ਪੰਨਾ:ਸਭਾ ਸ਼ਿੰਗਾਰ.pdf/8

ਵਿਕੀਸਰੋਤ ਤੋਂ
ਇਹ ਸਫ਼ਾ ਪ੍ਰਮਾਣਿਤ ਹੈ



(੫)


ਔਰ ਅਪਣਾ ਜੀਵਨ ਵੀਰ ਬ੍ਰਿਤ ਔਰ ਸੁ ਯਸ ਸੇ ਬਤੀਤ ਕਰਨਾ ਚਾਹੀਏ ਔਰ ਉਸਕੀ ਸੁੰਦਰਤਾ ਔਰ ਸਾਧ ਪ੍ਰਕ੍ਰਿਤ ਔਰ ਬੀਰਤਾ ਔਰ ਦਾਤਬਯਤਾ ਏਕ ਏਕ ਨਗਰ ਔਰ ਗ੍ਰਾਮ ਮੇਂ ਪ੍ਰਸਿੱਧ ਹੂਈ ਜਿਸ ਜਿਸਨੇ ਸੁਨਾਂ ਉਸ ਉਸਕੇ ਮੁਖ ਸੇ ਸਹਸਾ ਧੰਨਯ ਧੰਨਯ ਕਾ ਸ਼ਬਦ ਨਿਕਲਾ ਔਰ ਬਹੁਤ ਲੋਗ ਉਸਕੇ ਦੇਖਨੇ ਕੋ ਆਤੇ ਅਰ ਅਤਿ ਪ੍ਰਸੰਨ ਹੋਕਰ ਅਪਨੇ ਅਪਨੇ ਘਰ ਜਾਤੇ ਏਕ ਦਿਨ ਵੁਹ ਕਿਸੀ ਬਨ ਮੇਂ ਅਖੇਟ ਕੇ ਲੀਏ ਗਿਆ ਵਹਾਂ ਏਕ ਸਿੰਘ ਗਰਜਤਾ ਹੂਆ ਸਨਮੁਖ ਦੇਖਾ ਇਸਨੇ ਅਪਨੇ ਮਨ ਮੇਂ ਚਿੰਤਾ ਕਰ ਕਹਾ ਕਿ ਜੋ ਸ਼ਸਤ੍ਰ ਮਾਰਤਾ ਹੂੰ ਤੋ ਯਿਹ ਅਨਬੋਲਤਾ ਪਸ਼ੂ ਘਾਇਲ ਹੋ ਜਾਤਾ ਹੈ ਔਰ ਜੋ ਛੋੜ ਦੇਤਾ ਹੂੰ ਤੋ ਮੇਰੇ ਪ੍ਰਾਣ ਜਾਤੇ ਹੈਂ ਨਿਸਚੇ ਯਿਹ ਹੈ ਯਿਹ ਲਪਕ ਮੇਂ ਮੁਝੇ ਖਾ ਜਾਏ ਇਨ ਦੋਨੋਂ ਬਾਤੋਂ ਕੋ ਸੋਚ ਬਿਚਾਰ ਯਿਹ ਜੀਅ ਮੇਂ ਠਹਿਰਾਯਾ ਜੋ ਯਿਹ ਮੇਰਾ ਮਾਸ ਖਾਕਰ ਤ੍ਰਿਪਤ ਹੋ ਤੋ ਇਸ ਬਾਤ ਸੇ ਕਿਆ ਉੱਤਮ ਹੈ ਮੁਝਕੋ ਪੁੰਨਯ ਹੋਗਾ ਔਰ ਉਸ ਕਾ ਪੇਟ ਭਰੇਗਾ ਯਿਹ ਸੋਚਕਰ ਉਸਕੇ ਆਗੇ ਗਿਆ ਔਰ ਕਹਿਨੇ ਲਗਾ ਕਿ ਹੇ ਬਨਚਰ ਸਿੰਘ ਮੇਰਾ ਅਰ ਮੇਰੇ ਘੋੜੇ ਕਾ ਮਾਸ ਤੇਰੇ ਆਗੇ ਹੈ ਜਿਸਪਰ ਮਨ ਚਲਤਾ ਹੈ ਉਸੇ ਖਾਕਰ ਅਪਨਾ ਪੇਟ ਭਰ ਜਹਾਂ ਚਾਹੇ ਵਹਾ ਚਲਾ ਜਾ ਯਿਹ ਬਾਤ ਸੁਨਤੇ ਹੀ ਵੁਹ ਅਪਨਾ ਸਿਰ ਝੁਕਾਇ ਹਾਤਮ ਕੇ ਚਰਣੋ ਪਰ ਗਿਰ ਪੜਾ ਔਰ ਅਪਨੀ ਆਂਖੇਂ ਉਸਕੀ ਤਲੀਓਂ ਸੇ ਮਲਨੇ ਲਗਾ ਹਾਤਮ ਨੇ ਕਹਾ ਹੇ ਸਿੰਘ ਹਾਤਮ ਕੀ ਉਦਾਰਤਾ ਸੇ ਦੂਰ ਹੈ ਜੋ ਤੂ