜਿਸ ਪਰ ਹਜ਼ਾਰੋਂ ਬ੍ਰਿਛ ਹਰੇ ਹਰੇ ਭਾਂਤ ਭਾਂਤ ਕੇ ਮੇਵੇ ਸੇ ਭਰੇ ਹੂਏ ਕੋਸੋਂ ਤਕ ਲਹਿਲਹਾਲੇ ਥੇ ਔਰ ਸੈਂਕੜੇ ਸੁਥਰੇ ਮਕਾਨ ਚਮਕ ਰਹੇ ਥੇ ਔਰ ਗਜਹ ਜਗਹ ਨਹਿਰ ਬਹਿਤੀ ਔਰ ਫੂਲੀ ਹੁਈ ਫੁਲਕਾਰੀ ਸ਼ੋਭਾ ਦੇ ਰਹੀ ਥੀ ਜੋ ਜਗਹ ਥੀ ਸੋ ਸੁਹਾਵਨੀ ਥੀ ਯਿਹ ਥਕਾ ਮਾਂਦਾ ਤੋ ਥਾ ਹੀ ਸੋ ਤਹਾਂ ਸੋ ਰਹਾ ਇਤਨੇ ਮੇਂ ਜਿਸਕਾ ਮਕਾਨ ਥਾ ਵੁਹ ਆ ਪਹੁੰਚਾ ਦੇਖਾ ਤੋ ਏਕ ਪਰਮ ਸੁੰਦਰ ਤਰੁਣ ਮਨੁੱਖ ਅਚੇਤ ਪੜਾ ਸੋ ਰਹਾ ਹੈ ਵੁਹ ਉਸਕੇ ਪਾਸ ਆ ਬੈਠਾ ਹਾਤਮ ਕੁਛ ਦੇਰ ਮੇਂ ਜਾਗਾ ਔਰ ਆਂਖੇਂ ਮਲ ਮਲ ਕਰ ਦੇਖਨੇ ਲਗਾ ਤੋ ਅਪਨੇ ਪਾਸ ਏਕ ਮਨੁੱਖਯ ਬੈਠਾ ਦੇਖਾ ਹਾਤਮ ਉਸਕੋ ਦੇਖਤੇ ਹੀ ਘਬਰਾਯਾ ਔਰ ਉਠ ਕਰਕੇ ਸਲਾਮ ਕੀਆ ਉਸਨੇ ਪੁਛਾ ਕਿ ਤੂੰ ਕੌਣ ਹੈ ਔਰ ਕਹਾਂ ਜਾਏਗਾ ਔਰ ਇਸ ਜੰਗਲ ਮੇਂ ਕਿਸ ਕਾਮ ਕੇ ਲੀਏ ਆਯਾ ਹੈ ਹਾਤਮ ਨੇ ਕਹਾ ਕਿ ਮੈਂ ਦਸ਼ਤਹਵੈਦਹ ਕੋ ਜਾਊਂਗਾ ਭਲਾ ਹੂਆ ਜੋ ਆਪ ਕੇ ਭੀ ਦਰਸ਼ਨ ਹੂਏ ਹੈਂ ਆਗੇ ਜੋ ਪਰਮੇਸ਼੍ਵਰ ਕੀ ਇੱਛਾ ਉਸਨੇ ਕਹਾ ਕਿ ਤੂੰ ਉਸ ਮਹਾਂ ਕਠਿਨ ਮਨੋਰਥ ਕੋ ਅਪਨੇ ਮਨ ਸੇ ਦੂਰ
