(੬੩)
ਯਹੀ ਕਹਿਤਾ ਥਾ ਕਿ ਏਕ ਬੇਰ ਦੇਖਾ ਦੂਸਰੀ ਬੇਰ ਦੇਖਨੇ ਕੀ ਅਭਿਲਾਖਾ ਹੈ ਤਬ ਹਾਤਮ ਨੇ ਜਾਨਾ ਕਿ ਯਿਹ ਆਸ਼ਕ ਹੈ ਅਰ ਕਹਾ ਕਿ ਜੋ ਤੁਮ ਉਸ ਤਮਾਸ਼ੇ ਕੋ ਦੇਖੋ ਤੋਂ ਪਰਸੰਨ ਹੋਵੋ ਉਸਨੇ ਕਹਾ ਕਿ ਯਿਹ ਬਾਤ ਕਠਿਨ ਹੈ ਯੱਦਪਿ ਮੈਂ ਰਾਤ ਭਰ ਧਰਤੀ ਮੇਂ ਮਾਥਾ ਰਖਕਰ ਯਹੀ ਮਾਂਗਾ ਕਰਤਾ ਹੂੰ ਕਿ ਹੇ ਬਿਛੜੋਂ ਕੇ ਮਿਲਾਨੇ ਵਾਲੇ ਮੁਝਕੋ ਮੇਰੀ ਪਿਆਰੀ ਸੇ ਮਿਲਾ ਦੇ ਪਰ ਕੁਛ ਨਹੀਂ ਹੋਤਾ ਤਬ ਹਾਤਮ ਨੇ ਕਹਾ ਕਿ ਤੂੰ ਮੇਰੇ ਸਾਥ ਚਲ ਮੈਂ ਤੁਝੇ ਦਿਖਾਦੂੰਗਾ ਇਸ ਬਾਤ ਕੋ ਵੁਹ ਮਾਨਕਰ ਹਾਤਮ ਕੇ ਸਾਥ ਹੋ ਲੀਆ ਕੁਛ ਦਿਨ ਮੇਂ ਦੋਨੋਂ ਓਸ ਬਿ੍ਖ ਕੇ ਨੀਚੇ ਜੋ ਉਸ ਤਲਾਵ ਕੇ ਪਾਸ ਥਾ ਜਾ ਪਹੁੰਚੇ ਤਬ ਹਾਤਮ ਨੇ ਉਸ ਮਨੁੱਖਯ ਸੇ ਕਹਾ ਕਿ ਜੋ ਤੂੰ ਉਸ ਕਾਤਾਂ ਕੋ ਸਦਾ ਦੇਖਨਾ ਚਾਹਤਾ ਹੈ ਤੋ ਕਬੀ ਉਸਕਾ ਹਾਥ ਨ ਪਕੜਨਾ ਔਰ ਉਸਕਾ ਘੁੰਘਟ ਨੇ ਉਲਟਨਾ ਤੋ ਵੁਹ ਸਦਾ ਤੇਰੇ ਆਗੇ ਹਾਥ ਬਾਂਧੇ ਖੜੀ ਰਹਿਤੀ ਹੈ ਔਰ ਜੋ ਤੂ ਉਸਕਾ ਹਾਥ ਪਕੜੇਗਾ ਤੇ ਫਿਰ ਆਪ ਕੋ ਉਸੀ ਜੰਗਲ ਮੇਂ ਦੇਖੇਗਾ ਔਰ ਫਿਰ ਉਸ ਮਕਾਨ ਮੇਂ ਕਬੀ ਨਾ ਜਾ ਸਕੇਗਾ ਮੈਂ ਜੋ ਇਸ ਮਕਾਨ ਮੇਂ ਆਯਾ ਤੋਂ ਏਕ ਗਯਾਨਵਾਨ ਕੀ ਸਿੱਖਿਯਾ ਥੀ ਨਹੀਂ ਹੋ ਯਹਾਂ ਆਨੇ ਕੀ ਮੇਰੀ ਕਯਾ ਮਜਾਲ ਥੀ ਅਬ ਤੂ ਆਗੇ ਜਾਹ ਵਹੀ ਤਲਾਵ ਹੈ ਇਸ ਬਾਤ ਕੇ ਸੁਣਹੀ ਵਹ ਬਿ੍ਹ ਕਾ ਮਾਰਾ ਉਸ ਤਲਾਵ ਪਹੁਚਾ ਇਤਨੇ ਮੇਂ ਏਕ ਇਸਤ੍ਰੀ ਪਾਨੀ ਸੇ ਨੰਗੀ ਨਿਕਲੀ ਔਰ ਉਸਕਾ ਹਾਥ ਪਕੜੇ ਪਾਨੀ ਮੇਂ ਲੇ ਗਈ ਔਰ ਹਾਤਮ ਸ਼ਾਹਬਾਦ ਕੀ ਓਰ
