(੬੨)
ਜਬ ਖਾਪੀ ਚੁਕੇ ਤਬ ਹਾਤਮ ਨੇ ਕਹਾ ਕਿ ਅਬ ਕਹੋ ਵੁਹ ਬੋਲਾ ਕਿ ਹੇ ਬਟੋਹੀ ਮੈਂ ਚਲਤਾ ਫਿਰਤਾ ਏਕ ਇਨ ਏਕ ਮੁਸਾਫ਼ਰ ਕੇ ਸਾਥ ਤਲਾਵ ਪਰ ਜਾ ਨਿਕਲਾ ਉਸਕੇ ਕਿਨਾਰੇ ਬੈਠਕਰ ਤਮਾਸ਼ਾ ਦੇਖਨੇ ਲਗਾ ਇਤਨੇ ਮੇਂ ਏਕ ਪਰਮ ਸੁੰਦਰੀ ਸੁਕੁਮਾਰੀ ਇਸਤ੍ਰੀ ਸਿਰ ਸੇ ਖਾਂਵ ਤਕ ਨੰਗੀ ਉਸ ਤਲਾਵ ਸੇ ਨਿਕਲੀ ਔਰ ਮੇਰਾ ਹਾਥ ਪਕੜ ਉਸ ਤਲਾਵ ਮੇਂ ਲੇਗਈ ਮੈਨੇ ਨੀਚੇ ਜਾਕੇ ਜੋ ਆਂਖੇ ਖੋਲੀ ਤੋ ਏਕ ਬਾਗ ਪਰਮ ਅਦਭੁਤ ਰਮਣੀਕ ਦੇਖਨ ਪੜਾ ਔਰ ਬਹੁਤਸੀ ਪਰਮ ਸੁੰਦਰ ਸੁਕੁਮਾਰੀ ਚੰਦ੍ ਮੁਖੀ ਇਸਤ੍ਰੀਆਂ ਤਖ਼ਤ ਕੇ ਪਾਸ ਆ ਖੜੀ ਹੁਈਂ ਦੇਖਤੇ ਹੀ ਮੁਝਕੋ ਮੂਰਛਾ ਆਗਈ ਔਰ ਮੇਰਾ ਮਨ ਮੇਰੇ ਹਾਥ ਸੇ ਜਾਤਾ ਰਹਾ ਜਬ ਮੈਨੇ ਧੀਰਜ ਧਰ ਘੁੰਘਟ ਉਠਾ ਉਸਕਾ ਮੁਖੜਾ ਦੇਖਾ ਤੋ ਪਰਮ ਅਦਭੁਤ ਰੂਪ ਦਿਖਾਈ ਦੀਆ ਜਬ ਮੈਨੇ ਹਾਥ ਪਕੜ ਉਨਕੋ ਅਪਨੀ ਓਰ ਖੈਂਚਾ ਤਬ ਏਕ ਪਰਮ ਸੁੰਦਰ ਇਸਤ੍ਰੀ ਤਖ਼ਤ ਕੇ ਨੀਚੇ ਸੇ ਨਿਕਲੀ ਔਰ ਉਸਨੇ ਏਕ ਲਾਤ ਐਸੀ ਮਾਰੀ ਕਿ ਮੈਂ ਉਸ ਮਨੋਹਰ ਮਕਾਨ ਸੇ ਇਸ ਉਜਾੜ ਜੰਗਲ ਮੇਂ ਆ ਪੜਾ ਔਰ ਵੁਹ ਰਮਣੀਕ ਸਥਾਨ ਮੇਰੀ ਦਿ੍ਸ਼ਟੀ ਸੇ ਅਲੋਪ ਹੋਗਿਆ ਉਸੀ ਦਿਨ ਸੇ ਅਬ ਮੈਂ ਆਠੋਂ ਪਹਿਰ ਰੋਤਾ ਰਹਿਤਾ ਹੂੰ ਔਰ ਕੁਛ ਕਾਮ ਨਹੀਂ ਕਰਤਾ ਔਰ ਮੈਂ ਚਾਹਤਾ ਹੂੰ ਕਿ ਉਸੇ ਅਪਨੇ ਮਨ ਸੇ ਭੁਲਾਊਂ ਪਰ ਵੁਹ ਨਹੀਂ ਭੁਲਤੀ ਯੇਹ ਕਹਿਕਰ ਉਸਨੇ ਵਿਲਾਪ ਕਰ ਹਾਇ ਹਾਇ ਕਰ ਠੰਢੀ ਸਾਂਸ ਲੇ ਬਗੁਲੇ ਕੇ ਸਮਾਨ ਧੂੜ ਸਿਰ ਪਰ ਡਾਲ ਜੰਗਲ ਮੇਂ ਦੌੜਨੇ ਲਗਾ ਔਰ