(੭੬)
ਨਕੀਆ ਜੋ ਆਜ ਕੀ ਰਾਤ ਮੇਰੇ ਕਾਮ ਆਤਾ ਯਿਹ ਸੁਨਕਰ ਹਾਤਮ ਵਹਾ ਸੇ ਬਿਦਾ ਹੋਕਰ ਜੰਗਲ ਕੋ ਚਲਾ ਕੁਛ ਦਿਨ ਕੇ ਪੀਛੇ ਵੁਹ ਸ਼ਬਦ ਉਸਕੇ ਕਾਨ ਮੇਂ ਆਯਾ ਯਿਹ ਉਸਕੇ ਖੋਜਮੇਂ ਰਾਤ ਦਿਨ ਫਿਰਨੇ ਲਗਾ ਕਿ ਏਕ ਗਾਂਵ ਦਿਖਾਈ ਪੜਾ ਵਹਾਂ ਕੇ ਲੋਗ ਰੋਤੇ ਪੀਟਤੇ ਥੇ ਯਿਹ ਆਗੇ ਬੜ੍ਹਕੇ ਉਨ ਮਨੁੱਖੋਂ ਸੇ ਪੂਛਨੇ ਲਗਾ ਕਿ ਤੁਮ ਸਬ ਕੇ ਸਬ ਕਯੋ ਰੋਤੇ ਹੋ ਅਰ ਪੀਟਤੇ ਹੋ ਕਿਸੀ ਨੇ ਕਹਾ ਕਿ ਸਾਤਵੀਂ ਤਰੀਖ਼ ਬਿ੍ਹਸਪਤਿ ਕੇ ਦਿਨ ਏਕ ਬਡਾ ਰਾਖਸ ਆਤਾ ਹੈ ਔਰ ਏਕ ਮਾਨੁੱਖ ਕੋ ਖਾਇ ਜਾਤਾ ਹੋ ਜੋ ਉਸ ਸਮਯ ਵੁਹ ਕਿਸੀ ਕੋ ਉਨਕੇ ਆਗੇ ਨਾ ਪਾਵੇ ਤੋ ਸਭ ਸ਼ਹਿਰ ਉਜਾੜ ਦੇਇ ਇਸ ਸਵੇਰ ਕੋ ਰਈਸ ਕੇ ਲੜਕੇ ਕੀ ਵਾਰੀ ਹੈ ਇਸ ਲੀਏ ਸਭ ਰੋਤੇ ਹੈ ਯਿਹ ਸੁਨ ਹਾਤਮ ਰਈਸ ਕੇ ਪਾਸ ਗਿਆ ਔਰ ਉਸੇ ਧੀਰਜ ਦੇਕਰ ਕਹਾ ਕਿ ਤੂੰ ਚਿੰਤਾ ਨਾ ਕਰ ਤੇਰੇ ਬੇਟੇ ਕੇ ਬਦਲੇ ਮੈਂ ਜਾਵੂੰਗਾ ਵੁਹ ਹਾਤਮ ਕੇ ਇਸ ਸਾਹਸ ਕੋ ਸਰਾਹ ਕੇ ਬੋਲਾ ਕਿ ਹੇ ਸੂਰ ਉਸਕੇ ਆਨੇ ਮੇਂ ਚਾਰ ਦਿਨ ਰਹਿਤੇ ਹੈਂ ਹਾਤਮ ਨੇ ਕਹਾ ਕਿ ਉਸਕਾ ਆਕਾਰ ਕੈਸਾ ਹੈ ਜੋ ਕਿਸੀ ਨੇ ਦੇਖਾ ਹੋ ਤੋ ਮੁਝੇ ਬਤਲਾ ਦੇਵੇ ਰਈਸ ਨੇ ਉਸਕਾ ਆਕਾਰ ਧਰਤੀ ਪਰ ਖੀਚਕਰ ਦਿਖਾ ਦੀਆ ਹਾਤਮ ਨੇ ਕਹਾ ਕਿ ਉਸਕਾ ਨਾਮ ਹਲੂਕਾ ਹੈ ਨਾ ਕਿਸੀਸੇ ਮਾਰਾ ਜਾਏਗਾ ਨਾ ਕਿਸੀ ਕੀ ਚੋਟ ਖਾਏਗਾ ਜੋ ਮੇਰਾ ਕਹਿਨਾ ਮਾਨੋ ਤੋ ਮੈਂ ਤੁਮਾਰੇ ਸਿਰਸੇ ਯਿਹ ਉਤਪਾਤ ਟਾਲੂੰ ਜੈਸੇ ਬਨੇ ਵੈਸੇ ਉਸਕੋ ਮਾਰੋਂ ਯਿਹ ਸੁਨ ਕਰ ਵੁਹ ਪਰਸੰਨ ਹੋਕਰ ਕਹਿਨੇ ਲਗਾ ਕਿਆ ਆਗਯਾ ਕਰਤੇ
